غرب و تجربه تلخ بی‌حجابی

تبیین:

یکی از تجربه‌های تلخ و البته پرهزینه جوامع غربی که عده‌ای اصرار دارند تا این تجربه را در جوامع شرقی به ویژه کشورهای مسلمان نیز تکرار کنند، پدیده شوم «برهنگی» و بدپوششی در محیط اجتماع است که آثار مخربی بر فرد و جامعه دارد.
این تجربه شوم، به ویژه بعد از دوران معروف به «رنسانس» با شدت بیشتری در جوامع غربی تکرار شد؛ تا جایی که خاطره تلخ فروپاشی تمدن اسلامی آندلوس (اسپانیای امروزی) هرگز از یاد اندیشمندان و پژوهشگران مسائل اجتماعی نخواهد رفت. کشوری که به نماد تمدن باشکوه اسلامی در اروپا تبدیل شده بود، با ترویج حساب‌شده برهنگی و بی‌حجابی و در نتیجه فساد اخلاقی و فروپاشی نهاد خانواده، به سرعت رو به فروپاشی رفت و به تاریخ پیوست!
حجاب و پوشش، به ویژه برای زن، از آن جهت در ادیان الهی به ویژه در دین اسلام مورد تأکید قرار گرفته تا در محیط اجتماع، قبل از آنکه جسم انسان‌ها برای دیگران جذابیت داشته باشد، روح و جان و در واقع، جوهره انسانی و خدادادی آنها مورد توجه قرار بگیرد و محیط اجتماع، فرصتی برای خودسازی، همکاری و پیشرفت باشد،  نه فرصتی برای لذت‌گرایی و ابزار شدن به دست افراد بیماردل!
* آثار سوء یک تجربه تلخ
بررسی تحقیقات پژوهشگران نشان می‌دهد که افزایش فحشاء، بالا رفتن آمار طلاق، عدم احساس امنیت، فروپاشی کانون خانواده و زدودن محبت در آن، ابتذال و سقوط ارزش زن، انحراف اخلاقی مرد و... از جمله اثرات بی‌حجابی و کنار گذاشتن هنجارهای پوشش در جامعه است و البته همه اینها در جوامع بی حجاب به شکل ملموس دیده می‌شود.
برخی برای توجیه برهنگی می‌گویند: حجاب مانع ورود زن به عرصه اجتماع و فعالیت اجتماعی می‌شود و پوششی که زن بر قامت خود می‌اندازد، موجب می‌شود که نتواند برخی کارها را به سادگی انجام دهد، اما ناگفته پیداست که این توجیهات واهی‌تر و سست‌تر از آن است که به آنها پرداخته شود. زیرا اولًا چه بسیارند زنان عفیفه و محجبه ای که در مشاغل اجتماعی مشغول فعالیت هستند و هیچگاه پوشش، مانع کار آنها نشده و موفقیت‌های گسترده‌ای هم به دست آورده‌اند. ثانیاً، زن هر فعالیت اجتماعی را هم که بپذیرد، اساسی‌ترین نقش وی در محیط خانواده است.
همسرداری و تربیت فرزندان، وظیفه اصیل زن شمرده می‌شوند، وظایفی که هیچ کسی قادر به انجام آن نیست، به طوری که کوتاهی در همسرداری، محیط خانواده را خشک و بی‌روح نموده و قصور در تربیت فرزندان و سپردن آنها به کانون های تربیتی فرعی، قابل قیاس با تربیت کودک در دامن پرمهر مادر نیست. طبیعی است پذیرفتن فعالیت اجتماعی از سوی زن نباید جایگزین وظیفه اصیل او شود و طبعاً بهادادن بیش از حد به فعالیت اقتصادی اجتماعی، وی را از وظیفه اساسی‌اش باز می‌دارد. 
* غرب به چه نتیجه‌ای رسیده است؟
نگاهی به تجربه تلخ غرب در موضوع ولنگاری پوششی، رفتاری و اخلاقی، زنگ خطرهای مهمی را به صدا در می‌آورد؛ نگاهی به برخی از این پژوهش‌ها خالی از لطف نیست؛
- طبیعت‌گرایی (برهنه‌گرایی) سبکی از زندگی است که افراد را به برهنگی اجتماعی یا بازگشت به طبیعت اولیه خود و خودداری از پوشیدن لباس دعوت می‌کند. این جنبش که همواره مورد انتقاد بسیاری از فرهیختگان و خانواده‌های غربی قرار داشته است، در برخی کشورها به رسمیت شناخته شده و مکان‌های به‌خصوصی مثل سواحل، باشگاه‌ها و پارک‌هایی به آن اختصاص داده شده است. سواحل آمریکا، آلمان، اسپانیا و... هرساله مقصد توریست‌های برهنه گرا هستند. این موضوع بحث برانگیز، اعتراض بسیاری از خانواده‌ها و به‌خصوص حامیان حقوق کودکان را در پی داشته است.
- طبق نظرسنجی‌های انجام شده توسط Ipsos-Mori حدود یک چهارم بریتانیایی‌ها بین سال‌های 2001 تا 2010 در برخی فعالیت‌های برهنگی شرکت کرده‌اند.  با این حال گسترش رویدادهای برهنگی در شهرهای مختلف جهان اعتراض گروه‌های خانواده‌گرا و ساکنان محلی را برانگیخته است و منجر به مداخله دولت جهت قانونگذاری و جریمه برهنگان در فضاهای عمومی شده است. این درحالی است که به عنوان مثال برهنگی عمومی در استرالیا به شش ماه حبس منجر می‌شود.  البته برهنگی در کانادا به عنوان یک جرم دو سال حبس درپی دارد و در آمریکا جرایم برهنگی در ایالت‌های مختلف متفاوت است، اما از هزار دلار جریمه نقدی تا چند سال زندان را شامل می‌شود. قانون مقابله با برهنگی در کشورهای مختلف نه تنها برهنگی در فضاهای عمومی را جرم می‌انگارد، بلکه با برهنگی فرد در خانه یا هتل بدون پرده هم برخورد قانونی می‌کند.
- قانون خلاصه جرایم سال 1988 استرالیا (NSW) تصریح می‌کند شخص نباید در خیابان، مقابل مدارس یا مکان‌های عمومی بدن خود را عمداً برهنه کند. مصادیق برهنگی در این قانون از این قرارند: نمایان شدن نیم تنه و قسمت بالای بدن، پوشیدن لباس با الفاظ یا تصاویر زشت، لباس نازک و بدن نما در قسمت‌های جنسی، برهنگی کامل، اعمال و رفتارهای زننده در مکان‌های عمومی .
یکی از استدلال‌های حامیان بی‌حجابی و همچنین حامیان برهنگی در غرب همواره این است که «بدنمان متعلق به خودمان است»، پس حق داریم هرطور می‌خواهیم لباس بپوشیم. در حالی‌که علم روانشناسی و جامعه شناسی اثبات کرده‌اند حضور فرد در انظار دیگران با هر نوع پوشش و رنگ و آرایش، مشاهده کنندگان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.
- پژوهشی بر روی دانشجویان استرالیایی که در دوران کودکی شاهد برهنگی اعضای خانواده یا غریبه‌ها بوده‌اند نشان داد بسیاری از شرکت کنندگان بویژه زنان از آنچه دیده بودند ناراحت و یا سردرگم بودند و تعدادی از آنها ناراحتی بلندمدت را گزارش کردند.