دریای بیکران «مهدویت» و انتظار سازنده

 

شعبان با همه زیبایی‌ها و فضائلش، یک قلب دارد و آن هم نیمه شعبان است؛ روزی که آخرین حجت معصوم خداوند دیده به دنیا گشود تا ذخیره‌ای باشد برای روزگاری که زمین، نیازمند قیام حجت حق است تا آن را از عدل و داد پُر کند، همانطور که از ظلم و ستم پر شده است. همه اعیاد و ولادت‌های نورانی در این ماه، وقتی به نیمه آن و میلاد مهدی فاطمه (س) می‌رسد، گویی به نقطه اوج خود رسیده تا بگوید که مهدی (عج)، آخرین ذخیره خداوند و آخرین امید دل مستضعفان گیتی است؛ او می‌آید تا مجاهدت‌های انبیاء و اولیای معصوم الهی برای حاکمیت توحید بر جهان را به نتیجه مطلوب برساند و وعده خداوند برای سروری و بزرگی مستضعفان بر جهان را تحقق بخشد. نیمه شعبان و ولادت دوازدهمین امام معصوم، یادآور این حقیقت است که امام معصوم (ع) به عنوان مفسر حقیقی قرآن، روح زندگی و امید دل بندگان خداست و اگر یک لحظه نباشد، زمین اهلش را می‌بلعد؛ درست همانگونه که در روایات آمده است. وجود مقدس و نورانی حضرت ولیعصر مهدی موعود (عج) در سحرگاه نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری در شهر سامرا چشم به جهان گشود و پس از پنج سال زندگی تحت سرپرستی پدر بزرگوارش حضرت امم حسن عسکری (ع) و مادر گرامی‌اش نرجس خاتون، در سال ۲۶۰ قمری و به دنبال شهادت حضرت عسکری علیه‌السلام ـ. همچون حضرت عیسی و حضرت یحیی (سلام‌الله علیهما) که در سنین کودکی عهده‌دار نبوت شده بودند ـ. در پنج سالگی مقام امامت شیعیان را عهده‌دار شدند، اما از آنجا که خلفای جائر زمانه به دنبال شهادت و حذف ایشان بودند، سنت الهی بر این تعلق گرفت که حجتش را از گزند توطئه‌ها مصون نگه دارد، لذا آن حضرت ابتدا به مدت ۵ سال در پرده غیبت صغری قرار گرفتند و به اذن خدا از دید مردم پنهان شدند. ایشان در این مدت از طریق چهار تن از محدثان باتقوای شیعه به عنوان نواب خاص خود با مردم در ارتباط بودند و بعد از رحلت آخرین نائب خاص، در پس پرده غیبت کبری قرار گرفتند تا در آخرالزمان به اذن خداوند، ظهور کرده و با قیام نجات‌بخش خویش، نجات‌گر مظلومان و مستضعفان جهان و در هم کوبنده مستبدان و ستمگران جهان شود.

پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) هر کدام در سخنان خود به اوصاف امام مهدی (عج) اشاره کرده‌اند؛ از جمله حضرت امام رضا (ع) که در توصیف ویژگی‌های برجسته آن حضرت می‌فرمایند: «قائم آل محمد (عج) هاله‌هایی از نور چهره زیبای او را احاطه کرده است، رفتار معتدل و چهره شادابی دارد. از نظر ویژگی‌های جسمی شبیه‌ترین فرد به رسول خدا (ص) است. نشانه خاص او آن است که گرچه عمر بسیار طولانی دارد، ولی از سیمای جوانی برخوردار است؛ تا آنجا که هر بیننده‌ای او را چهل ساله یا کمتر تصور می‌کند. از دیگر نشانه‌های او آن است که تا زمان مرگ با وجود گذشت زمان بسیار طولانی، هرگز نشان پیری در چهره‌اش دیده نخواهد شد».

در روایات متعدد دیگر از معصومین (ع)، «انتظار فرج» به عنوان برترین و با فضیلت‌ترین اعمال توصیف شده است؛ نکته‌ای حکمت‌آمیز که نشانه‌ای از اهمیت انتظار و زمینه‌سازی برای استقبال از آخرین حجت خداست؛ اما در طول تاریخ پس از غیبت، همواره عده‌ای یا از سر جهالت و کم‌اطلاعی و یا از سر غرض‌ورزی، مفهوم «انتظار» و فرهنگ «مهدویت» را به انحراف کشانده‌اند و فرسنگ‌ها از آنچه مهدی فاطمه (س) می‌پسندد، فاصله گرفته‌اند. انتظار فرج نه به معنای یکجا نشستن و دست روی دست گذاشتن و به وظیفه عمل نکردن، بلکه به معنای تلاش برای اصلاح خود و جامعه و زمینه‌سازی برای آمدن امام معصوم دوازدهم است تا با آمدنش در صف مجاهدان رکابش قرار گیریم. انتظاری که بدون عمل و با چشم‌پوشی بر گناهان و ستم‌ها و ناراستی‌ها و یا با دُکان بازکردن‌های انحرافی و سوء استفاده از اعتقادات شیعیان باشد، قطعا انتظاری مخرب است که با آمدن مهدی فاطمه (س) نیز اثری نخواهد داشت، اما آن انتظاری که به رسم شهیدان این مرز و بوم با عمل خالصانه و مجاهدانه تحت لوای رهبر عادل باشد، لبخند رضایت را بر لبان فرزند فاطمه (س) می‌نشاند و در دوران ظهور نیز، قطعا همین انسان‌های پاک سیرت هستند که یاری‌رسان مهدی (عج) و شهیدان در رکابش خواهند بود. امید آنکه همه در این زمره قرار گیریم