امید یا ناامیدی؟ انتخاب با ماست!

پایگاه رهنما:

همه ما بارها و بارها از زبان بزرگان و علما شنیده‌ایم یا خوانده‌ایم که بزرگترین گناه ناامیدی است؛ یا این آیه قرآن کریم و مضمون آن را شنیده‌ایم که ناامیدی از جانب شیطان است و خلاصه در جای جای آموزه‌های دینی ما، از «امید» و امیدواری در عین رعایت خط قرمزها سخن گفته شده است. همین نکته هم دین ما را زیباتر و خواستنی‌تر می‌کند که خداوند قادر بی‌همتا که هیچ قدرتی مافوق قدرت لایزال او نیست، ناامیدی بندگانش را بزرگترین گناه توصیف می‌کند.

اگر همین نکته کلیدی و مهم را از دین‌مان بگیریم و در زندگی فردی و اجتماعی‌مان لحاظ کنیم، شاید خیلی از مشکلات روحی و رفتاری حل خواهد شد. وضعیت این روزهای جامعه ما هم طوری شده است که بیشتر از هر زمان دیگری، باید مفهوم «امید» درک شده و با دل و جان چشیده شود. مشکلات اقتصادی، چه آن دسته از مشکلاتی که ناشی از فشارهای ظالمانه دشمنان است و چه آن مشکلاتی که بخاطر بی‌مسئولیتی‌ها و قصور سبرخی مسئولان و متولیان امور است از یک طرف، باعث گلایه و ناراحتی مردم شده و از طرف دیگر، بلای عالم‌گیر کرونا در کشور ما هم مثل همه نقاط جهان، مردم را تحت فشار قرار داده و آنها را خسته کرده است.

همه اینها دست به دست هم می‌دهد تا عده‌ای هم که دائما بر طبل ناامیدی و سیاه‌نمایی می‌کوبند، حسابی از خجالت امید و آرامش مردم دربیایند و البته در این بین، به نسل جوان و نوجوان بیشتر از دیگران آسیب می‌زنند؛ هرچند به عنوان مثال، وقتی ماجرایی مثل شهادت «حاج قاسم سلیمانی» عزیز و شور وصف‌ناشدنی مردم و به ویژه جوانان در بدرقه پیکر نازنین او و تاکید بر ادامه راهش پیش می‌آید، معلوم می‌شود که شعله‌های امید به آینده روشن، نه تنها در دل مردم خاموش نیست، که به اندازه کافی شعله‌ور هم هست، فقط کافی است عده‌ای با رفتارها و کردارشان، برای خاموشی آن دست و پا نزنند.

فراتر از وضعیت سال‌های اخیر و ماه‌های اخیر کشور، همیشه و در هر مقطعی عده‌ای تلاش می‌کنند تا نسل جوان کشور را – با توجه به اثرگذاری نقش و منش آنها در جامعه – نسبت به آینده کشور ناامید کرده و حتی به خروج از کشور و رفتن به سمت آینده‌ای نامعلوم ترغیب کنند. این نکته‌ای بود که در سخنرانی اخیر رهبر معظم انقلاب در دیدار تصویری با دانشجویان در روزهای آخر ماه مبارک رمضان هم دیده و شنیده شد. ایشان با اشاره به برخی تلاش‌ها برای ناامید کردن دانشجویان و یا تشویق آنها به خروج از کشور و پشت کردن به آن، گفتند: «دانشجو عنصر ارزشمندی برای کشور است که نباید افسرده و از کار افتاده شود، زیرا دانشجویان مؤمن و فعال، در امیدآفرینی و تقویت انگیزه‌ها نقش مهمی دارند».

این تذکر رهبر انقلاب البته منحصر به وضعیت دانشجویان نیست و به طور کلی همه جوانان را در بر می‌گیرد و این نکته اجتماعی و راهبردی را هشدار می‌دهد که اگر قرار باشد، مشکل ناامیدی هم بر همه مشکلات کشور و مردم اضافه شود، دیگر هیچ راه حلی و هیچ نقطه روشنی برای حرکت به سمت اصلاح امور وجود نخواهد داشت و این یعنی مرگ تدریجی جامعه!

شاید عده‌ای تاکید بر امید و امیدواری را به معنای ندیدن مشکلات و رنج‌های جامعه و سرپوش گذاشتن بر آنها تلقی کنند، در حالی که سخن گفتن از «امید» و تاکید بر حفظ جوهره آن در دل مردم به خصوص جوانان، اتفاقا برای حرکت جدی به سمت اصلاح همان رنج‌ها و کاستی‌هاست و اگر امید نباشد، تسلیم شدن در برابر دردها و مشکلات، حتمی است!

امید به معنای خوش‌خیالی نیست؛ امید، یعنی دیدن فرصت‌ها و موفقیت‌ها به طور واقعی و بهره‌گیری از آنها برای از بین بردن تهدیدها و جبران شکست‌‌ها. به عنوان مثال، کافی است مقایسه‌ای بین وضعیت کشور خودمان در دوران کرونا و همیاری مردم برای کمک به محرومان با آنچه در کشورهای غربی و در جریان غارت فروشگاه ها مشاهده شد، صورت بگیرد تا معلوم شود «واقعیت فرهنگی و اجتماعی» ایران و برخی کشورهای پر سر و صدا چیست. و یا کافی است، مقایسه‌ای بین مدت زمان موفقیت دانشمندان کشورمان برای تولید واکسن کرونا با وجود تحریم‌های سخت پزشکی و دارویی با آنچه کشورهای دیگر دارند انجام شود، تا قدرت علمی کشور بیشتر معلوم شود.

از همین مقایسه‌ها، عیار فرصت‌ها و موفقیت‌های کشورمان بیشتر معلوم می‌شود و البته باز هم باید تاکید کرد که قرار نیست، کاستی‌ها و مشکلات نادیده انگاشته شود. «امید» یعنی حرکت برای اصلاح مشکلات و بهتر کردن حال خود و دیگران.