یادداشت روزنامه‌های چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳

سعدالله زارعی

در حد فاصل 26 فروردین تا امروز یعنی نزدیک به دو هفته انواعی از رخدادها، رژیم غاصب جنایتکار صهیونیستی را در منگنه قرار داده و منفعل کرده است؛ عملیات سهمگین «وعده صادق»، درگیر شدن مرابطین اسرائیل در منطقه ـ به‌طور خاص ترکیه و اردن ـ با پیامدهای همکاری آنان با این رژیم در جریان عملیات وعده صادق، تظاهرات عظیم ضداسرائیلی در دانشگاه‌های مهم و بزرگ آمریکا و ده‌ها دانشگاه در اروپا و درگیری نیروهای امنیتی، انتظامی و نظامی این کشورها با دانشجویان و اساتید معترض، آماده شدن دادگاه بین‌المللی لاهه برای صدور احکام بازداشت برای رهبران سیاسی و نظامی رژیم غاصب به جرم نسل‌کشی، تشدید درگیری‌ها میان جوانان فلسطینی با نیروهای امنیتی ـ نظامی رژیم غاصب در کرانه باختری، تشدید اختلافات میان اعضای کابینه نظامی اسرائیل، تشدید عملیات‌های تهاجمی حزب‌الله و تسری آن به عمق 15 کیلومتری رژیم و توسعه اقدامات انصارالله یمن علیه کشتی‌ها و ناوهای مرتبط با رژیم، منظومه‌ای از اقدامات درهم‌تنیده را علیه اسرائیل پدید آورده که بدون شک در طول تاریخ ننگین آن بی‌سابقه می‌باشد در این خصوص گفتنی‌هایی وجود دارد: 
1ـ بعضی شخصیت‌های شناخته‌شده غربی از جمله «جان مرشایمر» 8 اردیبهشت ماه / 27‌آوریل در مصاحبه با «پیرز مورگان» گفت این حماقت اسرائیل بود که با حمله به کنسولگری ایران سبب شد ایران احتمالاً به سمت دستیابی به تسلیحات هسته‌ای حرکت کند و من می‌گویم اگر ایران به تسلیحات هسته‌ای دست یابد، جهان امن‌تر خواهد شد. این عبارت بدان معناست که رژیم غاصب در بازی جنگ، با وجود برخورداری از شبکه‌ای از مستشاران باتجربه غربی و با وجود پشتگرم بودن به حمایت آنان، عرصه را  باخته است و جبهه مقاومت با در اختیار داشتن برگ‌هایی که رو نکرده می‌تواند اقدامات رقبای کهنه‌کار را کنترل کند. البته در صحنه اخیر، مواجهه ایران با چند قدرت اتمی، مواجهه از موضع اتمی نبود و این نشان می‌دهد همین حالا هم موازنه قدرت کلاسیک دستخوش تغییراتی شده است. 
2ـ عملیات وعده صادق صفحه جدیدی در منطقه گشوده است. این صفحه فقط قدرت‌نمایی ایران نیست، گشودن فصل جدیدی از روابط با دولت‌های منطقه نیز می‌باشد. الان منطقه در برابر دو واقعیت قرار گرفته که خواه‌ناخواه به سمت یکی میل پیدا می‌کند؛ یک واقعیت این است که دولت‌های غربی و به‌ویژه انگلیس و آمریکا طی ده‌ها سال با سلطه بر کشورهای عرب و غیرعرب منطقه عملاً این کشورها را ضعیف کرده و دست آخر منافع آنان را قربانی رژیم غاصب سرزمین‌های عربی ـ اسلامی کرده و امروز این دولت‌ها را در مقابل ملت‌هایشان هم قرار داده و بنیان آنها ‌را با تهدید داخلی هم مواجه گردانیده است. یک واقعیت دیگر این است که کشوری که طی حدود 40 سال گذشته، در معرض بیشترین تهدید از سوی قدرت‌های غربی بوده به آنچنان توانمندی‌هایی رسیده است که دیگر، قدرت‌‌های غربی حتی به صورت ائتلاف هم قادر به شکست آن نیستند. ایران یک قدرت متجاوز نیست و وجدان عمومی منطقه می‌گوید دولتی که در طول 45 سال گذشته حتی رفتارهای خصمانه همسایگان را نادیده گرفته، به دنبال تهدید آنان نیست. ضمناً کشورهای منطقه قاعدتاً درک می‌کنند که نمی‌توان در مصاف بین یک کشور اسلامی و قدرت‌های غربی، تماشاچی بود. در چنین وضعیتی ایجاد رابطه قوی درون منطقه‌ای و توافقات دو و چندجانبه درون منطقه‌ای می‌تواند عمق امنیتی درازمدت برای همه ایجاد کند و جلوی هر رخداد امنیتی نامطلوب را بگیرد. 
3ـ راه افتادن موج اعتراضات و تحصن‌ها در دانشگاه‌های بسیار مهم آمریکا و کشورهای اروپایی و سرایت آن به دانشگاه‌‌ها در نقاط دیگر دنیا برای موضوعی خارج از مرزهای ملی آنها، یک «پدیده مهم» به حساب می‌آید. اینکه جمعیتی از یک کشور درباره یک موضوع یا رخداد داخلی به خیابان بیایند، نظیر آنچه در جریان جنبش 
وال استریت آمریکا یا جنبش جلیقه‌زردها در فرانسه رخ داد، طبیعی و مسبوق به سابقه است ولی اینکه دانشگاه‌های یک کشور به‌طور نسبتاً یکپارچه برای موضوعی که در مرزهای جغرافیایی و حتی مرزهای نژادی و دینی آنان هم قرار ندارد، برای روزهای متوالی به خیابان بیایند و هزینه اخراج، مشروط‌ شدن، جریمه‌های مالی، زندان و ضرب و شتم بپردازند، این یک پدیده بسیار مهم است و نشان می‌دهد میان سیستم‌های حکومتی غرب که یهودمحور است و نگرش‌های نخبگان حتی در دانشگاه‌‌هایی که با پول یهودیان و کمپانی‌های اسلحه‌سازی تأسیس و اداره می‌شوند، شکاف عمیق پدید آمده است. از حیث معرفتی نسل جدید در غرب از حاشیه‌ها به میدان‌ها آمده‌اند، پیش از این اعتراضات نهفته «آنتی‌وارها» که جنبه اجتماعی و سیستمی نداشتند، وجود داشت اما حالا یک جنبش معترض فراگیر در داخل سیستم غرب پدید آمده که می‌تواند در موضوعات مختلف ورود نموده و تحولات مهمی را در پی داشته باشد. به نظر می‌رسد دقیقاً به همین دلیل دولت‌های آمریکا، انگلیس و فرانسه علی‌رغم شعارهای آزادی و دموکراسی در مواجهه با این جنبش همه قدرت سخت و نرم خود را به‌طور خیلی عریان به صحنه آورده‌اند. 
این جنبش، دست به نقد یک چالش اساسی برای دولت بایدن می‌باشد و آن را با مخمصه زیاد مواجه کرده است. حزب دموکرات زمان زیادی ندارد و نشانه‌ای هم از نزدیک بودن زمان پایان جنگ غزه دیده نمی‌شود. بنابراین اعتراضات در محیط‌های نخبگی استمرار می‌یابد و دوقطبی هواداران اسرائیل و مخالفان اسرائیل کار دست بایدن و حزب دموکرات می‌دهد.  
4ـ روند تحولات منطقه، دو کشور ترکیه و اردن را به دلیل همکاری با رژیم غاصب و کودک‌کش در جریان عملیات ضداسرائیلی وعده صادق، در وضعیت ضعیف قرار داده است. سخنان توجیه‌گرانه پی‌در‌پی رجب طیب اردوغان و ملک عبدالله بیانگر مخمصه‌ای است که در آن گرفتار شده‌اند. وضعیت منطقه بیانگر آن است که هیچ کشور مسلمانی نمی‌تواند در منازعه‌ای که یک طرف آن مردم مظلوم غزه، زنان و کودکان شهید، زخمی و آواره فلسطینی هستند، در وضع بیطرفی قرار بگیرد، چه رسد به اینکه مانند دولت‌های ترکیه و اردن در کنار رژیم قاتل و علیه فلسطینی‌ها قرار داشته باشند. 
طی روزهای پس از عملیات وعده صادق مطبوعات وابسته به رجب طیب اردوغان، ابتدا تلاش کردند تا موضوع را منحرف کرده و با عنوان‌گذاری جنگ ایران و اسرائیل، همکاری اطلاعاتی با رژیم غاصب را لاپوشانی کنند، اما این چیزی نبود که پذیرفته شود لذا اردوغان مدعی شد «هیچ نوع همکاری اطلاعاتی میان پایگاه «کوراچیک» و رژیم صهیونیستی رخ نداده و این پایگاه به‌طور معمول به تبادل اطلاعات با شرکای خود ـ آمریکا، فرانسه و انگلیس ـ پرداخته است» و حال آنکه می‌داند در شب عملیات وعده صادق، این سه کشور برای دفاع از اسرائیل «حلقه آتش» تشکیل داده و رسماً به جنگ پهپادها و موشک‌های ایران آمدند. 
ملک عبدالله هم برای فراز از ننگی که به بار آورده مدعی شد «جنگ غزه به میدان انتقام ایران و اسرائیل تبدیل شده و ما ـ عرب‌ها ـ قربانی این جنگ نخواهیم شد» و حال آنکه به خوبی می‌داند فلسطینی‌ها اولین کسانی بودند که از عملیات ایران احساس راحتی و پیروزی ‌کردند. قدر مسلم هم دولت اردوغان در ترکیه و هم دولت عبدالله در اردن پاسخ خیانت خود به مسلمانان را نه از طرف ایران بلکه از سوی ملت‌های خود خواهند دید. 
با کمال تأسف باید گفت بعضی دولت‌ها در منطقه علی‌رغم لطمه‌هایی که غرب طی ده‌ها سال به استقلال و حیثیت آنان زده است، حتی در مصاف میان یک کشور اسلامی و غرب، خود را بخشی از جبهه غرب به حساب آورده و زمین و امکانات کشور خود را برای شکست دادن طرف مسلمان در اختیار رژیم غاصب قرار داده‌اند و جالب این است که بعضی از آنها پشت نقاب اسلام‌گرایی پنهان شده‌اند.
5ـ ارتش رژیم غاصب صهیونیستی هفته‌هاست برای حمله به غزه گارد گرفته و علی‌رغم آنکه اعلام کرده طرح آماده‌ای برای حمله گسترده به رفح دارد، این حمله صورت نگرفته است. با توجه به وضع به‌هم ریخته رژیم، به‌نظر می‌‌آید ارتش برای عملیات با دشواری زیاد مواجه است و این دشواری‌ها می‌تواند تخریب بی‌نتیجه رفح را به چالش جدید آن تبدیل کند. خود این موضوع در کنار از سرگیری شلیک موشک‌ها از منطقه شمالی غزه و تأکید حماس بر شروط خود در مذاکرات سیاسی؛ وضع رژیم را نشان می‌دهد.

مالیات برخی اقشار از 2 زاویه متفاوت

مهدی حسن زاده

 این روزها بار دیگر برخی فعالان بازار طلا به رویه های جدید در زمینه مالیات این صنف اعتراضاتی داشته اند. بخشی از این اعتراضات به الزامات جدید در زمینه ثبت اطلاعات و دارایی های طلافروشان در سازمان جامع تجارت باز می گردد اما در هر حال همواره یکی از مهم‌ترین اعتراضات به دستگاه مالیات ستانی کشور در طول سال های مختلف از سوی طلافروشان ابراز شده است؛ اما ریشه مسئله کجاست؟ از یک زوایه دیگر طی سال های اخیر حساسیت ها درباره مالیات ستانی بیشتر شده است. واقعیت هم این است که محدودیت های دهه 90 در درآمدهای نفتی، مسئولان را به جدی‌تر گرفتن مالیات ترغیب کرده و در حال حاضر مالیات سهم بیشتری نسبت به نفت در درآمدهای بودجه ای پیدا کرده است؛ اما اولا این رشد تقریبا متناسب با افزایش تورم بوده است و این رشد درآمدهای اسمی اگر با تورم تعدیل شود رشد حقیقی چندانی نشان نمی‌دهد. ثانیا از منظر اقتصاد کلان هنوز نسبت مالیات به تولید ناخالص داخلی حدود 5 درصد است که نسبت بسیار پایینی در مقایسه با نسبت بیش از 20 درصد در بسیاری از کشورهای پیشرفته و حتی کشورهای متوسط نزدیک به اقتصاد ایران است؛ بنابراین در عمل سطح مالیات ستانی در ایران بالا نیست اما مسئله چیز دیگری است. به نظر می رسد مسئله به شرایط اقتصاد کلان کشور بر می گردد. در اقتصادی که چند سال متوالی تحت فشار تورم بالای 40 درصد است و یک دهه رشد اقتصادی نزدیک به صفر را در دهه 90 تجربه کرده است، مالیات به نرخ های واقعی (نرخ های اسمی تعدیل شده با تورم) هم سنگین است. به عنوان مثال حقوق بگیری که حقوقش به اندازه تورم افزایش نیافته یا کاسبی که درآمدش کمتر از تورم افزایش یافته است، اگر با مالیاتی مواجه شود که به اندازه تورم اضافه شده است، عملا با فشار مالیاتی بیشتری مواجه شده است. این مسئله حتی خود را در موضوعاتی مثل مصوبه جدید برای مالیات بر عایدی سرمایه نیز نشان می‌دهد و با وجود این که این مالیات مشمول 99 درصد افراد جامعه نمی شود اما باز هم نسبت به آن در کف جامعه مقاومت و نگاه منفی ایجاد می شود. با این حال اگر درآمد مالیاتی را از زاویه دید تامین مالی اداره جامعه در همین حدی که خدماتی نظیر بهداشت و درمان، آموزش، دفاع و امنیت و سایر خدمات دولتی و عمومی ببینیم، با مسئله گریزناپذیری مواجه خواهیم بود. اکنون سوال این است که چه کسانی چقدر باید مالیات دهند. این‌جاست که آمار میانگین مالیات ماهانه 800 هزار تومانی صنف طلافروشان سنخیتی با مالیات حقوق بگیران ندارد و عملا می بینیم که نظام مالیاتی با نوعی بی عدالتی مواجه است که سهم حقوق بگیران بیش از اصناف است. این بی عدالتی جنبه های دیگری هم دارد از جمله این که مالیات تولیدکنندگان بیش از دلالان است و از این منظر مالیات بر عایدی سرمایه، می تواند عدالت را در این بخش تقویت کند. همچنین از زاویه ای دیگر مالیات بر عایدی سرمایه و افزایش مالیات طلافروشان و پزشکان به مسئله افکار عمومی تبدیل می شود اما افزایش یک درصدی مالیات بر ارزش افزوده که طیف وسیعی از طبقات متوسط و ضعیف را نیز در بر می گیرد، بازتاب چندانی پیدا نمی کند. در هر حال مسئله مالیات و مقاومت های پیش روی آن را باید از دو منظر فشارهای اقتصادی سال های اخیر و بی عدالتی مالیاتی دید. از این منظر اگرچه افزایش فشار بر مودیان مالیاتی ممکن است در مغایرت با برخی شاخص های اقتصاد کلان باشد اما زمانی که می بینیم صدای ذی‌نفعانی درآمده است که در عمل مالیات چندانی نمی دهند و بار مالیات بر دوش اقشار ضعیف‌تر سنگینی می کند، به این نتیجه می رسیم که تلاش برای افزایش مالیات برخی اقشار و اصناف مطابق با عدالت است و باید پیگیری شود.

سرکوب دانشجویان معترض به نسل‌کشی صهیونیست‌ها در غزه نه‌تنها در آمریکا، بلکه  در اتحادیه اروپا نیز نمود ویژه‌ای یافته است. پلیس و مقامات دولتی کشورهای آلمان و فرانسه، هرگونه اعتراض ضد صهیونیستی در دانشگاه‌های این دو کشور را مصداق تخطی از قانون! تلقی کرده و به همین بهانه واهی، پلیس را راهی فضای دانشگاه می‌کنند. دانشگاه علوم سیاسی پاریس که از آن به‌عنوان یکی از معتبرترین مؤسسات آموزش عالی فرانسه یاد می‌شود طی دو روز گذشته شاهد تحصن و تجمع اعتراضی دانشجویان حامی فلسطین و معترضان به تهاجم نظامی اسرائیل به غزه بود.رسانه‌های اروپایی همگام با سیاستمداران و نیروهای امنیتی این کشورها، اقدام دانشجویان در اعتراض به جنایات مستمر رژیم کودک کش و متوحش صهیونیستی را مصداق اشغالگری قلمداد کرده و آن را محکوم کرده‌اند! در اینجا دیگر کلیدواژگانی مانند آزادی بیان و آزادی عقیده محلی از اعراب ندارد! 
مقامات ارشد دانشگاهی در فرانسه و آلمان، از پلیس این کشور خواسته‌اند تا ضمن حضور در داخل دانشگاه‌ها، هرگونه خیزشی را در این خصوص سرکوب کند.در همین راستا ده‌ها دانشجو در آلمان و فرانسه دستگیرشده و نسبت به استمرار فراخوان‌های حمایت از غزه نیز از سوی دولت هشدار داده‌شده است.به‌راستی این فعل و   انفعالات پرده از چه حقیقتی در حوزه امنیتی، اجتماعی و سیاست خارجی پاریس و برلین برمی‌دارد؟!
تاکنون بارها در خصوص نفوذ لابی صهیونیسم در اروپا سخن گفته‌ایم اما اکنون متوجه عمق این نفوذ وقیحانه می‌شویم. لابی‌های صهیونیستی نه‌تنها در تعیین نمایندگان پارلمان و حتی اعضای ارشد دولت‌های اروپایی نقش دارند، بلکه معادلات امنیتی و اجتماعی این کشورها را نیز در ارتباط با منافع تل آویوترسیم و اجرایی می‌کنند.سازمان امنیت داخلی آلمان در این خصوص تابع محض رژیم اشغالگر قدس بوده و فرانسوی‌ها نیز از چنین روندی پیروی می‌نمایند.شاید برخی تصور کنند لابی‌گری صهیونیست‌ها در خاک اروپا، معطوف به یک حزب و جریان خاص بوده اما این نفوذ اختاپوسی فرا حزبی و به عبارت بهتر، ساختاری می‌باشد. 
ازاین‌رو تفاوتی میان احزاب سوسیال‌دموکرات، دموکرات مسیحی، دموکرات‌های آزاد و حتی حزب سبز در این معادله نانوشته اما ملموس وجود ندارد.در فرانسه نیز از حزب سوسیالیست گرفته تا حزب جمهوری‌خواه و حتی جبهه ملی به رهبری مارین لوپن ، جملگی تبدیل به مهره‌های بازی لابی‌های صهیونیستی اروپا شده‌اند.در چنین شرایطی، سران فرانسوی به‌راحتی دانشجویان داخلی و متعاقبا خارجی در کشورهایشان را پای لابی‌های سلطه‌گر و کودک کشی که در اروپا مشغول فعالیت هستند قربانی می‌کنند. بااین‌حال جنس خیزش‌های دانشجویی اخیر در آمریکا و اروپا نشان می‌دهد که شاهد نوعی بیداری بی‌سابقه در خصوص ماهیت و عملکرد لابی‌های صهیونیستی در غرب هستیم.این مسئله در آینده‌ای نزدیک به پاشنه آشیل جریان زور و تزویر در غرب تبدیل خواهد شد. سرکوب سیستماتیک فلسطینیان توسط رژیم اشغالگر قدس،آمریکا و اتحادیه اروپا موضوعی نیست که دیگر به‌مثابه یک فرضیه یا ادعا موردتوجه جوانان غربی قرار گیرد! نوع مواجهه ساختارهای امنیتی-سیاسی غرب با دانشجویان معترض به جنگ غزه، از این منظومه خونین و تروریستی غربی-صهیونیستی پرده برداشته است.

 

رکوردی که نتانیاهو ثبت کرد

مهدی بختیاری

با گذشت 208 روز از آغاز جنگ غزه، موج ضدصهیونیستی بیش از پیش در کشورهای مختلف جهان گسترده شده است. اتفاقات اخیر در دانشگاه‌های مهم و بزرگ آمریکا و تظاهرات‌ بی‌سابقه دانشجویان و اساتید این دانشگاه‌ها در حمایت از مردم غزه و مخالفت با جنایت‌های اسرائیل در جنگ اخیر - که با سرکوب شدید پلیس آمریکا همراه شده است - را نباید دست‌کم گرفت.

آمریکا مهم‌ترین و بزرگ‌ترین حامی رژیم صهیونیستی است که در طول چند دهه گذشته هیچگاه چتر حمایت‌های بی‌دریغش چه در عرصه سیاسی و بین‌المللی، چه اقتصادی و چه تکنولوژیک و نظامی، یک روز هم از سر این رژیم جمع نشده است.

آمریکا با باز گذاشتن دست اسرائیل در انجام هرگونه جنایت و حمایت از آن در مجامع بین‌المللی شریک جرم اصلی آنهاست و دستش به همان اندازه به خون مسلمانان و مردم بی‌گناه و بی‌دفاع فلسطین آغشته است اما همین دولت جنایتکار آمریکا هم توان جلوگیری از افزایش موج ضدصهیونیستی در کشور خودش را ندارد. جنگ غزه و کشتار بی‌رحمانه مردم بی‌دفاع این منطقه که تعدادشان از 40 هزار نفر فراتر رفته (باز هم باید یادآوری کرد بیش از 70 درصد این شهدا را زنان و کودکان فلسطینی تشکیل می‌دهند) اسرائیل را در افکار عمومی به منفورترین واحد سیاسی جهان تبدیل کرده است.

دولت نتانیاهو پیش از شروع این جنگ و از ابتدای روی کار آمدنش در سال 2022 به یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیاسی و اجتماعی در داخل سرزمین‌های اشغالی تبدیل شد، به طوری که تظاهرات‌های بی‌سابقه علیه دولتش در شهرهای بزرگ نظیر تل‌آویو و اورشلیم (قدس) شکل گرفت که خواهان سرنگونی دولت مستقر و انتخابات زودهنگام بودند؛ اتفاقی که اسرائیل پیش از آن، 5 سال مداوم با آن درگیر بود.

شروع جنگ غزه و ناتوانی دولت نتانیاهو در تحقق اهدافی که اعلام کرده بود (بویژه آزادی اسرای در دست حماس) بر شدت این مخالفت‌ها افزود و ساکنان سرزمین‌های اشغالی (چه خانواده‌های اسرا و چه سردمداران سیاسی و اپوزیسیون) همگی فقط یک شعار می‌دهند: سقوط دولت نتانیاهو و برگزاری انتخابات زودهنگام. بر این موضوع باید آغاز روند استعفا و برکناری مقصران شکست اسرائیل از حماس در 7 اکتبر را هم افزود که با استعفای «آهارون هالیوا» رئیس آمان (اطلاعات ارتش اسرائیل) آغاز شد و به نظر می‌رسد در روزهای آینده شاهد گسترش آن و درگیر شدن شخصیت‌های مهم‌تری نظیر رئیس ستاد ارتش و دیگران هم باشیم.

موج نفرت از رژیم صهیونیستی امروز نه فقط در سرزمین‌های اشغالی و نفرت از صهیونیسم نه فقط در کشورهای جهان اسلام، بلکه در دیگر نقاط عالم و کشورهای غیراسلامی نیز شکل گرفته است و این موج گسترده نه‌تنها اسرائیل را در جهان منزوی‌تر کرده، بلکه گریبانگیر بزرگ‌ترین حامی آن نیز شده است.

جو بایدن، رئیس دولت فعلی آمریکا رابطه چندان مطلوبی با نتانیاهو ندارد و به نظر می‌رسد فشار افکار عمومی نیز وی را در حمایت‌های همه‌جانبه از این رژیم و جنایاتش (برای مثال در موضوع حمله به رفح) با تردید زیاد مواجه کرده است.

البته همین‌جا باید یادآور شد دولت آمریکا هیچگاه نه حاضر است و نه می‌تواند دست از حمایت اسرائیل بردارد. اسرائیل مهم‌ترین حربه و امتیاز آنها در دل جهان اسلام و غرب آسیاست و اگر آمریکا روزی دست از حمایت رژیم اشغالگر بردارد (که اینچنین نخواهد شد) آن وقت دیگر هیچ کشور متحدی در منطقه روی آمریکا حساب باز نخواهد کرد (این کشورها چگونگی حمایت دولت آمریکا از صربستان، مصر، عراق، لیبی و دیگران را به چشم دیده‌اند).

با این حال به نظر می‌رسد در مقطع فعلی، دولت آمریکا هم حاضر نیست در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، همه داشته‌هایش را خرج نتانیاهو کند. رای ممتنع آمریکا به قطعنامه آخر شورای امنیت سازمان ملل در موضوع آتش‌بس هم از همین جهت قابل تحلیل است.

موجی که امروز در آمریکا برپا شده، ثمره همین حمایت‌های بی‌دریغی است که آمریکا از پول و آبروی مردم کشورش پای خون‌ریزترین رژیم یک قرن اخیر هزینه کرده است؛ موجی که نه آمریا و نه پلیس قدرتمندش توان جلوگیری از آن و گسترشش به دیگر نقاط این کشور و حتی جهان را نخواهد داشت. گسترش این موج ضدصهیونیستی و همه‌گیر شدن آن در همه جای جهان فقط و فقط از توان یک نفر برمی‌آمد: بنیامین نتانیاهو!