آن روی سکه «کشف حجاب»

هر انسان اجتماعی و رشدیافته‌ای به‌خوبی می‌داند که احترام به قانون و رعایت مقررات رسمی کشور، شرط مدنیت و وجاهت است؛ به تعبیر ساده‌تر و روشن‌تر، نمی‌توان ادعای تمدن و پیشرفت داشت، اما در سطح جامعه میل و خواسته‌های شخصی را بر مصالح عمومی و در یک کلمه بر «قانون» کشور ترجیح داد و ساز خود را زد. اهمیت قانون و قانون‌گرایی به حدی است که گفته‌اند «قانون بد، بهتر از بی‌قانونی است»؛ درواقع، وجود یک قانون هرچند ناقص، به‌مراتب لازم‌تر و مفیدتر از حالتی است که درباره یک مسئله هیچ ضابطه رسمی و قانونی وجود نداشته باشد، چه برسد به اینکه یک قانون برگرفته از ریشه‌های عقاید، اخلاق و عرف عمومی جامعه باشد، در این صورت التزام به چنین مقرراتی بیشتر از حالت عادی اهمیت می‌یابد و اگر رعایت نشود، به‌قول‌معروف سنگ روی سنگ بند نخواهد شد.

یکی از مسائل و موضوعاتی هم که در جامعه ما – صرف‌نظر از ریشه‌های شرعی و دینی آن – در «قانون» آمده، مسئله رعایت «حجاب شرعی» برای بانوان در انظار عمومی است که در ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی و تبصره آن به این موضوع پرداخته‌شده است. درباره فلسفه رعایت حجاب و اثرات فرهنگی و اجتماعی آن و نیز نتایج نامبارک رعایت نشدن آن در جامعه، شاید به میزان قابل‌توجهی سخن گفته‌شده و قلم‌زده شده باشد که البته همچنان جای کار دارد و لازم است تا با نگاه به موضوع «سلامت خانواده» و حفظ حریم آن و ارتباط این موضوع با مسئله حجاب و عفاف، همچنان ابعاد مختلف موضوع حجاب و کشف حجاب یا بدحجابی بررسی و تبیین شود، اما اینجا سخن از این است که اگر نمی‌خواهیم حجاب را به‌عنوان یک واجب شرعی بپذیریم و به آن ملتزم باشیم یا اگر به خرجمان نمی‌رود که چرا بدحجابی و بی‌حجابی برای فضای عمومی جامعه و نیز ریشه‌ها و بنیان خانواده خطرناک است و یا اگر درک این موضوع سخت است که زن بدحجاب و بی‌حجاب مورد طمع چشم‌های ناپاک و دل‌های بیمار قرار می‌گیرد، حداقل از باب «احترام به قانون» بپذیریم که در فضای عمومی جامعه باید به این ضابطه قانونی که برگرفته از اخلاق عمومی جامعه است، احترام بگذاریم و اگر قرار باشد با رفتار‌های هوچی‌گرانه و یا مثلاً برای خوراک دادن به فلان شبکه هرج و مرج طلب برون‌مرزی، در مقابل این ضابطه قانونی مقاومت کنیم، دیر یا زود دود ناشی از این قانون‌شکنی به چشم خودمان و اطرافیانمان هم خواهد رفت. در عرصه قانون و قانون‌گرایی، همان‌قدر که عبور از چراغ‌قرمز سر چهارراه برای امنیت جانی خودمان و خانواده‌مان خطرناک و بد است و به همان اندازه که فرار از ضوابط قانونی حوزه اقتصاد و فساد اقتصادی برای بنیان‌های اقتصادی و مالی کشور خطرناک و مضر است، به همان میزان بدحجابی و بی‌حجابی نیز تخلف از قانون صریح کشور است و برای امنیت اخلاقی جامعه مضر خواهد بود و طبیعی است که وقتی کسی بر این نوع قانون‌شکنی اصرار دارد، طبیعتاً باید منتظر آثار و تبعات دیگر این قانون‌شکنی ازجمله مزاحمت‌های خیابانی و یا چشم طمع افراد بزهکار هم باشد و صدالبته، هیچ انسان عاقل و رشدیافته‌ای که به‌قصد کار مفید و سازنده وارد اجتماع می‌شود، چنین چیزی را نخواهد پذیرفت.

در هفته‌های گذشته هم که ماجرای تذکر یک راننده اسنپ به خانم مسافری که کشف حجاب کرده بود، در فضای رسانه‌ای و مجازی پیچید و خبرساز شد، همه کش‌وقوس ماجرا بر سر این نکته بود که خانم مسافر – صرف‌نظر از اینکه چه عقیده‌ای دارد – موظف بوده است به‌طور عام به قانون عمومی کشورش در مورد حجاب و به‌طور خاص به ضوابط این شرکت حمل‌ونقل که برگرفته از قانون عمومی کشور است، احترام می‌گذاشت، نه اینکه با انتشار عکس و اسم راننده در فضای مجازی – که آن‌هم مشمول مواد ۱۷ و ۱۸ قانون جرائم رایانه‌ای است – فرار روبه‌جلو کرده و حقیقت را وارونه جلوه دهد! هرچند این ماجرا نهایتاً با عذرخواهی خانم مسافر از راننده ختم به خیر شد، اما یک‌بار دیگر این نکته را به همه افراد با هر دیدگاهی که هستند، یادآور شد که قانون‌گرایی، شرط سلامت جامعه و بی‌قانونی و شلوغ‌کاری، زمینه‌ساز بلبشو در جامعه خواهد شد؛ بنابراین وظیفه خانواده‌ها، رسانه‌ها و دستگاه‌های فرهنگی و آموزشی کشور برای تبیین اهمیت موضوع حجاب و آثار آن بر کسی پوشیده نیست، اما اگر ابعاد فرهنگی و اجتماعی این مسئله برایمان روشن نشده، حداقل به قانون احترام بگذاریم.