آیا خرید پدافند های جدید ایران از روسیه (s400) و بحث خرید جنگنده های چینی(j10c) آسمان ایران را امن خواهد کرد؟ لطفا توضیح دهید؟

بدون شک هیچ آسمانی (حتی در کشورهایی که به‌پیشرفته‌ترین سامانه‌ها مجهزند) هرگز «مطلقاً امن» نیست. جنگ ۱۲ روزه و نفوذ موشکی ایران به عمق خاک رژیم صهیونیستی، در کنار عملکردهای متناقض سامانه‌های چندلایه‌ای مثل گنبد آهنین، نشان داد که ترکیب حجم، تنوع و نوآوری تهدیدات می‌تواند نقاط ضعف هر دفاعی را آشکار کند. با این حال ورود سامانه‌هایی مانند s400 و بهبود توان هوایی با جنگنده‌هایی مانند  j10c، در صورت تحویل و بهره‌برداری صحیح، می‌تواند در دو سطح مهم نقش‌آفرین باشد: افزایش بازدارندگی و کاهش آسیب‌پذیری استراتژیک.

 s400 سامانه‌ای چندکاناله با رادارهای بردبلند و موشک‌های متنوع است که توان شناسایی و درگیری با اهداف هواپایه، موشک‌های کروز و بخشی از تهدیدات بالستیک را دارد.  J10cنیز به‌عنوان یک جنگنده نسل ۴.۵ با رادار AESA و توان حمل تسلیحات هدایت‌شونده می‌تواند نقش دفاع فعال هوایی و واکنش سریع را تقویت کند. اما اثربخشی واقعی این تجهیزات تابعِ چند شرط کلیدی است: ادغام کامل در شبکه فرماندهی و کنترل، آموزش و تمرین‌های پیوسته خلبانان و اپراتورها، نگهداری و لجستیک بلندمدت، و توسعه قابلیت‌های مقاومت در برابر جنگ الکترونیک و حملات سایبری. بنابراین خرید سخت‌افزار بدون این بستر سازمانی و فنی، ارزش دفاعی محدودی خواهد داشت.

علاوه بر این، محدودیت‌های ذاتی وجود دارند: تهدیدات حجمی (هجوم هم‌زمان موشک‌ها و پهپادها) می‌تواند سامانه‌ها را اشباع کند؛ اهداف رادارگریز و فناوری‌های ضد‌شناسایی ممکن است عمق پوشش را کاهش دهند؛ و جنگ الکترونیک می‌تواند کارایی رادارها و لینک‌ها را تضعیف کند. از طرف دیگر، تمرکز بیش از حد دارایی‌ها در نقاط معدود، آن‌ها را در برابر حملات پیش‌دستانه آسیب‌پذیر می‌سازد؛ بنابراین پراکندگی، پنهان‌سازی و پیکربندی لایه‌ای و توزیع‌شده از ضروریات است.

در نتیجه، s400 و J10c می‌توانند «آسمان ایران را ایمن‌تر کنند» و هزینه حمله علیه ایران را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهند، اما امنیت واقعی حاصل یک اکوسیستم فنی، سازمانی و تاکتیکی است، نه صرفاً ورود دو نوع سلاح. تقویت موازی توان موشکی، پهپادی و ظرفیت‌های نامتقارن نیز برای تکمیل بازدارندگی ضروری است.