الجولانی قبل از سفر به ریاض بار دیگر کت‌وشلوار پوشید، کراوات زد و در برابر چند دوربین تلاش کرد یک توپ بسکتبال را داخل سبد بیندازد. گفته شده است که تصویربرداری از این صحنه چندین ساعت طول کشیده و رئیس تحریری‌ها و همچنین ابوعاشیه، وزیر خارجه سوریه صد‌ها بار تلاش کرده‌اند حداقل یک‌بار توپ‌شان به هدف بنشیند. این تصویر خاص یک کارگردان ویژه در طبقه ششم کاخ ریاست جمهوری سوریه دارد. 
برخی گزارش‌ها حکایت از آن دارد که یک مأمور انگلیسی این روز‌ها مسئول برند‌سازی از الجولانی بوده و تمامی سناریو‌های مرتبط با ضبط و پخش این ویدئو را بر عهده داشته است، همچنین تغییر چهره، لباس و حتی مدل راه رفتن الجولانی و تبدیل یک تروریست به چهره‌ای سیاسی با نام و نسب احمد الشرع از سوی همین گروه انگلیسی صورت گرفته است. 
در واقع از نگاه تحلیلی، الجولانی در آزمایشگاهی انگلیسی در حال جهش ژنتیکی بوده است تا بهبود عملکرد پیدا کند، این تغییر باعث می‌شود تروریست‌ها به‌سرعت دچار به‌روزرسانی شوند و قابلیت تطبیقی پیدا کنند، اما سؤال مهم این است، مخاطب آخرین فیلم ساخته‌شده از الجولانی در حال بازی بسکتبال چه کسی است؟
پاسخ به این سؤال دارای چند نکته خاص و ظریف است؛ بسکتبال برای مردم سوریه دارای یک نماد خاص است. سال ۲۰۱۳ و همزمان با فعال‌شدن هسته‌های تروریستی جبهه النصره اعضای گروهک الجولانی در کانال تلگرامی خود اعلام کردند ویلیام ماگار، بازیکن تیم بسکتبال نادی الجلاء را به دلیل عضویت در ارتش کشته‌اند، بعد‌ها مشخص شد ویلیام ماگار با شروع هجوم تروریست‌ها به سوریه ورزش را کنار گذاشته و از شهر ادلب به صف رزمندگان مقاومت پیوسته است. نیرو‌های الجولانی این جوان ورزشکار را در منطقه ملیحه در غوطه شرقی دمشق به شهادت رساندند. از زاویه جنگ ادراکی تصویربرداری شده از طریق دوربین انگلیسی، تروریست‌های مستقر در دمشق حالا باید جای خالی ویلیام ماگار را در زمین برای سوری‌ها پر کنند!
اما از زاویه عامل بیرونی نیز فیلم انگلیسی پخش‌شده از الجولانی قابل تفسیر است، به‌ویژه آنکه این تصویر شب قبل از سفر رئیس‌جمهور امریکا ضبط و پخش‌شده است، البته ترامپ عاشق ورزش گلف بوده و قبل از سفر به منطقه پیغام فرستاده است که حاضر نیست آینده سوریه را تمام و کمال تحویل الجولانی بدهد، برای همین تا لحظه آخر نیز برنامه‌ریزی برای دیدار الجولانی با ترامپ طول کشیده و عدم‌ترسیم نقشه راه همکاری میان صهیونیست‌ها و رژیم الجولانی به حالت بلاتکلیف و در فرم «تعارض کامل» باقی ماند، البته بسکتبال قوانینی دارد که برخی از آنها را امریکایی‌ها نوشته‌اند از جمله آنکه توپی که از بیرون وارد زمین شده باشد، برای پرتاب آن به‌سوی سبد تنها پنج ثانیه زمان فرصت وجود دارد. تیم امنیتی ترامپ به خوبی می‌داند که الجولانی آن‌قدر دستش کند است که برای هر پرتاب موفق به سمت سبد به بیش از چند ساعت زمان نیاز دارد، برای همین سوریه فرصت خوبی برای امریکایی‌هاست که از سبدش منافع امریکا را تضمین کند، نمونه آن بستن قرارداد‌هایی است که تمام ظرفیت‌های دمشق را در اختیار واشینگتن قرار خواهد داد، اما همچنان سوریه را در حالت تعلیق حفظ می‌کند. 
در حالی ترامپ خبر از لغو برخی تحریم‌های سوریه داده که سخت‌ترین تحریم‌ها علیه مردم سوریه طی قانون قیصر از سوی کنگره امریکا تدوین‌شده و برداشته شدن آن تنها به صورت موقت امکانپذیر است. در واقع ترامپ بازی موقتی را با الجولانی آغاز کرد که هم تضاد‌ها را در بالاترین سطح همچنان حفظ کند و هم به تروریست‌ها فرصت بازسازی و شکل‌دهی شخصیتی و تشکیلاتی در کوتاه‌مدت را بدهد. ترامپ در تلاش است در پرونده سوریه الجولانی را از آزمایشگاه انگلیسی به محل رشد و نمو سازمان سیا منتقل کند. 
نکته قابل توجه درباره آینده سوریه آن است که باوجود فعال شدن نیروی محرکه خارجی، همچنان هیچ مؤلفه‌ای در اتاق فرمان امریکایی- صهیونی عامل سواره نبوده و همه تحلیل‌ها و اقدامات در مرحله ارزیابی قرار دارد. واقعیت آن است که در دمشق الجولانی با بحران مشروعیت و شکاف عمیق میان اقدامات پراگماتیسمی و تحرکات پراکسیسی دست‌به‌گریبان است و به‌زودی وارد مرحله رشد خشونت‌ها خواهد شد. در این فاز الجولانی بازهم رو به دوربین لباس خود را عوض خواهد کرد، کارگردان این مرحله فقط امریکایی‌ها نیستند!

حسین مهدی‌تبار

 هنگامی که جنگنده‌های «اف 15» نیروی هوایی عربستان در آسمان ریاض هواپیمای «ایر فورس وان» را اسکورت کردند، این نمایش قدرت نه‌تنها یک ژست دیپلماتیک بود، بلکه پاسخی بود به نیاز عمیق دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا به تحسین و خودبزرگ‌بینی. خودشیفتگی، ویژگی‌ای که در رفتارهای نمایشی، اظهارات جسورانه و حساسیت به انتقاد در دونالد ترامپ دیده می‌شود، تنها یک صفت شخصیتی نیست، ابزاری است که کشورهای عرب، از عربستان تا امارات، بخوبی از آن برای پیشبرد منافع خود استفاده می‌کنند اما این بازی دیپلماتیک چه هزینه‌ای برای سیاست جهانی دارد؟ 
خودشیفتگی، طبق تعریف روان‌شناختی با خودبزرگ‌بینی، نیاز به تأیید مداوم و فقدان همدلی شناخته می‌شود. این ویژگی در سیاست، جایی که تصمیم‌گیری‌ها سرنوشت ملت‌ها را رقم می‌زند، می‌تواند فاجعه‌بار باشد. این گزارش با بررسی خودشیفتگی ترامپ و استراتژی کشورهای عرب در بهره‌برداری از آن، نشان می‌دهد چگونه یک ویژگی روان‌شناختی، سیاست خارجی را به بیراهه می‌کشاند و هر دو طرف را در معرض انتقاد قرار می‌دهد.
دونالد ترامپ بارها خودشیفتگی‌اش را با ادعاهایی مثل «من بهترین رئیس‌جمهور تاریخم» و واکنش‌های تند به انتقادات نشان داده است. روانشناسانی مانند هاینز کوهوت معتقدند افراد خودشیفته به «آیینه‌سازی» نیاز دارند، یعنی تأیید خودانگاره بزرگ‌شان توسط دیگران. این دقیقاً همان چیزی است که کشورهای عربی با مراسم‌های مجلل و چاپلوسی دیپلماتیک برای او فراهم می‌کنند.  در سفر ۲۰۱۷ به ریاض، نخستین سفر خارجی ترامپ، عربستان با رقص شمشیر، مدال طلای عبدالعزیز و ضیافت‌های پرشکوه از او استقبال کرد. این تشریفات نه‌تنها خودبزرگ‌بینی او را تغذیه کرد، بلکه به قرارداد تسلیحاتی ۱۱۰ میلیارد دلاری منجر شد. اسکورت جنگنده‌ها در ۲۰۲۵، نمونه دیگری از این نمایش‌ها بود که به نیاز ترامپ به تحسین پاسخ می‌دهد اما آیا این رابطه دوطرفه است؟ دونالد ترامپ با حساسیت به انتقاد و نیاز به «پیروزی‌های بزرگ»، به ابزاری در دست کشورهای عرب تبدیل شده که از این ویژگی برای پیشبرد منافع‌شان بهره می‌برند.
کشورهای عرب، بویژه عربستان، امارات و قطر، استاد دیپلماسی چاپلوسی هستند.
آنها با شناخت نیازهای روان‌شناختی دونالد ترامپ، از هدایای گرانقیمت، تعریف‌های اغراق‌آمیز و نمایش قدرت برای جلب نظر او استفاده می‌کنند.
توافق آبراهام که عادی‌سازی روابط برخی کشورهای عرب با اسرائیل را رقم زد، به ‌عنوان دستاوردی به نام دونالد ترامپ ثبت شد، در حالی که منافع منطقه‌ای امارات و بحرین را تأمین کرد. 
این استراتژی ریشه در فرهنگ دیپلماسی نمایشی منطقه دارد؛ جایی که تشریفات مجلل و ژست‌های نمادین بخشی از سنت است اما همزمان این رویکرد انتقادات جدی را برمی‌انگیزد. کشورهای عرب با تغذیه خودشیفتگی ترامپ، روابطی شکننده ایجاد کرده‌اند که به شخصیت غیرقابل‌پیش‌بینی او وابسته است. حمایت بی‌چون‌وچرای دونالد ترامپ  از عربستان در ماجرای قتل جمال خاشقچی، آنها را به‌ عنوان شریکی فرصت‌طلب و بی‌اصل نشان داد. این وابستگی می‌تواند در صورت تصمیمات ناگهانی ترامپ، مانند تشدید تنش با ایران، به ضررشان تمام شود.
از منظر نظریه‌های سیاسی، خودشیفتگی در رهبری می‌تواند هم جذاب باشد و هم مخرب. ماکس وبر در مفهوم رهبری کاریزماتیک، به جاذبه رهبران خودشیفته اشاره می‌کند اما پست، روانشناس سیاسی هشدار می‌دهد این افراد به دلیل نیاز به تحسین، ممکن است منافع ملی را فدای منافع شخصی کنند.
 دونالد ترامپ با تصمیم‌گیری‌های احساسی، مانند خروج از برجام بدون برنامه جایگزین، این خطرات را به نمایش گذاشته است. او با اولویت دادن به تحسین شخصی، سیاست خارجی آمریکا را به یک نمایش شخصیتی تقلیل داده و اعتبار بین‌المللی این کشور را تضعیف کرده است.
 برای مثال، حمایت بی‌قیدوشرط او از محمد بن‌سلمان، حتی پس از رسوایی قتل خاشقچی، نشان‌دهنده آسیب‌پذیری او در برابر چاپلوسی است. این رفتار نه‌تنها تصمیماتش را غیرمنطقی کرده، بلکه به کشورهای عرب اجازه داده با تملق، او را به سمت سیاست‌های مطلوب خود هدایت کنند.
چرا کشورهای عرب به رهبران خودشیفته جذب می‌شوند؟ فرهنگ دیپلماتیک منطقه که بر نمایش‌های بزرگ و اقتدارگرایی متمرکز است، با خودشیفتگی همخوانی دارد. رهبرانی مثل دونالد ترامپ که قاطعیت و خودبزرگ‌بینی نشان می‌دهند، به‌ عنوان متحدان قدرتمند دیده می‌شوند. این الگو تاریخی است. کشورهای عربی در گذشته با شخصیت‌هایی مثل صدام و قذافی نیز روابط مشابهی داشتند اما این جذابیت ریسک‌هایی هم دارد. وابستگی به یک رهبر خودشیفته می‌تواند روابط را شکننده کند، بویژه اگر او تصمیمات غیرمنطقی بگیرد. علاوه بر این، کشورهای عربی با این استراتژی، خود را به‌ عنوان بازیگرانی غیرمستقل و وابسته به چاپلوسی نشان می‌دهند که اعتبارشان را در برابر دیگر قدرت‌های جهانی تضعیف می‌کند.
پیامدهای این رابطه دوطرفه گسترده است. خودشیفتگی ترامپ گاهی به پیشرفت‌هایی منجر شده، مانند نقش او در توافق آبراهام اما تصمیمات احساسی‌اش، مانند تشدید تنش با چین یا خروج از توافقات بین‌المللی، هزینه‌های سنگینی داشته است. کشورهای عرب نیز با تکیه بر این ویژگی، خود را در معرض بی‌ثباتی قرار داده‌اند. اگر قدرت در آمریکا تغییر کند یا دونالد ترامپ تصمیمات غیرمنتظره‌ای بگیرد، این کشورها ممکن است با تبعات سنگینی مواجه شوند. از سوی دیگر، این استراتژی کوته‌نگرانه آنها را به‌ عنوان فرصت‌طلبانی نشان می‌دهد که به جای اصول، به تملق متوسل می‌شوند.
حال پرسش این است: آیا خودشیفتگی دونالد ترامپ یک استراتژی آگاهانه برای برندسازی شخصی است یا ضعفی روان‌شناختی؟ برخی ممکن است رفتار نمایشی او را بخشی از جذابیت پوپولیستی‌اش بدانند اما واکنش‌های تند به انتقاد و نیاز به تأیید مداوم، نشان‌دهنده خودشیفتگی بیمارگونه است، نه یک برنامه حساب‌شده. کشورهای عرب اگرچه در بهره‌برداری از این ویژگی هوشمندانه عمل کرده‌اند اما استراتژی‌شان پرریسک است. آنها با تغذیه خودبزرگ‌بینی ترامپ، به جای ایجاد ائتلاف‌های پایدار، به یک بازی خطرناک وارد شده‌اند که می‌تواند به بی‌ثباتی منطقه‌ای منجر شود.
این رابطه دوطرفه درس‌های مهمی دارد. برای آمریکا، انتخاب رهبران خودشیفته می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های غیرمنطقی و تضعیف جایگاه جهانی منجر شود. خودشیفتگی آدولف هیتلر در قرن بیستم فاجعه‌ای جهانی به بار آورد و نشان داد این ویژگی در مقامات می‌تواند دنیا را به ویرانی بکشاند.