باج گیری ترامپ از اروپاییان

تبیین:

پیام اصلی برگزاری نشست اخیر در لاهه چندان برای کشورهای اروپایی عضو پیمان آتلانتیک شمالی دلگرم کننده نبوده است!مقامات آمریکایی در این نشست خواسته خود مبنی بر اختصاص  5 درصد از تولید ناخالص داخلی کشورهای اروپایی عضو ناتو به  هزینه های دفاعی و نظامی مشترک را به آنها تحمیل نموده و در عین حال نسبت به صیانت مطلق و جامع از اوکراین در جنگ اخیر تضمینی ارائه نکردند! تنها تعهدی که واشنگتن به کشورهای اروپایی داده ،پایبندی کاخ سفید به بند 5 دفاع جمعی در ناتو است.به عبارتی گویاتر، آمریکایی ها در ازای پایبندی به یکی از مفاد اساسنامه ناتو از اعضای اروپایی پیمان آتلانتیک شمالی باج گیری کرده اند. بنابراین هزینه هایی که قرار است بر بودجه کشورهای اروپایی عضو ناتوتحمیل شود نه در ازای نقش آفرینی بیشتر واشنگتن در جنگ اوکراین ،بلکه در ازای پایبندی آمریکا نسبت به یک "بایسته قانونی" به قاره سبز تحمیل می شود. این بدترین معامله درون آتلانتیکی،آن هم به ضرر ملتهای اروپایی به شمار می رود.

در حالی که شرایط میدان نبرد در اوکراین همچنان بحرانی است و مقامات ناتو هشدار تابستانی سخت را برای نیروهای اوکراینی می‌دهند، متحدان اروپایی ناتو با این واقعیت روبرو شده‌اند که ایالات متحده دیگر موفقیت اوکراین را یک عنصر کلیدی در امنیت ناتو نمی‌داند.با این حال واشنگتن باج گیری از ناتو را به مثابه یک نقشه راه مستمر در دستور کار قرارداده است. نکته مهم تر اینکه حتی با وجود تعهد واشنگتن مبنی برپایبندی به اصل دفاع جمعی ،تضمینی در خصوص اینکه دولت ترامپ در صورت بروز نبردی جدید میان روسیه و کشورهای اروپایی مستقیما وارد صحنه جنگ شود وجود ندارد.مقامات اروپایی در روایتگری رسانه ای خود از نشست اخیر در لاهه به عنوان یک "نقطه عطف"یا "نشست تاریخی"یاد می کنند! آنها بدون آنکه به خسران مطلق اروپا در داد و ستد با واشنگتن اشاره کنند، مدعی هستند این افزایش بودجه نظامی-امنیتی نشان دهنده درک جمعی نسبت به منازعات جدید در محدوده جغرافیایی آنهاست! سوال اساسی اینجاست که اگر چنین تصمیم و رویکردی معلول درک اهمیت دفاع جمعی و پیوسته در برابر تهدیدات ( مخصوصا تهدید روسیه برای اروپا) محسوب می شود چرا اکثریت قریب به اتفاق کشورهای اروپایی عضو ناتو تا چند هفته گذشته در مواضع آشکار و پنهان خود با آن مخالفت می کردند؟! بازنده اصلی باج گیری ترامپ از دولتهای اروپایی، شهروندان 28 کشور اروپایی عضو ناتو خواهند بود. کشورهایی که بر خلاف ادعای سرانشان نمی توانند از استقلال راهبردی خود در مناسبات بین المللی سخنی به میان آورند.

اگر از این زاویه به ماجرا بنگریم ، می توانیم نشست اخیر سران ناتو در لاهه را نقطه عطفی در آگاهی جمعی شهروندان اروپایی نسبت به عمق وابستگی کشورهایشان به آن سوی آتلانتیک یعنی واشنگتن تلقی کنیم. محصول این آگاهی جمعی هر چه باشد به سود ساختارحکمرانی کنونی در اروپا نبوده و شکاف ملتها و دولتها را در قاره سبز بیش از آن چیزی که شاهد آن هستیم تقویت خواهد کرد. حتی هزینه این خبط راهبردی در اینده ای نزدیک می تواند فروپاشی رسمی ساختار اتحادیه اروپا و بازگشت کشورهای عضو این مجموعه به الگوهای حکمرانی ملی گرایانه در قرن گذشته باشد.