- جوان‌های ورزشکار موجب سربلندی ایران هستند/ ملت را شاد کردید، از همه شما صمیمانه تشکر می‌کنم
- ماهوارهبر «قائم-۱۰۵» و ماهواره «نور-۴» تا سال آینده پرتاب می‌شود +فیلم
- صالح قاسمی: سازمان برنامه و بودجه پاشنه آشیل موفقیت قانون جوانی جمعیت است
- سپاه ۷۳ مجتمع آبرسانی برای ۳۵۰۰ روستا میسازد
- رشد خزنده دلار نیما/ پروژه تکنرخسازی ارز کلید خورد؟
- سلطان مصرف برق تهران کشف شد؛ مصرف برق یک محله در یک خانه شمال شهر!
- رشد ۸ درصدی؛ دشوارِ ممکن!
- شیعیان شبه قاره روی گسل ناامنی و تروریسم
- ترور شهید هنیه باشلیک پرتابه کوتاهبرد انجام شده است
- به مناسبت روز بزرگداشت شهدای مدافع حرم؛
- جنگ آبی؛ مجازات بیرحمانه علیه ساکنان کرانه باختری
- سومین پیروزی مادورو؛ اتمسفر پایدار ضدآمریکایی در منطقه لاتینتبار
- قول سدید رئیس‌جمهور در آیین پیروی از ملت
- دولت چهاردهم و مسئله «آسیبهای اجتماعی»
- بازی دو سر باخت؛ رهآورد فرش قرمز برای یک جانی تحت تعقیب
پنجشنبه ؛ 29 شهريور 1403 مروری بر آنچه در جشنواره سی و هشتم فجر گذشت
سیمرغ‌های جشنواره فیلم فجر به کدام سمت پرواز کردند؟
سرانجام بعد از مدت‌ها کش‌وقوس و حرف‌وحدیث و بعد از قهر و آشتی‌های سینمایی، بالاخره پرونده جشنواره سی و هشتم فیلم «فجر» با برگزاری مراسم اختتامیه در شامگاه ۲۲ بهمن بسته شد و در مراسمی که همزمان با جشن سراسری سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار شد، برگزیدگان بخش‌های مختلف جشنواره سی و هشتم معرفی شدند
سرانجام بعد از مدت‌ها کش‌وقوس و حرف‌وحدیث و بعد از قهر و آشتی‌های سینمایی، بالاخره پرونده جشنواره سی و هشتم فیلم «فجر» با برگزاری مراسم اختتامیه در شامگاه ۲۲ بهمن بسته شد و در مراسمی که همزمان با جشن سراسری سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار شد، برگزیدگان بخش‌های مختلف جشنواره سی و هشتم معرفی شدند. جشنواره این دوره، بیشتر از جشنواره‌های قبل درگیر حاشیه‌هایی شد که گفتن و نوشتن درباره آن‌ها مجال مفصل می‌طلبد؛ منشأ این درگیری‌ها و حاشیه‌ها هم به‌طور برجسته به حوادث تلخ و ناگوار آبان‌ماه امسال برمی‌گشت که بعد از بدسلیقگی و شتاب‌زدگی دولت در اجرای طرح بنزینی و نارضایتی به‌حق مردم، چند روزی کشور درگیر آشوب‌طلبی عده‌ای شد که خیرخواه مردم نبودند و همین، بهانه‌ای شد تا عده‌ای از سلبریتی‌ها بساط قهر با تلویزیون و جشنواره فجر را پهن کنند و این حاشیه‌ها بعد از حادثه تلخ سقوط هواپیمای بوئینگ در دی‌ماه نیز پررنگ‌تر شد و این جماعت، میدان بازتری برای قهر و آشتی و حاشیه‌سازی پیدا کردند؛ اما به‌هرحال این ماجرا هم با برگزاری جشنواره فجر و اکران فیلم‌ها و معرفی برگزیدگان بخش‌های مختلف پایان یافت.
در مراسم اختتامیه این دوره از جشنواره، سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی به محمدحسین مهدویان برای فیلم سینمایی «درخت گردو» رسید؛ همچنین سیمرغ بلورین بهترین فیلم و فیلم‌نامه به مجید مجیدی برای فیلم «خورشید» اختصاص یافت و «روز صفر» اثر سعید ملکان نیز عنوان بهترین فیلم از نگاه ملی را از آن خود کرد. اثر جدید ابراهیم حاتمی‌کیا با عنوان «خروج» هم که با رفتار‌های خاص یک جریان، از بخش مردمی حذف‌شده بود، جایزه بهترین جلوه‌های ویژه را کسب کرد. سایر فیلم‌های راه‌یافته به بخش داوری جشنواره هم هرکدام جایزه یک یا چند بخش را کسب کردند و حالا باید منتظر اکران عمومی این آثار در سینما‌ها در ماه‌های آینده باشیم.
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
سینما، به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین هنر‌های هفت‌گانه، بدون تعارف یک دانشگاه نیمه عمومی است که از یک طرف باید واقعیت‌های یک جامعه را منعکس کرده و با زبان هنرمندانه آن را حلاجی کند و از طرف دیگر، باید به ساختن جامعه و زنده نگه‌داشتن چراغ امید در آن کمک کند. حالا اگر قرار باشد نگاهی به فیلم‌های برجسته سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر شود و این آثار ارزیابی شوند، باید با همین ملاک و با همین نگاه قضاوت شود که آثار عرضه‌شده در این دوره از جشنواره چقدر با این رسالت تناسب داشته‌اند و برگزارکنندگان جشنواره چقدر به باید‌ها و نباید‌های جشنواره «فجر» که مولود انقلاب اسلامی و فجر سینمایی ایران است، توجه داشته‌اند؟ در یک طرف ماجرا، برخی آثار راه‌یافته به این دوره از جشنواره آثاری فاخر و قابل‌تحسینی هستند و می‌توان آن‌ها را تأمین‌کننده بخشی از نیاز جامعه امروز به سینمای فاخر و متعالی دانست؛ مثلاً فیلم «خروج» حاتمی‌کیا مثل خیلی از فیلم‌های دیگر کارگردان، با نگاهی انتقادی و البته در دایره آرمان‌های اصیل انقلاب و نظام، به بازگو کردن مشکلات یک قشر از مردم و نحوه پاسخگویی یک جریان مدیریتی لیبرال به این درد‌ها پرداخته است. محمدحسین مهدویان هم که در سال‌های اخیر با آثار تحسین‌برانگیزی مثل ماجرای نیمروز ۱ و ۲ خوش درخشیده، در این جشنواره با «درخت گردو»، به بازخوانی جنایت ضدبشری بمباران شیمیایی سردشت توسط صدامیان و حامیان غربی آن‌ها پرداخته و البته از مشکلات و درد‌های امروز مردمان آن خطه هم غفلت نکرده است. در فیلم «روز صفر» هم ضمن یادآوری خطرات تفکر تکفیری و ریشه‌های تغذیه آن، ماجرای دستگیری عبدالمالک ریگی توسط سربازان گمنام امام زمان (عج) و پیچیدگی‌ها و سختی‌های این عملیات به تصویر کشیده شده است. فیلم «خورشید» مجیدی هم به بررسی یک آسیب اجتماعی کهنه و خطرناک، یعنی موضوع کودکان کار پرداخته که در نوع خودش، نیاز امروز جامعه است.
حکایت انتخاب‌های عجیب‌وغریب
اگر از این آثار نسبتاً فاخر که می‌توانند به‌عنوان یک محصول خوب به مخاطب معرفی شوند، بگذریم، اما برخی انتخاب‌ها نیز در این جشنواره محل ابهام و سؤال است؛ به‌عنوان‌مثال، این سؤال وجود دارد که چرا داوران جشنواره، فردی را باید به‌عنوان بهترین بازیگر نقش اصلی مرد انتخاب کنند که رسماً جشنواره را تحریم کرده و مواضع تند او هم زبانزد است؟ آیا ضرورتی برای انتخاب فردی که اساساً جشنواره فجر را قبول ندارد، وجود داشته است؟ یا اینکه، این سؤال مخاطب را آزار می‌دهد که آیا فیلم ابراهیم حاتمی‌کیا فقط استحقاق جایزه بهترین جلوه‌های ویژه را داشته و آیا کنار گذاشتن آن از بسیاری بخش‌های داوری، ارتباطی با ماهیت اعتراضی فیلم و تفکرات دولتمردان داشته است؟! ازاین‌دست سؤالات زیاد است و جشنواره فیلم فجر هم مثل دیکته نوشته‌ای است که ممکن است غلط‌هایی داشته باشد، اما بازهم تذکر این نکته به خودمان ضروری است که وقت آن رسیده تا مسیر جشنواره و نسبت آن با اهداف و آرمان‌های اولیه بازخوانی و بازنگری شود.
در مراسم اختتامیه این دوره از جشنواره، سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی به محمدحسین مهدویان برای فیلم سینمایی «درخت گردو» رسید؛ همچنین سیمرغ بلورین بهترین فیلم و فیلم‌نامه به مجید مجیدی برای فیلم «خورشید» اختصاص یافت و «روز صفر» اثر سعید ملکان نیز عنوان بهترین فیلم از نگاه ملی را از آن خود کرد. اثر جدید ابراهیم حاتمی‌کیا با عنوان «خروج» هم که با رفتار‌های خاص یک جریان، از بخش مردمی حذف‌شده بود، جایزه بهترین جلوه‌های ویژه را کسب کرد. سایر فیلم‌های راه‌یافته به بخش داوری جشنواره هم هرکدام جایزه یک یا چند بخش را کسب کردند و حالا باید منتظر اکران عمومی این آثار در سینما‌ها در ماه‌های آینده باشیم.
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
سینما، به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین هنر‌های هفت‌گانه، بدون تعارف یک دانشگاه نیمه عمومی است که از یک طرف باید واقعیت‌های یک جامعه را منعکس کرده و با زبان هنرمندانه آن را حلاجی کند و از طرف دیگر، باید به ساختن جامعه و زنده نگه‌داشتن چراغ امید در آن کمک کند. حالا اگر قرار باشد نگاهی به فیلم‌های برجسته سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر شود و این آثار ارزیابی شوند، باید با همین ملاک و با همین نگاه قضاوت شود که آثار عرضه‌شده در این دوره از جشنواره چقدر با این رسالت تناسب داشته‌اند و برگزارکنندگان جشنواره چقدر به باید‌ها و نباید‌های جشنواره «فجر» که مولود انقلاب اسلامی و فجر سینمایی ایران است، توجه داشته‌اند؟ در یک طرف ماجرا، برخی آثار راه‌یافته به این دوره از جشنواره آثاری فاخر و قابل‌تحسینی هستند و می‌توان آن‌ها را تأمین‌کننده بخشی از نیاز جامعه امروز به سینمای فاخر و متعالی دانست؛ مثلاً فیلم «خروج» حاتمی‌کیا مثل خیلی از فیلم‌های دیگر کارگردان، با نگاهی انتقادی و البته در دایره آرمان‌های اصیل انقلاب و نظام، به بازگو کردن مشکلات یک قشر از مردم و نحوه پاسخگویی یک جریان مدیریتی لیبرال به این درد‌ها پرداخته است. محمدحسین مهدویان هم که در سال‌های اخیر با آثار تحسین‌برانگیزی مثل ماجرای نیمروز ۱ و ۲ خوش درخشیده، در این جشنواره با «درخت گردو»، به بازخوانی جنایت ضدبشری بمباران شیمیایی سردشت توسط صدامیان و حامیان غربی آن‌ها پرداخته و البته از مشکلات و درد‌های امروز مردمان آن خطه هم غفلت نکرده است. در فیلم «روز صفر» هم ضمن یادآوری خطرات تفکر تکفیری و ریشه‌های تغذیه آن، ماجرای دستگیری عبدالمالک ریگی توسط سربازان گمنام امام زمان (عج) و پیچیدگی‌ها و سختی‌های این عملیات به تصویر کشیده شده است. فیلم «خورشید» مجیدی هم به بررسی یک آسیب اجتماعی کهنه و خطرناک، یعنی موضوع کودکان کار پرداخته که در نوع خودش، نیاز امروز جامعه است.
حکایت انتخاب‌های عجیب‌وغریب
اگر از این آثار نسبتاً فاخر که می‌توانند به‌عنوان یک محصول خوب به مخاطب معرفی شوند، بگذریم، اما برخی انتخاب‌ها نیز در این جشنواره محل ابهام و سؤال است؛ به‌عنوان‌مثال، این سؤال وجود دارد که چرا داوران جشنواره، فردی را باید به‌عنوان بهترین بازیگر نقش اصلی مرد انتخاب کنند که رسماً جشنواره را تحریم کرده و مواضع تند او هم زبانزد است؟ آیا ضرورتی برای انتخاب فردی که اساساً جشنواره فجر را قبول ندارد، وجود داشته است؟ یا اینکه، این سؤال مخاطب را آزار می‌دهد که آیا فیلم ابراهیم حاتمی‌کیا فقط استحقاق جایزه بهترین جلوه‌های ویژه را داشته و آیا کنار گذاشتن آن از بسیاری بخش‌های داوری، ارتباطی با ماهیت اعتراضی فیلم و تفکرات دولتمردان داشته است؟! ازاین‌دست سؤالات زیاد است و جشنواره فیلم فجر هم مثل دیکته نوشته‌ای است که ممکن است غلط‌هایی داشته باشد، اما بازهم تذکر این نکته به خودمان ضروری است که وقت آن رسیده تا مسیر جشنواره و نسبت آن با اهداف و آرمان‌های اولیه بازخوانی و بازنگری شود.
منبع: سایت رهنما
اشتراک گذاری:
ارسال نظرات