هیئت مذاکراتی حماس از چند جهت این توافق را پذیرفتند: اول؛ فشار سنگین و بیسابقه میانجیها خصوصا قطر و ترکیه، جایی که آنها گفتند شما امضا کنید و ما حضور شما در حکومت را تضمین میکنیم، توافقی بهتر از این نخواهید یافت و در صورت رد آن، دیگر بازگشتی نیست(تهدید ضمنی اخراج رهبران حماس از قطر و ترکیه). قطر، این را در برابر قرارداد جدید دفاعی با آمریکا و عذرخواهی نتانیاهو و ترکیه این را در برابر وعده تسهیل فروش F35 ها انجام داد.
دوم؛ اوضاع وخیم مدنی در غزه که باعث فرسایش اجتماعی و بروز برخی مسائل خاص همچون افزایش گروههای مسلح شده بود.
سوم؛ عملیات جدید رژیم جهت اشغال شهر غزه که میتوانست تواناییهای نظامی مقاومت را تحت الشعاع قرار دهد.
در اینجا رهبران حماس با محاسبه اینکه در این مرحله، توافق شود تا فشارهای اخیرالاشاره کم گردد و با توجه به تضمینها، آزادی اسرا و کاهش مشروعیت، ورود کمکها، قطع آتش بس ، بازگشت مردم و اشتغال تلآویو به سایر پروندهها که همگی سایه روشنهای مرحله آینده هستند، صرفاً مرحله اول طرح ترامپ با اصلاحاتی امضا شود و مراحل بعدی به مذاکرات بعدی که در آینده است موکول گردد.
در اینجا در خصوص موضع رسمی جمهوری اسلامی ایران و گروههای مقاومت دو نکته وجود دارد:
۱. حمایت از تصمیم گروههای فلسطینی و ارائه برخی مشورتها۲. هشدار نسبت به بدعهدی رژیم و احتمال ازسرگیری جنگ بعد از پایان مرحله اول.
با این حال، انتظاری که خصوصا از دستگاه سیاست خارجی کشور میرفت، حضور فعالتر در این عرصه و کاهش فشار بر حماس از طریق رایزنی و موازنهسازی با کشورهای قطر و ترکیه و مصر بود.
ارسال نظرات