دهه فجر؛ رشحه‌ای از اسلام

دقیقا ۴۳ سال از صبح روز پنج شنبه ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ که امام امت پس از ۱۵ سال تبعید به ایران بازگشت، می‌گذرد؛ بازگشتی که منجر به خروج استعمار و پادو‌های داخلی آن‌ها شد و تحقیقا از همان روز ایران اسلامی طعم استقلال را چشید. البته ملت ایران به‌واسطه همین استقلال‌خواهی از فردای انقلاب اسلامی مورد غضب دشمنان غارتگر این مرزوبوم قرار گرفتند و در تمام این سال‌ها زیر شدیدترین ضربات ناجوانمردانه و ظالمانه آن‌ها ازجمله تحریم قرار گرفتند، اما توطئه‌های آنان به شکست مواجه شده و توطئه اخیر یعنی تحریم‌ها هم ان‌شاءالله درهم خواهد شکست چه آنکه نتیجه مقاومت، چشیدن حلاوت شیرین پیروزی است.
امام خمینی (ره) که شرط ورود خود را به کشور، خروج شاه، اعلام کرده بودند، با فرار شاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷، تصمیم به بازگشت گرفتند. قرار بود این رجعت تاریخی در روز پنج شنبه پنجم بهمن ۱۳۵۷ انجام گیرد، اما بختیار، با بستن فرودگاه‌ها مانع از انجام این امر شد. با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها، مردم خشمگین به خیابان‌ها ریخته و با تحصن و شعار‌های کوبنده، دولت بختیار را تحت‌فشار شدیدی قراردادند. در همین زمان رئیس شورای سلطنت، سید جلال تهرانی، در پاریس ضمن استعفا خدمت امام، اعلام کرد که شورای سلطنت غیرقانونی است. سرانجام، تحصن‌ها و تظاهرات عظیم مردم بختیار را مجبور کرد، فرودگاه‌ها را باز کند. کارکنان اعتصابی تلویزیون اعلام کردند برای ضبط و پخش مستقیم مراسم آماده‌اند. فرودگاه مهرآباد آماده استقبال از پرواز انقلاب بود. روز
۱۲ بهمن ۱۳۵۷، پرشکوه‌ترین استقبال تاریخی رقم خورد و هواپیمای ایرفرانس در حوالی ساعت ۹ صبح در فرودگاه مهرآباد نشست و حضرت امام، با قلبی آرام و مطمئن پس از ۱۵ سال هجرت، پا به خاک میهن اسلامی گذاشتند. صد‌ها خبرنگار و عکاس و فیلمبردار به ثبت این رویداد تاریخی پرداختند. طبق اطلاعات موجود در سال نمای انقلاب اسلامی، جمعیت استقبال‌کننده در طول ۳۳ کیلومتر از فرودگاه امام تا بهشت‌زهرا که مقصد بعدی امام بود. بین ۴ تا ۸ میلیون نفر تخمین زده می‌شد. امام از فرودگاه مستقیما به بهشت‌زهرا رفتند و ضمن ادای احترام به شهدای انقلاب اسلامی، سخنرانی تاریخی خود را در آنجا ایراد کردند. در این سخنرانی امام نخست‌وزیری شاپور بختیار را غیرقانونی اعلام کرده و فرمودند: «من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می‌کنم.» بدین ترتیب از ورود امام ۱۰ روز تاریخی که بعد‌ها دهه فجر انقلاب اسلامی نام گرفت، سپری شد تا طومار رژیم پهلوی و ۲۵۰۰ سال استبداد شاهنشاهی برای همیشه درهم‌تنیده شود.
یکی از نظریه‏پردازان شوروی سابق در توصیف انقلاب اسلامی می‏نویسد: «انقلاب اسلامی شعار اصلی جنبش‏های سیاسی، اسلامی مختلف در بسیاری از کشور‌های اسلامی مشرق زمین است... مسئله مشترک برای این جنبش‏ها، اسلامی کردن تمام جوانب زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و خانوادگی تمام شهروندان کشور‌های خود و اعلان سومین راه رشد، که با سرمایه‏داری و سوسیالیسم متفاوت هست، است». تا قبل از انقلاب اسلامی ایران غالب انقلاب‌هایی که در کشور‌های جهان سوم اتفاق می‌افتاد، متأثر از انقلاب کمونیستی ۱۹۱۷ روسیه بود؛ اما انقلاب ایران برخلاف انقلاب‌های قبل و بعد از انقلاب کمونیستی روسیه، به نام «اسلام» و با شعار «جدایی‌ناپذیری دین از سیاست» به وقوع پیوست. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، نظم سیاسی سابق در منطقه به‌هم‌خورده و کشور ایران در یک شرایط پسا انقلابی خاص خود قرار گرفته بود.
برای درک اهمیت تمام این تحولات در عصر حاضر به سخنان رهبر معظم انقلاب رجوع کنیم که می‌فرمایند: «اهمیت دهه فجر خیلی زیاد است. ما در تاریخ، واقعاً مثل دهه فجر نداریم. حتّی اسلام با آن عظمت، در دهه فجر برای ما اثر بخشید. آیا غیرازاین است؟ اسلامی که نبی اکرم (صلّی اللَّه علیه و اله و سلم) آورد، در روزگار اموی‌ها و عباسی‌ها به ما اثر نبخشید. البته آثار درجه‌دو را به این ملت داد و افراد برجسته و شخصیت‌های ناب و عرفا و علما بندرت پیدا شدند و توانستند در آن فضا پروازی بکنند؛ اما عامه و توده مردم و نیز نظام اجتماعی، از آن برکات خیری ندید. آن برکات، امروز خودش را نشان می‌دهد. البته دهه فجر، جزو رشحات اسلام است. خیال نکنید که دهه فجر منهای اسلام، چیزی است. دهه فجر منهای اسلام، یک پول هم ارزش ندارد. دهه فجر، آن آیینه‌ای است که خورشید اسلام در آن درخشید و به ما منعکس شد. اگر این آیینه نبود، بازهم مثل همان دوره‌های تاریک و قرون خالیه، بایستی ما می‌نشستیم و اسمی از اسلام می‌آوردیم.»
انقلاب اسلامی ایران به‌عنوان نقطه آغاز خیزش جهانی در نیمه دوم قرن بیستم، تحول برهم زننده نظم نوین جهانی ترسیم‌شده توسط آمریکا و شروع دوره جدیدی از ظهور اسلام سیاسی را برای جهان اسلام نوید داد و پیروزی برجسته‌ترین حرکت اسلامی در این دوره، سایر حرکت‌های اسلامی در جهان اسلام را به تکاپو واداشت. انقلابی که مفاهیم والای انسانی (حقوق بشر، دموکراسی اسلامی، صلح، استقلال و آزادی و...) را دوباره زنده کرد.
انقلابی «اسلامی» در قلب آسیا تأثیر‌های گسترده‌ای را در ورای مرز‌های خود داشته و با توجه به پیروان و هواخواهانی که پیدا کرد و به‌عنوان یک نیروی قابل‌محاسبه توسط دولت‌های خارجی و همچنین دولت‌های منطقه عنوان شده است؛ بدان خاطر که «انقلاب اسلامی در ایران به دلیل جذابیت شعارها، اهداف، روش‌ها، محتوا، نتایج و سابقه مشترک دینی و تاریخی و شرایط محیط منطقه و بین‌المللی، پدیده‌ای تأثیرگذار در جهان اسلام بود». اگر بخواهیم رویکردی پوزیتویسی به انقلاب داشته باشیم می‌توانیم بگویم: «انقلاب اسلامی، مفهوم و واقعیتی است که پس از انقلاب ایدئولوژیکی و مذهبی ایران در سال ۱۳۵۷ هجری شمسی مطرح و مورد توجه قرار گرفت. البته انقلابی که در ایران صورت گرفت و ما آن را تحت عنوان «انقلاب اسلامی ایران» می‌شناسیم، نهضت احیای اسلام و عدالت‌خواهی بود و مسبب و علت بروز وقوع تحولاتی ـ. چه در کشور‌های اسلامی و چه در سطح بین‌المللی ـ. شد. لذا، این موج حرکت و تحولات که متأثر از انقلاب ایران بود به نام «انقلاب اسلامی» موردتوجه قرار گرفت و منظور، انقلاب جهانی اسلامی و بیداری جنبش‌های آزادی‌خواه دنیا است.» انقلاب اسلامی واقعیتی انکارناپذیر است، با توجه به موقعیت‌هایی که در جهان دارد، دارای اهمیت و نفوذ زیادی است. انقلاب اسلامی با ظهور خود تحولی عظیم را در جهان ایجاد کرد و توانست بر دیگر کشور‌های اسلامی و حتی جهان سوم و آزاد تأثیر عظیمی بگذارد. از الجزایر و مصر گرفته تا کشمیر و آسیای جنوب شرقی، حرکت‌های اسلامی نشأت گرفته از انقلاب اسلامی ایران پدیدار شد. انقلاب اسلامی ایران بنا به وضعیت و موقعیتی که از لحاظ تمام جنبه‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی و ... داشته و دارد توانسته در راهبری جهان اسلام همچنان موفق‌تر به‌پیش رود. انقلابی که باید بر روی ریل آرمان‌های اولیه خود حرکت کند. رهبر انقلاب همچنین می‌فرمایند: وقتی مناسبات غلط اقتصادی در جامعه حاکم باشد، وقتی رانت‌خواری رواج داشته باشد، وقتی سوءاستفاده از قدرت برای به دست آوردن ثروت‌های بادآورده رواج داشته باشد، کسی که تولیدکننده و زحمتکش واقعی است، ناامید می‌شود. کشاورزی که زحمت می‌کشد، صنعت‌کاری که تولید می‌کند، سرمایه‌داری که سرمایه‌گذاری می‌کند، معدنکاری که عرق می‌ریزد، معلمی که در مدرسه درس می‌گوید، استادی که در دانشگاه تدریس می‌کند، قاضی‌ای که وقت و اعصاب خود را به کارِ صحیح صرف می‌کند، وقتی ببینند راه برای مناسبات غلط اقتصادی در جامعه باز است و با آن برخورد نمی‌شود، مأیوس می‌شوند. این‌که ما گفتیم و تأکید کردیم که باید با مفاسد اقتصادی و قاچاق مبارزه شود، به‌خاطر این است که این پدیده‌ها اساس پیشرفت کشور را دچار آسیب‌های جدی می‌کنند.