سال ۱۳۸۲ و در ایام نزدیک به انتخابات مجلس هفتم، برخی از نمایندگان مجلس ششم که در عدم تصویب طرح حذف نظارت استصوابی شورای نگهبان ناکام مانده بودند، در اعتراض به این مسأله، در مجلس تحصن کردند. بلافاصله بعد از این اتفاق، تعدادی از اعضای کابینه‌ی دولت وقت، و برخی از معاونان وزرا نیز در راستای حمایت از متحصنین، تهدید به استعفا کردند. تصور آنان این بود که با تداوم ایده "خروج از حاکمیت"، می‌توانند نظام را متقاعد به پذیرش نظرات خود کنند. قدم بعدی آنان این بود که از برگزاری انتخابات مجلس هفتم در موعد مقرر سر باز زدند. پانزدهم بهمن‌ماه ۸۲ اما رهبر انقلاب در دیدار با جمعی از مردم، صراحتا اعلام کردند که «انتخابات باید در موعد خود - روز اوّل اسفند - بدون حتّی یک روز تأخیر انجام گیرد.» همین‌گونه هم شد و انتخابات، در موعد مقرر برگزار شد. ده سال بعد، رهبر انقلاب، با تکرار خاطره‌ی آن اتفاق چنین می‌گویند: «خیلی‌ها خواستند انتخابات را کمرنگ کنند، از وقت مقرر عقب بیندازند، حضور مردم را در آن کمرنگ و بی‌رونق کنند - برای این کار، انگیزه داشتند- اما نتوانستند؛ تا امروز نتوانستند، بعد از این هم به توفیق الهی نخواهند توانست.»(۱۳۹۲/۰۲/۱۶)