سومین حرم اهل‌بیت (ع) روشنای چشمان ایران‌زمین

هرچند ایرانی‌ها به‌حکم تقدیر یا به خاطر بعد مسافت، از فیض حضور و میزبانی ائمه معصوم (ع) و وارثان وحی نبوی محروم ماندند و تقدیر بر این رقم خورد که تنها میزبان هشتمین خورشید آسمان امامت و ولایت حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) باشند و گوهر وجودش را پاسداری کنند،، اما تحولات عصر زندگی ائمه و هجرت اجباری برخی فرزندان بلافصل آن بزرگواران، این توفیق را فراهم کرد تا ایرانیان دلداده خاندان اهل‌بیت (ع)، در جای‌جای کشور از فیض حضور امامزادگان واجب‌التعظیم و عارفی بهره‌مند شوند که حالا بعد از گذشت قرن ها، همچنان شمع وجودشان گرمابخش محافل معرفتی و معنوی مردم ایران هستند. پس از وجود نورانی معصوم هشتم حضرت امام رضا (ع) در مشهد به‌عنوان نخستین حرم اهل‌بیت (ع) و خواهر گرامی ایشان حضرت فاطمه معصومه (س) در قم به‌عنوان دومین حرم اهل‌بیت (ع) و ملجأ جویندگان علوم آل محمد (ص)، این وجود ارزشمند حضرت احمد بن موسی الکاظم (ع) معروف به «شاه‌چراغ» است که با عنوان حرم سوم اهل‌بیت عصمت و طهارت در ایران، زینت‌بخش جنوب کشورمان شده و شهر شیراز را از نور علم و معرفتش بهره‌مند ساخته و امروز بقعه مبارکش، کانون معنویت در آن دیار است. حضرت احمد بن موسی (ع) بر اساس نقل‌های معتبر در ششم ذی‌القعده در سرزمین حجاز دیده به جهان گشود، اما برای سال تولدش تاریخ دقیقی ذکر نشده و تاریخ شهادتش نیز بین سال‌های ۲۰۳ تا ۲۱۸ هجری قمری ذکرشده است.

 

پس از هجرت ناخواسته و اجباری حضرت امام رضا (ع) از مدینه به طوس که با دستور و دسیسه مأمون خلیفه جائر عباسی اتفاق افتاد، فرزندان امام موسی کاظم (ع) و اقشار مختلف شیعیان و دلدادگان خاندان رسول خدا به‌صورت پنهان و آشکار از راه‌های مختلف و در مواقع مختلف عازم سرزمین خراسان می‌شدند تا امام حیّ خود را زیارت کنند و از نور وجودش و دریای معرفت و دانشش بهره‌مند شوند و در زمانه خلافت خاندان فاسد عباسی، راه پیش روی خود را روشن‌تر طی کنند. جناب احمد بن موسی (ع) نیز در همین حال و هوا و با هدف زیارت برادر بزرگوار و امام زمانش از حجاز عازم خراسان شد و در بین راه نیز، جمعیت گسترده‌ای از شیعیان و دلدادگان خاندان اهل‌بیت به ایشان پیوستند که در برخی نقل‌های تاریخی، عدد این جمعیت را تا ۱۵ هزار نفر نیز تخمین زده‌اند. هنگامی‌که خبر حرکت این کاروان به گوش مأمون رسید، ترس وجودش را برداشت که اگر این کاروان به خراسان برسد، تزلزل در دستگاه خلافتش حتمی است، لذا به حکام مسیر حرکت کاروان به‌ویژه حاکم فارس دستور داد تا سد راه این موج خروشان و عاشق شوند و آنان را به مدینه بازگردانند. هنگامی‌که کاروان به سرزمین فارس رسید، حاکم دست‌نشانده مأمون در آن منطقه راه حرکت آنان را بست و دستور داد برگردند، اما جناب احمد بن موسی (ع) پاسخ داد که ما هیچ هدفی جز زیارت برادرم نداریم. این ممانعت سرآغاز یک درگیری ناخواسته و پراکنده شدن اصحاب و یاران شد و پس‌ازآن فرزند گرامی امام کاظم (ع) به‌صورت مخفیانه و در منزل یکی از شیعیان در شهر شیراز اقامت داشتند و کانون مراجعه پیروان مکتب اهل‌بیت بودند تا اینکه پس از مدتی محل اقامت ایشان شناسایی شد و وجود نورانی‌اش به امر حاکم ظالم فارس به شهادت رسید.

آن بزرگوار که خود از فقیهان و عارفان باتقوای روزگارش بود، پس‌ازآنکه عده‌ای از مردم در پی شهادت پدرش موسی بن جعفر (ع) برای بیعت به او مراجعه کردند، بر فراز منبر رفت و گفت: «من خود در بیعت برادرم علی بن موسی علیه‌السلام هستم؛ بدانید بعد از پدرم، برادرم علی امام و خلیفه به‌حق و، ولی خداست، از جانب خدا و رسول خدا؛ بر من و شما فرض و واجب است که امر آن بزرگوار را اطاعت کنیم و به هر چه امر فرماید گردن نهیم».
ششم ذی‌القعده (۱۸ تیر در تقویم شمسی امسال) به‌عنوان سالروز میلاد باسعادت این امامزاده بزرگوار و فرزند فاضل موسی بن جعفر (ع)، بهانه‌ای شده است تا این روز با عنوان روز تکریم امامزادگان و بقاع متبرکه نام‌گذاری شده و بهانه‌ای فراهم شود تا دلدادگان مکتب اهل‌بیت (ع) به نقش این امامزادگان واجب‌التکریم به‌عنوان کانون‌های جوشش فرهنگی و معنوی در جامعه امروز بیش‌ازپیش توجه کنند و از فیض وجودشان محروم نمانند.