مطبوعات

ترامپ در واکنش به قدرت‌نمایی اتمی روسیه و چین در مصاحبه با برنامه ۶۰ دقیقه گفته است: «آمریکا به تنهایی از چنان میزان تسلیحات هسته‌ای برخوردار است که می‌تواند جهان را ۱۵۰ بار بفرستد هوا!»

سفر اخیر ابومحمد جولانی، سرکرده گروهک تروریست تحریر شام به واشنگتن و دیدارش با ترامپ و دیگر مقامات آمریکایی، بیش از آنکه یک رویداد خبری عادی باشد، نقطه آشکارساز پارادایم بنیادین سیاست‌های منطقه‌ای غرب، بویژه آمریکاست.

تأکید ترامپ بر صدور دستور حمله رژیم صهیونیستی به ایران و پذیرش مسئولیت آن اگرچه از همان آغاز جنگ تحمیلی ۱۲روزه برای مردم ایران آشکار بود، چراکه رژیم صهیونیستی را در حد اندازه و توان حمله به ایران نمی‌دانستند، اما اعتراف ترامپ به این جنایت در شرایطی که در پایتخت امریکا از مردمش شکست‌خورده است، معنای ویژه‌ای می‌یابد.

زنگ خطر کم‌آبی دوباره به صدا درآمده است و مسئولان از حال ناخوش سد‌های تهران سخن می‌گویند و در عین حال با همان لحن آشنای همیشگی، راهکار همیشگی «مردم کم مصرف کنند» را تجویز می‌کنند

اظهارات اخیر دونالد ترامپ که گفت «کنترل کامل» حمله اسرائیل به ایران در دست من بود، واقعیتی را عریان‌تر به صحنه آورد؛ بازیگری که مدعی دموکراسی و قانون است، آشکارا فرماندهی عملیات قدرتی دیگر را به عهده گرفته و این به معنای نفیِ قاعده‌مندی روابط بین‌الملل است

پیروزی زهران ممدانی قطعا یک شکست بزرگ برای ترامپ و رژیم صهیونی است. ترامپ برای رای نیاوردن این مسلمان چپ، تمام تلاش خود را به کار بست و در این مسیر حتی از کومو -یک دموکرات قدیمی و پرسابقه که مستقل وارد انتخابات شده بود- هم حمایت مستقیم کرد.

شعار مرگ بر آمریکا فراتر از یک شعار و ناشی از خصومت ذاتی آمریکا با ملت ایران است. به همین جهت، در چرایی فریاد مرگ برآمریکا در ۱۳ آبان امسال دلایل زیادی وجود دارد

روز ها ماجراها دارند. حرف ها دارند که ماجرا ها را شرح می دهد. هزار سال هم که بگذرد باز آن حرف ها هست به ویژه وقتی خون واقع شده باشد. ۱۳آبان هم از جمله همین روز هاست. پر ماجرا و همواره حدیث. آن را هر جور بنویسیم و هرجور بخوانند، نوک پیکان به سمت آمریکاست.

این یادداشت سعی دارد نشان دهد چگونه رویدادهایی مانند ۱۳ آبان، به جای آنکه یک خاطره‌ تاریخی بایگانی‌شده در کتاب‌ها باشند، به یک نظام معنایی زنده و پویا برای تفسیر رخدادهای جدید تبدیل می‌شوند و چگونه حتی نسل‌های جدید نیز ناخودآگاه، با حافظه‌ای که از گذشته به ارث برده‌اند، به تحلیل وقایع می‌پردازند؛

کشور‌های حامی اسرائیل و مشخصاً امریکا و برخی متحدان اروپایی آن از این حیث که به ترویج بی‌قانونی در جهان کمک و به صلح و امنیت بین‌المللی و جایگاه سازمان‌ها، نهاد‌ها و محاکم بین‌المللی لطمات جبران‌ناپذیر وارد کرده‌اند، دارای مسئولیت بین‌المللی هستند.