همین دو دهه پیش بود که بازی ‌های رایج هم‌نسلی‌های ما، پر بود از جنب‌وجوش و برخیز و بنشین و فکر و برنامه‌ریزی؛ بازی ‌هایی که هم به خاطر تحرک، به‌نوعی ورزش بود و هم به خاطر گروهی بودنش، تمرینی برای زندگی اجتماعی و کار گروهی محسوب می‌شد، بازی ‌هایی که هنوز هم کم‌وبیش در بین کودکان و نوجوانان امروزی دیده می‌شود، اما به شرطی که خبری از گوشی تلفن همراه، تبلت، رایانه یا کنسول‌های بازی ‌های رایانه‌ای نباشد! وگرنه، کسی نیست که نداند و باور نداشته باشد که میدان‌دار اصلی بازی ‌های کودکانه امروز، همین « بازی ‌های رایانه‌ای» هستند، نه بازی ‌های تربیتی و ورزشی بچه‌های اواسط دهه ۸۰ و دهه ۷۰ به قبل. حالا حدود دو دهه است که بازار بازی ‌های رایانه‌ای که زمانی فقط محدود به دو سه بازی آتاری و امثال آن بود، با سرعتی محیرالعقول متحول شده و انواع و اقسام بازی ‌ها با تنوعی چشمگیر و رقابتی چشمگیرتر در دسترس کودکان و نوجوانان و حتی گاهی موردعلاقه بزرگ‌ترهایشان قرارگرفته و می‌گیرد.

گزارش‌ها نشان می‌دهد که صنعت بازی ‌های دیجیتال سومین صنعت پول‌ساز دنیا شناخته شده است این یعنی اینکه بازی ‌های رایانه‌ای در عمق زندگی‌های ما رسوخ کرده است تا جایی که برخی مخاطبان بازی ‌های رایانه‌ای را بیشتر از مخاطبان برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی قلمداد می‌کنند.

بازی مریم از جمله بازی ‌های موبایلی است که طی هفته‌های اخیر محبوبیت نسبی در بین کودکان و نوجوانان پیدا کرده است.