بعد از ۶۵ سال باید چشم‌ها را شست

اصلی‌ترین محور سخنان رهبرمعظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر با مردم حول یک گزاره شکل گرفت و آن «نفی مطلق مذاکره با آمریکا» بود، تاکیدات هشدارآمیز معظم له دراین باره این موضوع را به ذهن متبادر می‌کند که طیفی همچنان «مذاکره» را عامل موفقیت داخلی و گذر از گردنه‌ها می‌داند. شکست تئوری «سازش با غرب = گشایش آنی در وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم» را باید مهمترین دستاورد برجام دانست. تاچندصباح پیش «برجام» با عناوینی نظیر «صلح بزرگ» و «معجزه دیپلماسی» توسط جریان رفرمیسم داخلی یاد می‌شد تا تئوری «سازش با غرب = گشایش آنی در وضعیت اقتصادی مردم» زنده مانده و بواسطه این حیات، مذاکره درباره مناقشات «موشکی»، «منطقه‌ای» و «حقوق بشر» آغاز شود؛ اما نقض‌های مکرر برجام و نهایتا خروج آمریکا از توافق هسته ای، امروز نیز جریان رفرمیسم داخلی را برآن داشته تا بار دیگر از مسیر «فشار معیشتی به مردم» و «القای ناامیدی از آینده نظام»، دیدگاه مردم به ایالات متحده دگرگون شده و نظام اسلامی را وادار به مذاکرات جدید کند. رفرمیسم داخلی «انعقاد برجام» را نخستین گام برای «عادی سازی روابط مستقیم تهران-واشنگتن» می‌دانست.
حربه این جریان جهت «عادی سازی روابط تهران – واشنگتن»، الف- «القای بن بست اقتصادی –سیاسی در کشور»، ب- «خالی بودن خزانه کشور و فقدان انبار‌های از کالا‌های اساسی کشور» بود که می‌توانست جامعه را به این باور برساند که برای سیرکردن شکم خود ناچاریم از «انقلابی گری» عدول و رویه «سازش» با غرب را بپذیریم! رهبرمعظم انقلاب در دیدار اخیر باتاکید مجدد بر اینکه «برجام خسارت محض بود» با هشدار‌های شدید، مذاکرات جدید را غیرقابل تحقق دانستند. لحن و جهت‌گیری سخنان معظم‌له به قدری با جملات تاکیدی همراه بود که گزاره احتمالی «ایجاد خط مذاکرات جدید توسط جریان غربزده با آمریکا بعد از نوسانات ارزی فعال شده» را بیش از پیش تقویت کرد. آنهم در حالی که این گروه از غربزدگان ناچاراند جهت وادار کردن حاکمیت اسلامی به مذاکرات جدید، بار دیگر توطئه‌های برجامی را احیا کند.
رفرمیسم داخلی طی ۶ ماه اخیر همان رویکردی را برای «ایجاد نارضایتی در مردم» در پیش گرفته که پیش از این بین سال‌های ۹۲ تا ۹۴ از سر گذارانده است؛ بدین معنا که جامعه به این باور برسد‌: «اوضاع اقتصادی کشور به قدری وخیم است که نمی‌توان آن را با هیچ «ایده و طرح بومی» اصلاح کرد!» بر همین اساس است که طی هفته‌های اخیر سخنان ناامید کننده‌ای شبیه به عبارت معروف سال ۹۲ «خزانه کشور خالی است» (۲ هفته پیش از مذاکرات ژنو ۲)، از برخی از مسئولان و رسانه‌ها شنیده می‌شود یا افراد دیگری تلاش کرده با تاکتیک‌های ادبی –روانی عبارت‌های قبل از مذاکرات هسته‌ای مبنی بر «آمریکا با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار می‌اندازد» یا «تخصص کشورمان فقط در پخت آبگوشت بزباش است» را زنده کرده و روحیه خودکم بینی و حقارت را به جامعه ایرانی تزریق کنند؛ تا از این بستر جامعه به این باور برسد که «سازش» ساده‌ترین راه برای مرتفع شدن مشکلات داخلی است و با همین پیش زمینه ذهنی مردم، حاکمیت تحت فشار برای مذاکرات دور جدید قرار بگیرد.
اگر رهبرمعظم انقلاب اسلامی می‌فرمایند: «در حال حاضر مذاکره قطعاً به ضرر ما تمام می‌شود و ممنوع است» دقیقا به این دلیل است که جماعت خوش بین به غرب، اندیشه مذاکرات جدید را در سر داشته و تلاش می‌کند با ابزار‌های مختلف از روزنامه‌ها و فضای مجازی گرفته تا تریبون‌های رسمی جامعه را به این تلقی برسانند که نوسانات ارزی، سکه و دلار با مذاکره آرام می‌گیرد! چنانچه به جهت گیری برخی از وابستگان به جریان رفرمیسم داخلی در طی هفته‌های اخیر و عملکرد مشکوک عده‌ای توجه کنیم، می‌توان نگرانی مطرح شده معظم له را به خوبی درک کرد.