گل به خودی

عموماً افرادی که در کسوت یک شخصیت دیپلمات ظاهر می‌شوند، به دلیل کارویژه‌ای که دارند، مبادی به آداب اند و با دقت اظهار نظر می‌کنند. دیپلمات‌های کارکشته از سر احتیاط مواضع خود را ابراز می‌دارند و در زمان مسئولیت خود، خطای فاحشی از آن‌ها سر نمی‌زند؛ مخصوصاً اینکه در شرایط حساس با اظهار نظر عجولانه خود وجهه خارجی سیاست داخلی را در پیش چشمان منتظر صد‌ها رسانه خارجی، سیاه جلوه نمی‌دهد.
آقای ظریف در جدیدترین اظهارنظر خود در توییتراعلام می‌دارد؛ «پولشویی یک واقعیت در کشور ماست و خیلی‌ها از پولشویی منفعت می‌برند.» آقای ظریف بدون اینکه نهاد یا سازمان خاصی را در خصوص این موضوع مثال بزند، اذعان می‌کند کد‌های زیادی در مورد پولشویی در کشور وجود دارد، که او از علنی کردن آن عاجز است. این اعتراض بیشتر با هدف تاثیرگذاری بر روند تصویب لوایح FATF است، چرا که می‌گوید: «جا‌هایی که هزاران میلیارد پولشویی می‌کنند، حتما آنقدر توان مالی دارند که ده‌ها و صد‌ها میلیارد هزینه تبلیغات و فضاسازی کنند.»
همین چند جمله برای خلق موجی از عملیات روانی و تخریب برای خوراک رسانه‌های بیگانه کافی است تا برای مدتی حاکمیت و بخش‌های مختلف آن دستخوش تحلیل کارشناسان و تحلیلگران بی بی سی و شبکه ایران اینترنشنال و... شود. در حقیقت در سایه فضای مسمومی که این اظهارات در داخل ایجاد می‌کند از پیامد‌های خارجی آن نمی‌توان گذشت؛ با این توضیح که چنین مواظع ناشیانه‌ای آرزوی همیشگی رسانه‌های خارجی است تا با دامن زدن به آن ملت و نظام را برای تصویب لوایح چهارگانه FATF در تنگنا قرار دهند؛ چرا که از این ۴ لایحه تنها یک لایحه آن به سرانجام رسیده و سه لایحه دیگر، باوجود فشار دولت در وضعیت زرد قرار دارند و بین مجلس شورای اسلامی، شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت نظام محل اختلاف است.
برای همین، اظهار نظر آقای ظریف در مورد پولشویی را باید تلاشی برای خروج از این بن بست دانست. البته چنین مواضعی منحصر به مقطع کنونی نیست بلکه در گذشته هم مسبوق به سابقه است؛ برای مثال در دولت یازدهم، آقای ظریف در واکنش به انتقادات یکی از دانشجویان به توافق ژنو گفت که غربی‌ها از چهار تا تانک و موشک و سیستم نظامی ما نمی‌ترسند و آمریکا با یک بمبش می‌تواند تمام سیستم‌های نظامی ما را از کار بیندازد!
هرچند در آن مقطع لازم می‌بود، اقتدار نظامی کشور و توانمندی‌های دفاعی که از دستاورد‌ها و برکات انقلاب می‌بود، اشاره می‌شد، این حرف آقای ظریف برای زیرسؤال بردن اقتدار دفاعی کافی بود. تا جایی که مقام معظم رهبری (مدظله العالی) به این موضع نابخردانه واکنش نشان دادند و ایشان توصیه کردند برای برخی مسئولان یک «تور نظامى» ترتیب داده شود تا با گردش در محیط‌های نظامی با حقایق و واقعیت‌ها آشنا شوند و معلومات‌شان در این‌باره بالا برود!
البته فقط اظهار نظر‌های آقای ظریف، مراد ما در این نوشتار نیست، بلکه سایر دولتمردان نیز باید در صحبت‌ها و اظهار نظر‌های خود دقت بیشتری به خرج دهند؛ به عبارتی در فضای آزادی بیان در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، نقد شخصیت‌های سیاسی دست آویزی برای تخریب منتقدان خارجی جمهوری اسلامی اعم از دولت‌های متخاصم مثل آمریکا و سازمان‌های بین المللی قرار می‌گیرد و هر موقع اسم ایران در رسانه‌ها به میان می‌آید رگ غیرتشان گل می‌کند و فعال می‌شوند. در ثانی انتقادات و مواضعی از این قبیل که از سوی کارگزاران و مسلط به اسرار درونی نظام و دولت مطرح می‌شود، نه تنها به معنای یک "نقد" بلکه از سوی غیر به "اعتراف یک عاقل"علیه خود تعبیر می‌شود. درواقع این نقد، بیشتر سیاه نمایی و شکار مگس وارانه نقاط ضعف است که واکنش دشمن را برمی انگیزد و حاصل آن، آنچه در افکار عمومی داخلی و جهانی انعکاس می‌یابد، ناکارآمدی نظام جمهوری اسلامی است. نظامی که برای مبارزه با پولشویی و فساد مفرط در دربار پهلوی در سایه همراهی طبقات اجتماعی مختلف به خصوص مستضعفان پاگرفت، حالا با ناشیانه گری و وارونه انگاری برخی شخصیت‌های فریفته غرب، ازسوی رسانه‌ها به پولشویی متهم می‌شود. نتیجه آنکه در دفاع از برکات و دستاورد‌های نظام، با کمبود مدافع و متولی مواجهیم، ولی در بیان نقاط ضعف ناچیز و بعضاً سیاه نمایی بازیگران زبان دان و خطیبی داریم که در آن حداکثر توان خود را به کار می‌گیرند.
این اظهارنظرها، هرچند بعد‌ها با تفسیر‌ها و تأویل‌های گوناگون مصادره به مطلوب می‌شوند و پس گرفته می‌شوند، ولی تأثیر خود را در مخدوش کردن چهره نظام در افکارعمومی خواهند گذاشت. بهتر است در انتقادات، پیشنهادات و مواضع عالمانه خود، جانب واقعیت به (شکلی که هست)، منافع ملی و مصالح نظام را بگیریم.