امنیت ایران مدیون صبر «زنان زینبی»

خانواده مهم‌ترین پایگاه تربیتی هر انسان است؛ اگرچه مدرسه و محیط هم در کنار خانواده، تاثیر بسزایی در رشد و تعالی افراد دارد، اما هیچ‌کس نمی‌تواند نقش خانواده را در سرنوشت و مسیری که انسان به سمت تعالی یا ضلالت می‌رود، انکار کند. در جامعه اسلامی نیز بدون بهره‌مندی از نهاد خانواده سالم، سرزنده و بانشاط، امکان پیشرفت وجود ندارد؛ این پیشرفت به‌خصوص در موضوعات فرهنگی و تعالی شخصیتی نقش پررنگ‌تری دارد. اگرچه برخی‌ها تصور می‌کنند که خانواده نقش زیادی در سایر موضوعات مرتبط با پیشرفت از جمله پیشرفت اقتصادی و فناوری ندارد، اما حتی در این موضوعات نیز خانواده نقشی اساسی دارد. در همین خصوص رهبر معظم انقلاب در دی‌ماه ۱۳۹۰ و در سومین نشست اندیشه‌های راهبردی در اسلام، در پاسخ به برخی ادعا‌ها مبنی بر «ویرانی خانواده در غرب و درعین‌حال پیشرفت غربی‌ها» تأکید می‌کنند که «آن روزی که غرب به این پیشرفت‌ها دست پیدا کرد، در آنجا هنوز خانواده سر جای خودش بود؛ حتی مسئله جنسیت با همان رعایت‌های اخلاقىِ جنسی - البته نه به شکل اسلامی، بلکه به شکل خاص خودش - وجود داشت. اگر کسی با معارف غربی آشنا باشد، هم در اروپا و هم بعداً در آمریکا این را می‌بیند و مشاهده می‌کند.» بنابراین آنچه موجب پیشرفت فردی و اجتماعی در یک جامعه متمدن می‌شود، نهاد «خانواده» است. البته در این نهاد، زنان و همسران نقش پررنگ‌تری دارند. از یکسو، زنان در نقش همسر، در هدایت شوهران خود و پشتیبانی معنوی و روحی از آنان نقش مهمی دارند و از یک‌سو، در نقش مادری باید عهده‌دار تربیت نسل آینده باشند.

ایثار زنانه برای امنیت مردم
زنان در نقش همسران، باید بتوانند این آرامش خاطر را برای مرد خانواده یا پدر خانواده فراهم کنند که در نبود او، زندگی از امنیت و مسیر درستی برخوردار است؛ نمونه‌های زیادی از این نقش را در دوران دفاع مقدس و پس از آن شاهد بوده‌ایم. رهبر معظم انقلاب در نشست اندیشه‌های راهبردی در اسلام، با اشاره به همین موضوع گفته بودند: «همسران صبور شهدا، زن‌های جوان، شوهران جوانِ خودشان را در آغاز زندگی شیرین خانوادگىِ مورد آرزو، از دست بدهند. اولاً راضی بشوند این شوهر جوان بلند شود برود جایی که ممکن است برنگردد؛ بعد هم شهادت او را تحمل کنند؛ بعد هم افتخار کنند، سرشان را بالا بگیرند. این‌ها آن نقش‌های بی‌بدیل است. بعد آنچه تا امروز ادامه دارد، همسری با جانبازان است. خانم‌هایی رفتند همسر جانبازان شدند. یک مرد ناقصِ معیوبِ احیاناً بداخلاقِ به خاطر وضع جسمی یا اختلالات ناشی از موج‌گرفتگی و ... را انسان به‌عنوان یک متعهد و یک مسئول، داوطلبانه و بدون هیچ اجباری برود پذیرائی‌اش را به عهده بگیرد، خیلی فداکاری کرده است.» همین نقش‌ها در خصوص مادران شهدایی که در برخی موارد یک یا دو یا سه یا حتی چهار فرزند خود را در هم در جبهه‌ها ازدست‌داده بودند، قابل‌مشاهده است. این نقش تا جایی است که مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در دی‌ماه سال ۱۳۷۰ و در جمع خانواده‌های شهدای بوشهر می‌گویند: «من همیشه به خانواده‌های شهدا گفته‌ام که شهدای ما خط مقدم‌اند؛ پشت سر شهدا، خانواده‌هایشان هستند؛ همین پدران و مادران و همسران که به رزمندگی جوان و مرد خانه و محبوبشان افتخار کردند؛ از کشته شدن او نترسیدند، او را از رفتن منع نکردند، حتی مادران بچه‌هایشان را تشویق کردند».

کانون دلگرمی برای سبزپوشان عرصه امنیت
این نقش همسری و مادری در خانواده‌های شهدا و جانبازان تا امروز هم ادامه دارد و در تربیت روحیه ایثارگری، مقاومت، فداکاری و ازجان‌گذشتگی جوانان قابل‌مشاهده است؛ اعزام چندین هزار رزمنده مدافع حرم و تقدیم بیش از دو هزار شهید در سال‌های اخیر بخش کوچکی از همین نقش مادران و همسران دلسوزی است که همچنان روحیه ایثار و مقاومت را در جامعه زنده نگه‌داشته‌اند. در این فضا، نقش خانواده‌های نیرو‌های نظامی و انتظامی که مدافعان امنیت و نظم کشور هستند، بسیار پررنگ‌تر است. مأمور انتظامی و امنیتی زمانی می‌تواند آسوده‌خاطر به استقبال خطر رفته و در مقابل تهدیدات بایستد که نسبت به صلابت خانواده خود احساس آرامش و دلگرمی کند و این همسران و مادران این سربازان غیور عرصه امنیت هستند که این آسودگی را ایجاد می‌کنند تا این‌ها با فراغ بال، به انجام مأموریت‌های خود بپردازند. البته بدون شک تربیت جوانان مخلص، پاک، بی‌ریا و جان‌برکف برای حضور در عرصه‌های نظامی، انتظامی و امنیتی، نشان تربیت صحیح آن‌ها در خانواده‌ای باایمان بوده که نتیجه آن امروز در عرصه‌های مختلف قابل‌مشاهده است و تداوم این روند، در پشتیبانی عاطفی و روحی، توسط همسران کارکنان ناجا و تربیت فرزندان این قشر، بسیار قابل‌توجه و ستودنی است.