تشکیک سازی میان مردم با حاکمیت برای جبران شکست‌های ۴۰ ساله

ایالات متحده آمریکا در قریب ۵ سال یک ابزار را به ابزار‌های گذشته خود برای رویارویی با جمهوری اسلامی ایران با هدف فروپاشی حاکمیت اسلامی افزوده است؛ و آن اینکه مقامات رسمی این کشور با تریبون‌هایی که در اختیار دارند با بکارگیری برخی از تاکتیک‌های عملیات روانی نظیر «انگ‌زنی سیاسی –اقتصادی» به مقامات ارشد کشورمان، به ظاهر خود را با مردم ایران همراه نشان داده و با ایجاد یکسان سازی میان خود و ملت ایران، نظام اسلامی ایران را در دشمن مشترک آمریکا و مردم ایران نشان دهد! مایک پمپئو آخرین نفر از مقامات ایالات متحده آمریکاست که از چنین ابزاری (انگ زنی سیاسی-اقتصادی علیه مقامات ارشد کشورمان با هدف دوقطبی سازی مردم با حاکمیت) استفاده کرده است به طوری که وی در آخرین سخنرانی خود که در جمع گروهک تروریستی منافقین برگزار شد، باردیگر تلاش کرد با اتهام افکنی علیه برخی از مسئولان ارشد کشور مردم را نسبت به سلامت و کارایی مسئولان کشور ناامید و فضایی تاریک و ظلمانی از وضعیت فعلی و آینده پیش روی کشور ترسیم کند. پمپئو، وزیر امورخارجه آمریکا تلاش کرد در این سخنرانی با توسل به دروغ‌هایی که کانال‌های تلگرامی ضدانقلاب مانند آمدنیوز و وحید آنلاین پیش از این با جعل اسناد علیه برخی از مقامات کشور انتشار داده بودند، این تلقی را در بین جامعه ایران بوجود بیاورد که مسئولان و برخی از اطرافیان آن‌ها، در جهت منافع گروهی و نه منافع ملی حرکت می‌کنند. پیش از پمپئو، دونالدترامپ نیز در اوایل سال ۹۷ تلاش کرد تا با طرح پرسش‌هایی مانند اینکه، «مردم ایران، حاکمیت سیاسی کشورتان پول شما را به حزب الله و حماس می‌دهد»، ضمن ایجاد شائبه و ابهام در ذهن جامعه ایرانی، خود (آمریکا) را هواخواه ملت ایران! نشان داده و از سوی دیگر دوقطبی مردم -حاکمیت را مقدمه چینی کند. باراک اوباما و جان کری نیز در ۲ سال پایانی دولت متبوع خود (به ویژه در تریبون مجمع عمومی سازمان ملل) تلاش کردند تا با ادعای حمایت از مردم ایران در تریبون‌های رسمی، شکاف میان مردم با نظام اسلامی ایجاد کنند. تاکتیک جدید مورد اشاره آمریکا یک اعتراف بزرگ و حیاتی به شمار می‌رود و آن اینکه، آمریکایی‌ها از گام‌هایی نظیر «حمله نظامی» و «حمایت از اپوزسیون داخلی و خارجی برای فروپاشی ایران» ناامید شده است و تمام برنامه‌ها و طرح‌های آمریکا جهت مقابله با جمهوری اسلامی ایران به شکست انجامیده است و آمریکایی‌ها امروز به ناچار تلاش کرده تا از یکسو با فشار اقتصادی و تنگ‌تر کردن حلقه تحریم‌ها و از سوی دیگر با تز ناشیانه «انگ زنی سیاسی- اقتصادی به برخی از مسئولان ارشد کشور» از مردم ایران اعلام حمایت رسمی کند تا بلکه با چنین حربه‌ای مردم ایران را به کف خیابان‌ها بیاورد. پرسش مهمی که در اینجا بدون تردید ذهن هر ایرانی را به خود مشغول می‌کند آن است که اگر واقعا آمریکایی خیرخواه مردم ایران هستند (آنگونه که اخیرا ترامپ و پمپئو اعلام می‌کنند) چرا طی ۴۰ سال اخیر ضدانسانی‌ترین تحریم‌ها را علیه ملت ایران اعمال کرده اند از جمله تحریم دارو که جان هزاران تن از هموطنان مان را گرفت؟ الفبا و اساس و پایه تحریم‌ها آنگونه که در منشور سازمان ملل متحد نیز اشاره شده است، فشار به مردم و ساکنان یک سرزمین مشخص می‌باشد. برای سنجش صداقت آمریکایی به اعمال تحریم‌های ضدانسانی گسترده و فراگیر این کشور علیه ملت ایران بسنده می‌کنیم و از تحمیل جنگ ۸ ساله علیه کشورمان، زدن هواپیمای مسافربری کشورمان در خلیج فارس، توقیف و بلوکه کردن میلیارد‌ها دلار اموال مردم ایران در سایر کشور‌ها، اختصاص سالیانه چند صدمیلیون دلار برای ایجاد ناآرامی داخلی و تحریک و تقویت گروهک تروریستی در منطقه برای ناامن کردن مرز‌های کشور و چند ده مورد دیگر صرف نظر می‌کنیم. سخنان سخیف مایک پمپئو نشان داد که آمریکایی‌ها برای ایجاد نفرت در مردم ایران نسبت به مسئولان نظام هیچ سند حقوقی و محکمه پسندی که گواه بر صحت اتهامات وارده داشته باشد ندارند، و به ناچار به اسناد مخدوش و کوچه بازاری مجازی (امثال کانال ضدانقلابی آمدنیوز و وحیدآنلاین) استناد می‌کند، در حالی کشور مدعی مانند آمریکا با دستگاه‌های عریض و طویل اطلاعاتی و جاسوسی هنوز نتوانسته اند مدارک معتبر و قابل اعتنایی در باب فساد در مسئولان کشور پیدا کنند که این هم نمایانگر عجز و ناتوانی مقامات این کشور در مواجهه با جمهوری اسلامی ایران به شمار می‌آید. نکته قابل توجه اینکه برخورد قاطع و فارغ از نگاه‌های خانوادگی و گروهی سئولان قوه قضاییه و قوه مجریه و مقننه در برخورد با برخی از فساد‌های اقتصادی و آقازاده‌ها فعال در این زمینه می‌توانند نه تنها اعتماد ۴۰ ساله مردم به حاکمیت اسلامی را به شدت تقویت کنند بلکه زمینه بی اثرکردن تاکتیک اخیر آمریکایی‌ها را نیز فراهم کند چرا که تنها نقطه امید آمریکا برای اثربخشی این تاکتیک، ناکارآمدی‌های قوه مجریه و مماشات سه قوه با مسئله فساد می باشد.