بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر سفاک رژیم صهیونیستی، در جریان حضور رئیس‌جمهور آمریکا در جلسه کنست این رژیم، ضمن تقدیر از ترامپ برای ترور ناجوانمردانه شهید حاج قاسم سلیمانی به عنوان یک تصمیم شجاعانه، با غروری احمقانه از ترور شهید سید حسن نصرالله، اسماعیل هنیه و یحیی سنوار به عنوان دستاوردی بزرگ و تضعیف‌کننده جبهه مقاومت یاد کرد.
این نوع سخنان غرور‌آمیز و گستاخانه پیش از این هم چند بار از سوی ترامپ جنایتکار درخصوص شهادت حاج قاسم و شهدای مقاومت تکرار شده بود، اما این احمق‌ها که امروز در خیال باطل خود مست غرور از به شهادت رساندن تنی چند از سرداران مقاومت هستند و البته می‌خواهند شکست‌های فضاحت‌بار و جای سیلی‌های خورده از جبهه مقاومت را پنهان کنند، باید بدانند این روایت آنها نه همه داستان و نه پایان ماجراست.
عجیب آنکه این مستی و غرور از به شهادت رساندن تعدادی از مردان خدا، انسان را به یاد نمونه‌ای عبرت‌آموز در تاریخ می‌اندازد که اگر این دشمنان خدا درکی از آن می‌داشتند، خوشحالی امروزشان جای خود را به اندوهی پایان‌ناپذیر می‌داد؛ اما چه بخواهند یا نخواهند و چه متوجه شوند یا نشوند، همان سرنوشت محتوم برای آنها هم قابل تصور و پیش‌بینی است. 
در کتب تاریخی نقل است؛ آن هنگام که سرهاى مقدّس شهیدان کربلا را وارد مجلس یزید ملعون کردند، یزید در حالى که با چوب‌دستى خود بر لب و دندان مقدس و مطهر امام حسین(ع) مى‌زد، با غرور و سرمستی از غلبه ظاهری در کربلا، با تفکری یادگار مانده از دوران جهالت اشعاری می‌خواند. از جمله اینکه می‌گفت؛...«لَیْتَ أَشْیاخِی بِبَدْر شَهِدُوا- جَزَعَ الْخَزْرَجُ مِنْ وَقْعِ الأسَلْ؛ لأهَلُّوا وَاسْتَهَلُّوا فَرَحاً- وَ لَقالُوا یا یَزِیدُ لاَ تَشَلْ»...
«کاش بزرگان من که در جنگ بدر کشته شده بودند، امروز مى‌دیدند که قبیله خزرج چگونه از ضربات نیزه به زارى آمده است؛ در آن حال، از شادى فریاد مى‌زدند و مى‌گفتند: اى یزید دستت درد نکند.»
البته دیری نپایید که در همان مجلس مستی پوشالی یزید که گمان می‌کرد با شهادت امام حسین(ع) راه و نام و مکتب اهل‌بیت(ع) و سرور آزادگان جهان را برای همیشه خاموش کرده است با شمشیر کلام حیدری شیرزن کربلا؛ زینب کبری(س) جای خود را به پریشانی و حقارت داد. از سوی دیگر اکنون پس از هزار و 400 سال چه کسی می‌تواند باور کند در کربلا امام حسین(ع) شکست خورد و یزید پیروز شد؟ چه کسی می‌تواند منکر شود که نام و یاد و مکتب و راه حسین(ع) بیش از 14 قرن است که زنده است و هر روز زنده‌تر می‌شود و چه نهضت‌ها و قیام‌ها و سرنگونی طاغوت‌ها که با تأسی به مکتب عاشورا و امام حسین(ع) شکل گرفته و پیروز شده است. این مسیری است که همچنان بر سر راه مصلحان و آزادگان و دشمنان ظلم می‌درخشد. امروز نام و مرام حسین(ع) بیش از هر زمان دیگر تاریخ در جهان شناخته شده است که مراسم چند ده میلیونی اربعین در عراق با حضور دلدادگان این مکتب از اقصی‌نقاط جهان یک گوشه از این تجلی و زنده و جاوید بودن آن است. اما اکنون یزید سرمست از پیروزی کجاست؟!
امروز نیز برخی یزیدیان زمان که در ظلم و قساوت و کشتن انسان‌ها و ایستادگی در برابر حق و حقیقت دست‌کمی از یزید هزار و 400 سال قبل ندارند؛ گمان می‌کنند که با شهادت چند سردار سپاه اسلام و فرماندهان جبهه مقاومت، کار تمام شده است و به خیال باطل‌شان ابتکار عمل در معادلات منطقه و جهان را در دست گرفته‌اند.
اما واقعیت آن است که سلیمانی‌ها، سید حسن نصرالله‌ها، یحیی سنوارها، اسماعیل هنیه‌ها، حاجی‌زاده‌ها، سلامی‌ها، باقری‌ها، رشیدها و... با مرگ ظاهری و عروج آسمانی از بین نمی‌روند؛ همان‌گونه که مراد و الگوی آنها پس از 14 قرن زنده است. شهادت این ستاره‌های درخشان سپاه اسلام که سال‌ها وجودشان خار چشم دشمن بود، پایان کار نیست بلکه آغازی است بر درخشش ستاره‌های پر فروغ دیگر در آسمان حق و حقیقت و مبارزه با کفر و ظلم.
اگر شهادت پایان مردان خدا بود، از دل عاشورا و مکتب انسان‌ساز حسین(ع) خمینی‌ها و خامنه‌ای‌ها، سلیمانی‌ها و نصرالله‌ها پدید نمی‌آمدند. صدالبته که فقدان هر‌کدام از فرماندهان شهیدمان جانسوز و خسارتی بزرگ است اما اگر شهادت پایان کار سرداران سپاه اسلام بود، با شهادت همت‌ها، باکری‌ها، زین‌الدین‌ها، خرازی‌ها، حسن باقری‌ها باید شاهد افول قدرت سپاه اسلام می‌بودیم اما الحق که جانشینان این فرماندهان شهید با قدرتی مضاعف و غیرقابل‌تصور در گذشته، سال‌هاست که خواب آرام را از چشم دشمن ربوده‌اند.
اگر تهرانی‌مقدم رفت، راه و مسیر او با قدرت ادامه یافت، اگر حاجی‌زاده آسمانی شد از ضرب شست موشک‌های فرود آمده در حیفا و تل‌آویو و پایگاه آمریکایی‌ها کم نشد. 
اگر سلیمانی رفت مکتب او در دل جوانان ایرانی و لبنانی و عراقی و یمنی و... زنده‌تر از قبل شد.
امروز اگر سلامی و باقری و حاجی‌زاده و سلیمانی به ظاهر در صف سپاه اسلام نیستند، انبوه جوانان دهه هفتادی و هشتادی که شجاعت حیرت‌انگیز آنها را پای پدافند و لانچرهای پرتاب موشک در همین جنگ 12روزه دیدیم و شنیدیم جای آنها را پر کرده‌اند.
اگر سید عباس موسوی فرمانده اسبق حزب‌الله لبنان به شهادت رسید تا خیال اسرائیل از خطرات حزب‌الله و ضعیف شدن آن راحت شود، شیری همچون سید حسن نصرالله از بیشه مقاومت بیرون آمد تا ضربات بر اسرائیل با قدرتی چندین برابری نمایان شود.
امروز اگر سید حسن نصرالله به ظاهر در بین اعضای حزب‌الله نیست اما هزاران نفر شیفته و دلداده او آماده‌اند راه او را ادامه دهند، برگزاری مراسم میثاق با نصرالله در لبنان در روزهای گذشته با حضور ده‌ها هزار جوان و نوجوان لبنانی شاهد این مدعاست.
اگر یحیی سنوار رفت، کار غزه و حماس و مقاومت فلسطین به پایان نرسید و اسرائیل پس از شهادت سنوار و محمد ضیف و... هم نتوانست در غزه کاری جز کودک‌کشی و جنایت بکند و مجبور به تسلیم شد.
شاید شهادت هر‌کدام از این ستاره‌های درخشان آسمان مقاومت برای دشمن زخم‌خورده از آنها التیامی دل‌خوش‌کننده و فریبنده بر روی این زخم‌ها باشد، اما می‌توان راز رجزخوانی‌های نتانیاهو و ترامپ و پیروز نشان دادن‌شان را در تلاش آنها برای پنهان کردن نشانه‌های آشکار شکست زبونانه در برابر جبهه مقاومت جست‌وجو کرد.
اگر ترامپ و نتانیاهو با شهادت چند فرمانده رشید سپاه اسلام، واقعاً به پیروزی رسیده بودند و کار را تمام‌شده می‌پنداشتند، وحشت‌زده از شدت پاسخ ایران به حملات اسرائیل و آمریکا در جنگ 12روزه برای آتش‌بس التماس و تلاش نمی‌کردند.
اگر اسرائیل و آمریکا با شهادت سنوار و یارانی دیگر از مقاومت فلسطین و پس از به شهادت رساندن ده‌ها هزار و به روایتی صدها هزار نفر از ساکنان غزه، به واقع احساس پیروزی کرده و کار مقاومت مردم غزه را بعد از دو سال ایستادگی حماسه‌آفرین تمام‌شده می‌پنداشتند، اینچنین از توافق با حماس برای پایان جنگ و مبادله اسرا به عنوان دستاورد و موفقیت یاد نمی‌کردند.
امروز خوب به چهره اسرای فلسطینی آزادشده از بند صهیونیست‌ها بنگرید و به یاد بیاورید که یحیی سنوار هم سال‌ها زندانی این رژیم بود و خدا می‌داند چندین و چند یحیی سنوار و قوی‌تر از او در بین همین اسرا باشند.
با این تفاسیر باید گفت؛ اگر یزید و یزیدیان با جنایت عاشورا و کربلا توانستند نام و یاد و مکتب سیدالشهدا(ع) را محو و خاموش کنند، جانشینان امروزی آنها یعنی ترامپ و نتانیاهو هم می‌توانند با شهادت چند فرمانده و سردار پرافتخار و قتل‌عام هزاران بی‌گناه، راه مقاومت و مکتب مبارزه با ظلم را خاموش و محو کنند.
واقعیت آن است که آرزوی به زانو درآوردن نظام اسلامی و جبهه مقاومت در سر ترامپ و نتانیاهو به کابوسی پریشان برای آنها تبدیل شده است و اینها نیز همچون گذشتگان خود در حسرت این آرزو خواهند مرد، آنچنان که رهبر انقلاب سال‌ها قبل (19 اردیبهشت 1397) در این خصوص فرمودند: «رفتارهای زشت و سخیف این رئیس‌جمهور کنونی آمریکا، کارهایی است که از اوّل هم می‌کردند؛ در دوران دولت گذشته‌ آمریکا یک‌جور بود، دوران قبل از او یک‌جور بود؛ در هر دوره‌ای یک‌جوری اینها خباثت‌های خودشان را نشان دادند. خیلی‌ از آنها استخوان‌هایشان هم خاک شد، بدن‌شان هم در زیر خاک خوراک کرم و مور و مار شد، امّا جمهوری اسلامی همچنان خواهد ایستاد.»
امروز برخی گمان می‌کنند که جنایت و خباثت شخصی همچون ترامپ و تلاش همه‌جانبه او برای نجات اسرائیل از نابودی، نشانه قدرت، دست برتر و دیوانگی خطرناک اوست؛ اما رهبر حکیم ما (19 دی‌ماه 1397) در وصفی ماندگار از رئیس‌جمهور جنایتکار و خودشیفته کنونی آمریکا فرمودند: «بعضی از دولتمردان آمریکا وانمود می‌کنند دیوانه‌اند؛ بنده البتّه این را قبول ندارم، امّا حقیقتاً «احمق‌های درجه‌ یک» هستند.»
این احمق‌های درجه یک اگر اندکی تفکر می‌داشتند می‌دیدند که تجربه ثابت کرده است، سلاح جهاد، شرف و دفاع از حق از دست مردان جبهه مقاومت نمی‌افتد بلکه از دستی به دست بزرگمردی دیگر داده می‌شود.

حمیدرضا‌شاه‌نظری

«اسنپ‌بک»؛ دو کلمه ساده است که این روز‌ها به جنجالی در رسانه‌ها و محافل سیاسی ایران تبدیل شده است، جنجالی که نه فقط اختلافات سیاسی را برجسته می‌کند، بلکه پرده از این واقعیت برمی‌دارد که جریانات غربگرا و فرصت‌طلبان داخلی در دامن زدن به تنش‌ها و ایجاد شکاف‌های عمیق‌تر در فضای سیاسی کشور در پی اهداف باندی خود و نه منافع ملی هستند. در این میان، پس از نهایی شدن اسنپ بک، کشمکش دیپلماتیک بین محمدجواد ظریف و سرگئی لاوروف حول ریشه‌ها و نحوه گنجانده شدن این مکانیزم حساس و ضدملی در برجام، بیش از آنکه یک چالش فنی یا سیاسی باشد، به صحنه‌ای بدل شده که در آن تضاد منافع و تناقض‌های رفتاری به نمایش گذاشته می‌شود. 
بعد از اینکه اخیراً تروئیکای اروپایی – بریتانیا، فرانسه و آلمان – با استناد به قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت، اسنپ‌بک را فعال کردند و تحریم‌های سازمان ملل را بر ایران بازگرداندند، لاوروف در مصاحبه‌ای، اسنپ‌بک را یک «تله قانونی» خواند که ایران در آن افتاده و مستقیماً محمدجواد ظریف را مقصر آن دانست: «این بند در مراحل نهایی مذاکرات میان ظریف و جان کری توافق شد و وقتی روسیه دید که ایران آن را پذیرفته، مخالفتی نکرد، اما از پذیرش چنین فرمول غیرمتعارفی توسط ایران تعجب کرده است!» در واکنش به اظهارات لاوروف، ظریف که سال‌ها پیش «اسنپ‌بک» را ابزاری کم‌اثر و ناکارآمد و غیرجدی می‌دانست، حالا در اظهاراتی جدید و متناقض ادعا می‌کند که این مکانیزم به پیشنهاد لاوروف به متن برجام افزوده شده است! ظریف، که همیشه اسنپ‌بک را ضعیف و غیرقابل استفاده توسط امریکا می‌دانست، در پاسخ به لاوروف گفته است: «نه تنها اسنپ‌بک برای روز‌های آخر نبود، بلکه به گفت‌و‌گو‌های من و کری محدود نمی‌شد. لاوروف و فرانسوی‌ها پیشنهادی بد درباره قطعنامه‌های گذشته دادند که با تلاش زیاد کنار گذاشتیم.» او حتی ادعا کرد که شب توافق برجام، لاوروف دستور داشت مانع نهایی شدن آن شود!
ظریف در ۱۳۹۹، در مصاحبه‌ای تأکید کرد که «اسنپ‌بکی در قطعنامه وجود ندارد» و آن را «کلک تبلیغاتی امریکا» می‌دانست. حتی در حاشیه جلسه هیئت دولت در ۱۳۹۸، گفت مکانیسم ماشه قابل اجرا نیست. جالب اینکه برخلاف سخنان این روز‌های ظریف، افراد نزدیک به وی مانند علی‌اکبر صالحی، قبلاً گفته‌اند که روسیه مخالف اسنپ‌بک بود و لاوروف هشدار داد که امریکا با این بند، حق وتوی روسیه و چین را می‌گیرد. وی گفته است که روس‌ها تلاش کردند اسنپ بک را حذف کنند، اما تیم ایرانی آن را پذیرفت!
این تضاد‌ها در روایت، نه تنها سردرگمی در نگاه به برجام و ابعاد آن ایجاد می‌کند، بلکه بستر مناسبی را برای جریانات غربگرا فراهم آورده تا با بهره‌برداری از این اختلافات، منافع سیاسی خود را دنبال کنند و فضای کشور را بیش از پیش ملتهب سازند. در این جنجال، آنچه مسلم است فارغ از تناقضات موجود در مواضع ظریف در مورد اسنپ بک، گنجاندن آن در برجام، کار هر کسی باشد این محمدجواد ظریف بود که در نهایت آن را پذیرفت و با کم اهمیت جلوه دادن آن، سعی کرد منتقدان را ساکت کند. 
با این حال، در شرایطی که کشور بیش از همیشه نیاز به آرامش و اتحاد دارد و دشمنان در کمین نشسته‌اند تا شرایط را برای برنامه‌های خصمانه خود مناسب ببینند، طرح این مباحث کمک چندانی به کشور نمی‌کند و طرح و دامن زدن به آنها، صرفاً باعث می‌شود جریانات غربگرا و فرصت‌طلبان سیاسی در داخل و خارج و دشمنان در کمین نشسته، همچون کرکس‌هایی بر لاشه جنجال فرود آیند و با بزرگ‌نمایی آن، علاوه بر دامن زدن به اختلافات و تلخ کردن کام مردم به تضعیف اتحاد کنونی تهران- مسکو منجر شوند. رسانه‌های غربی و لیبرال‌های داخلی، این دعوا را بهانه‌ای برای حمله به کشور‌های حامی ایران در شرایط کنونی قرار داده و همزمان، فرصت‌طلبان داخلی از آب گل‌آلود ماهی گرفته و با فرافکنی و تسویه‌حساب‌های شخصی، انسجام ملی را هدف قرار دهند. این جریانات، اختلافات را دامن می‌زنند تا به خیال خود از شکاف‌ها سود ببرند، غافل از اینکه این بازی، تنها دشمنان ایران را شاد می‌کند و در نهایت در پازل آنان قرار دارد. 
واقعیت آن است که در شرایط کنونی، هنگامی که جمهوری اسلامی در برابر فشار‌های همه‌جانبه اقتصادی، سیاسی و امنیتی قرار دارد، چنین اختلافات فرعی و مجادلات رسانه‌ای بیشتر از آنکه به نفع کشور باشد، فرصت را به دشمنان و مغرضان داخلی و خارجی می‌دهد. ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند انسجام ملی است؛ انسجامی که بتواند صدای واحدی را در برابر تحریم‌ها و چالش‌های دیپلماتیک به جهان ارائه کند. تفاوت در روایت‌ها و تناقض در مواضع نباید باعث شود اتحاد ملی فدای منافع گروهی و جناحی شود. تجربه نشان داده است که موفقیت ایران در صحنه بین‌المللی، ریشه در همدلی و انسجام داخلی دارد. باید گفت، ایران امروز بیش از هر زمان به کنار گذاشتن اختلافات غیرضروری و تمرکز بر راهکار‌های عملی و واقع‌بینانه نیازمند است؛ راهکار‌هایی که بتواند کشور را از این شرایط دشوار عبور دهد و منافع بلندمدت ملت ایران را تضمین کند. نقد گذشته‌ها می‌تواند مفید باشد، اما مهم‌تر از آن، چشم دوختن به آینده‌ای است که در آن وحدت و همگرایی، کلید پیروزی است. 
این جنجال و هر جنجال بی‌حاصل در شرایط کنونی، بیش از آنکه حقیقت را روشن کند، آب به آسیاب دشمنان می‌ریزد و مخاطرات پیش روی کشور را دوچندان می‌کند. ملت ایران و جمهوری اسلامی، در میانه فشار حداکثری غرب و شرایط تهدیدآمیز کنونی و نیاز به حفظ پیوند و تعمیق روابط با روسیه و چین، بیش از همیشه به انسجام ملی نیاز دارند. 
به جای جنگ لفظی با متحدان و جنجال سیاسی داخلی بی‌حاصل و فرصت‌طلبانه، باید بر دیپلماسی هوشمندانه و جامع با همه کشور‌های غیرمتخاصم تمرکز کرد؛ به خنثی‌سازی اسنپ‌بک از طریق توسعه روابط با کشور‌های دیگر به خصوص با اعضای شانگهای و بریکس پرداخت و با تقویت موقعیت هسته‌ای و نظامی و احیا و شکوفایی اقتصاد زیر سایه تحریم‌ها به مقابله به برنامه دشمنان رفت. اتحاد داخلی، نه تنها کلید پیروزی است، بلکه سپری در برابر توطئه‌های خارجی است و امروز بیش از همیشه به آن نیازمندیم. ایران قوی، تنها با ایرانیان متحد و هوشیار ممکن است و هر جریان و شخصی که عملکردش در برابر این اصل حیاتی امروزی ایران باشد یا عامل دشمن است یا جاهلی که فقط منافع خود را می‌بیند غافل از اینکه اگر ایرانی نباشد منافعی دیگر وجود ندارد که بتوان برای تصاحب آن، بازی سیاسی انجام داد!