یادداشت روزنامه‌های شنبه ۱۶ اردیبهشت‌ماه

پس از ۱۳ سال از آغاز جنگ در سوریه برای نابودی و تجزیه این کشور و حذف آن از محور مقاومت و آغاز دومینوی فروپاشی این محور و دایمی کردن هژمونی امریکا و غرب در منطقه غرب آسیا با مهندسی خاورمیانه جدید به محوریت رژیم صهیونیستی، سیدابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور ایران به سوریه سفر کرد. این سفر حاوی معانی و پیام‌های راهبردی متعددی است:
جنگ سوریه و گسیل تروریست‌های نیابتی غرب به این کشور، صرفاً با هدف فروپاشی و تجزیه سوریه آغاز نشد، بلکه این جنگ صرفاً مرحله آغازین یک سناریوی شوم برای فروپاشی و تجزیه کشور‌های منطقه بود، به خصوص کشور‌هایی که مخالف هژمونی غرب و رژیم صهیونیستی و سیطره کامل این رژیم بر منطقه غرب آسیا بودند. در واقع این توطئه، مقدمه تولد خونین آنچه محور امریکایی- صهیونیستی از آن به «خاورمیانه جدید» یاد می‌کردند به شمار می‌رفت. با این حال، بعد از سال‌ها جنگ و مقاومت، این سفر در حالی انجام می‌شود که نه تنها نظم فوق در منطقه استقرار نیافت بلکه نظمی جدید در منطقه و جهان در حال شکل‌گیری است که در آن محور امریکایی-غربی به عنوان بازیگرانی هم‌تراز دولت‌هایی دیگر بوده و در این نظم، نه تنها خبری از تحقق آرزو‌ها و توطئه‌های غربی‌ها در منطقه نیست، بلکه محور مقاومت با پیروزی قاطع در همه عرصه‌ها، قدرتمندتر از همیشه در صحنه حضور دارد و کشور‌هایی، چون عربستان و سایر کشور‌های عربی متحدش به سرعت در حال عادی‌سازی روابط با جمهوری اسلامی ایران و سوریه هستند.

این نظم جهانی به هر صورت که در نهایت تثبیت شود، افول قدرت امریکا و حرکت به سمت فروپاشی رژیم صهیونیستی از ویژگی‌های قطعی آن خواهد بود. این واقعیت به قدری روشن است که حتی سیاستمداران و استراتژیست‌های امریکایی و کارشناسان و مقامات رژیم صهیونیستی نیز بر آن صحه گذاشته‌اند. به عنوان نمونه اخیراً عاموس یادلین، رئیس سابق اداره اطلاعات نظامی ارتش اسرائیل در یادداشتی، ضمن برشمردن ۱۰ چالش بزرگ پیش روی این رژیم، مهم‌ترین چالش پیش روی آن‌ها را تغییر نظم جهانی و افول امریکا برشمرده و معنای آن را این دانسته است که این رژیم به زودی عملاً حامی اصلی و قدرتمند خود را از دست خواهد داد. وی همچنین محور مقاومت را به عنوان مهم‌ترین تهدید موجودیتی این رژیم در نظر گرفته و نسبت به محاصره شدن این رژیم توسط این محور و تهدید موجودیتی ناشی از آن، هشدار داده است. ۱۳ سال پیش جنگ بزرگی آغاز شد تا سوریه به عنوان نقطه ثقل محور مقاومت به فروپاشی برسد، ولی با پایمردی و رشادت جوانان مدافع حرم و تلاش‌های مجاهدانه حاج قاسم سلیمانی، نه تنها این نتیجه برای دشمن تحقق پیدا نکرد بلکه امروز جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت، معمار امنیتی منطقه بوده و ترتیبات امنیتی منطقه بدون تأمین اراده این محور شکل نمی‌گیرد.

امروز بر همگان روشن شده که واقعیت تغییر نظم منطقه غرب آسیا بدون حضور امریکا با اراده محور مقاومت تحقق یافته و بحرانی‌ترین دوران چالش وجودی برای رژیم صهیونیستی و شمارش معکوس برای زوال آن آغاز شده است. یکی از مهم‌ترین معانی سفر رئیس‌جمهور ایران به سوریه بعد از ۱۳ سال جنگ قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی برای ساقط کردن دولت سوریه و برکناری بشاراسد و تغییر ژئوپلتیک منطقه، ترسیم اراده آهنین جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با توطئه‌ها و حمایت از دوستانش در روزگار سختی است. برخلاف قدرتی مثل امریکا که بسته به منافع خود در شرایط خاص، دوستان و متحدین خود را ر‌ها یا قربانی می‌کند و صرفاً منافع سرمایه‌دارانه و سودجویانه خودش را مورد توجه قرار می‌دهد، جمهوری اسلامی ایران نشان داده که همواره حامی متحدان و دوستانش بوده و در سخت‌ترین شرایط آنان را تنها نخواهد گذاشت.

همین روز‌ها وضعیت تحولات سودان و جنگ داخلی آن که با دور شدن این کشور از محور ایران و نزدیکی آن به امریکا و رژیم صهیونیستی دچار شکاف‌های داخلی و توطئه‌های تفرقه‌افکنانه همین قدرت‌ها شده باعث عبرت بسیاری از دولت‌های منطقه است. تصاویر دیدار آقای رئیسی با بشار اسد در سوریه به خوبی نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی قدرت امنیت‌آفرین منطقه بوده و سرچشمه ثبات و آرامش در منطقه و دوست دوران سختی دولت‌ها و ملت‌های منطقه است. با درک صادر شدن همین پیام به افکار عمومی و دولت‌های منطقه با سفر آقای رئیسی به سوریه و مبتنی بر همین واقعیت‌ها و از سر عصبانیت ناشی از آن بود که معاون سخنگوی وزارت امور خارجه امریکا در واکنش به این سفر با لحنی از سر استیصال گفت: «تداوم عمیق‌تر شدت روابط ایران و اسد باید نه تنها برای متحدان و شرکای ما و کشور‌های منطقه، بلکه باید برای سراسر جهان نگران‌کننده باشد!»
جمهوری اسلامی ایران در سخت‌ترین شرایط در کنار سوریه ماند و توطئه‌های دشمنان را خنثی کرد. با این حال امروز بعد از پایان جنگ و عادی‌سازی نسبی شرایط سوریه، این کشور به شدت نیازمند بازسازی است و از این رهگذر فرصت‌های اقتصادی زیادی برای کشور‌هایی که حضور فعال عمرانی و اقتصادی داشته باشند در سوریه وجود دارد. در شرایط کنونی حتی کشور‌هایی، چون ترکیه که نقش منفی در تحولات سوریه ایفا کردند بیشترین منفعت اقتصادی را از تجارت و روابط اقتصادی با سوریه می‌برند. در حالی‌که قطعاً به دلیل عمق روابط ایران و سوریه و نقش مثبت ایران در این کشور، زمینه توسعه روابط اقتصادی و بهره‌مندی اقتصادی ایران از آن، بیشتر از هر کشور دیگری فراهم است و سفر آقای رئیسی می‌تواند بسیاری از موانع را از راه برداشته و طی این مسیر را تسهیل کند. امروز ایران و سوریه، سربلند و پیروز از یک توطئه بزرگ بیرون آمده‌اند و تحولات منطقه به خصوص توسعه قدرت مقاومت در فلسطین و از حاشیه درآمدن مسئله قدس و شعله‌ور شدن مجدد نفرت از اشغالگری رژیم صهیونیستی و مسابقه کشور‌های منطقه برای توسعه روابط و نزدیکی به ایران، نوید آغاز دورانی جدید از پیروزی برای ملت‌های منطقه و توسعه قدرت ملی جمهوری اسلامی ایران و پایان دوران سخت فشار‌های اقتصادی و دیپلماتیک بر ایران است.

قرار بود از فوتبال لذت ببریم، اما...

سيدمصطفي صابري

لیگ برتر فوتبال کشورمان به روزهای حساسش نزدیک شده. روزهایی که هواداران باید حس خوب هیجان را تجربه می‌‌‌کردند. ما طرفدار یک تیم می‌‌‌شویم تا با لحظات خوبش هم‌‌‌نفس باشیم، با شادی‌‌‌هایش بخندیم و با غم‌‌‌هایش ناراحت شویم تا با تجربه این احساسات، در کنار میلیون‌‌‌ها هوادار دیگر، از روزمرگی فاصله بگیریم. هوادار می‌‌‌شویم تا از هر نسل و طبقه‌‌‌ای، با دیگران در یک احساس خوب شریک باشیم و حتی وقتی درون مستطیل سبز نیستیم، حس کنیم در یک اتفاق بزرگ سهیم هستیم. فوتبال با این نگاه می‌‌‌شود اتفاق قشنگی که برای آدم‌‌‌های معمولی هم رویا می‌‌‌سازد. در این حالت قصه آدم‌‌‌های معمولی که همان هواداران هستند پر از سرخوردگی، غم و اتفاقات روزمره نیست. آن‌‌‌ها در داستان موفقیت تیم خودشان، تبدیل می‌‌‌شوند به بخشی از یک تیم، اما در این روزهای حساس، بیشتر از این‌‌‌که هواداران هیجان و احساسات خوب هواداری را تجربه کنند، درحال تجربه نگرانی، اضطراب و خشم هستند.

احساساتی که از کارکرد اصلی و واقعی فوتبال و دنیای هواداری دور است. قرار بود از فوتبال لذت ببریم، اما نمی‌‌‌شود؛ بیانیه‌‌‌ها نمی‌‌‌گذارد. انگار لیگی را دنبال می‌‌‌کنیم که در پایان فصلش به تیمی که بیشترین بیانیه را داده جام قهرمانی می‌‌‌دهند. قرار بود سرشار از حس خوب هواداری باشیم و فقط برای رقیب کُری بخوانیم، اما نمی‌‌‌شود. اعتراض همیشگی مدیران عامل و مربیانی که می‌‌‌خواهند با این کارها دل هواداران را به‌‌‌دست بیاورند، نمی‌‌‌گذارد هواداران  تیم های مختلف در کنار هم بخشی از فوتبال باشند اما با انتخاب متفاوت. قرار بود از فوتبال لذت ببریم، اما نمی‌‌‌شود؛ وقتی که فوتبال ما تبدیل شده به ماشین تولید خشم و نفرت. فکر می‌‌‌کنیم هواداریم، اما بیشتر از هوادار یک تیم بودن، از رقبایش متنفریم. وقتی جای روزنامه‌‌‌ها و برنامه‌‌‌های مفید فوتبالی را بحث‌‌‌های کانال‌‌‌های هواداری در تلگرام و برنامه‌‌‌های غیرتحلیلی در تلویزیون گرفته، نمی‌‌‌شود از فوتبال لذت ببریم، چون منطق هواداری در آن عوض شده است. از هوادار هر تیمی که بپرسیم معتقد است فدراسیون و داوران هوای آن یکی را دارند. دیگر در بحث‌‌‌های فوتبالی خانواده‌‌‌ها، همکاران و... خبری از کری‌‌‌های شیرین قدیم نیست. عجیب هم نیست.

هوادار از پیش کسوت، بازیکن، مربی و مدیران تیمش یاد می‌‌‌گیرد. آن‌‌‌ها هم دوست دارند چیزی بگویند که هوادار دوست داشته باشد. پیش کسوت تیم‌‌‌ها این‌‌‌روزها به‌‌‌جای تحلیل و کارشناسی و بالا بردن سطح هواداران، در فضای مجازی پست و استوری می‌گذارند تا شاید بازدید صفحه‌‌‌شان بالا برود و تعرفه تبلیغ‌‌‌شان بهتر شود. در این شرایط از نوجوانی که دنیای فوتبال را با مطالب متعصبانه و بعضاً غیرمحترمانه کانال‌‌‌های هواداری، بیانیه‌‌‌های سراسر خشم مدیران، مصاحبه بازیکنان و استوری پیش کسوتان شناخته، چه انتظاری داریم که فقط از فوتبال لذت ببرد؟ نوجوانی که نمی‌‌‌داند کیفیت این لیگ چنان پایین است که همین بازیکنان میلیاردی‌‌‌اش در 90 دقیقه از خلق چند موقعیت خوب عاجز هستند. او تصور می‌‌‌کند بازیکن خودی با توهین به حریف و هوادارانش تعصبش را نشان داده و همین برای هواداری که فوتبال را خوب نمی‌‌‌شناسد، کافی است. برای او کافی است که مدیر باشگاه به‌‌‌جای مدیریت درست، بیانیه بدهد و مصاحبه کند.

برای او کافی است که سرمربی به‌‌‌جای تمرکز روی کارش برای هر صحنه‌‌‌ای اعتراض کند. حالا دیگر چیزی به‌‌‌نام حس خوب در این فوتبال نمانده است. همه تبدیل شده‌‌‌اند به چیزی شبیه گلادیاتورها که انگار با دشمنانی مواجه‌اند که هیچ راهی جز از بین بردن‌‌‌شان وجود ندارد. این فوتبال ذهن هوادار را از هیجان پرنمی‌‌‌کند تا آماده کار، تعامل با خانواده یا درس خواندن شود. این فوتبال با این چرخه زشتش، باعث می‌‌‌شود پدری که هوادار یک تیم است بعد از باخت تیمش احساس کند در حقش ظلم شده و لبریز از ناراحتی شود. درحالی‌‌‌که فوتبال قرار بود به او برای ساعتی یک فردیت شیرین هدیه کند تا بعد از تخلیه انرژی، در کنار خانواده بگوید و بخندد. قرار بود ذهن محصل را از درس دور کند تا انرژی روحی او تامین شود، اما دیگر فوتبال در 90 دقیقه تمام نمی‌‌‌شود و با بیانیه‌‌‌ها، مصاحبه‌‌‌ها و حاشیه‌‌‌هایش با هوادار باقی می‌‌‌ماند.

در این بین با یک شاهکار جالب از فدراسیون طرفیم که توانستند همه را ناراضی نگه دارند. قرار بود از این فوتبال لذت ببریم اگر یک برنامه تلویزیونی برای افزایش بیننده‌‌‌اش روی بحث‌‌‌های کهنه و بی‌‌‌خاصیتی که کاربردی برای فوتبال ندارد، متوقف نمی‌‌‌شد و اگر فدراسیون در این فوتبالی که بازیکنان معمولی‌‌‌اش حدود 30 میلیارد درآمد دارند زودتر VAR می‌‌‌آورد تا این بحث‌‌‌های کهنه داوری که همه دنیا از آن عبور کرده‌‌‌اند کِش پیدا نمی‌‌‌کرد. قرار بود لذت ببریم اگر خودمان هم حواس‌‌‌مان بود و در بازی که کانال‌‌‌ها، پیج‌‌‌ها، بازیکنان و مدیران شروع کردند، قرار نمی‌‌‌گرفتیم و فوتبال را بیشتر از چیزی که هست بزرگ نمی‌‌‌کردیم. کاش برنامه‌‌‌هایی که ساعت‌‌‌ها وقت مخاطب را صرف داوری‌‌‌ها و صحنه‌‌‌های تکراری بازی‌‌‌ها می‌‌‌کردند، این لذت از فوتبال را هم یاد می‌‌‌دادند. کاش هنوز فوتبال کارخانه هیجان و حس خوب بود... کاش...