درباره مذاکره و آنچه دکتر پزشکیان در مصاحبه با خبرنگار آمریکایی کارلسون مطرح کردند چگونه باید بحث کنیم؟

1- روشن است که مذاکره در یک سطحی مورد نظر حاکمیت است و طبیعتا نمی‌توان اینگونه تصور کرد که دولت در حال پیشبرد یک امر غیرهماهنگ است.

۲- دو گزاره در کنار هم باید فهم شود (یکی در سطح گفتمانی و دیگری در سطح میدان دیپلماسی): اول اینکه مذاکره با آمریکا حتما سود عملی برای کشور نخواهد داشت (این یک مفهوم گفتمانی است و نکته‌ای است که  همیشه از سوی رهبرانقلاب تبیین شده). دوم اینکه میدان دیپلماسی هم نباید تعطیل شود (کاری که طی سال‌های متمادی توسط جمهوری اسلامی ایران تحت شرایط مختلف پیش رفته است).

نسبت‌یابی میان این دو گزاره باید برای مردم تشریح شود. نکته اساسی این است که مذاکره کردن نباید تبدیل به یک موضوع ناموسی شود. مذاکره در سیاست یک ابزار است و شاید حکمران به این نتیجه برسد که از این ابزار بهره بگیرد. شاید جهاد تبیین در این حوزه به این دلیل پیچیده به نظر می‌رسد که اولا باید افکار عمومی را نسبت به بی‌فایده‌بودن مذاکره در حالت کلی آگاه کنیم و همزمان نباید مذاکره را تبدیل به یک حرام شرعی و سیاسی کنیم؛ تا اگر حاکمیت تحت شرایط خاص به هر دلیلی به این نتیجه برسد که وارد مذاکره شود احساس حقارت یا ضعف یا... به مخاطب و مخصوصا جریان انقلابی دست دهد و از طرفی حکمران نیز آزادی عمل داشته باشد تا با ابزارهای مختلف سیاسی وارد میدان شود.

۳- آقای رئیس جمهور و وزیر محترم امور خارجه شخصیت‌های محترم و قابل اطمینانی هستند و به هیچ‌وجه نباید خود این افراد مورد تردید قرار بگیرد. باید از برخی خطاهای تکنیکی و تاکتیکی عبور کنیم. بیشترین ازخودگذشتگی و ایثار را باید خود جبهه انقلاب انجام دهد تا انسجام ملی که دست آورد بسیار مهمی است حفظ شود. نباید به دلیل برخی خطاهای موردی، شخصیت این مدیران، مورد تاخت و تاز قرار گیرد.

۴- ملاحظه همیشگی در جهاد تبیین افزایش اعتماد و خوش‌بینی به تصمیمات حاکمیت است. مردم اگر به آنچه از سوی حاکمیت انجام می‌گیرد خوش‌بین باشند خطاهای کوچک هضم خواهد شد و آثار و برکات این موضوع بسیار فراتر از انتظار خواهد بود.