حمله سایبری دشمن و کاری که ما باید انجام دهیم

پایگاه رهنما:

ممکن است برخی تصور کنند ماجرای حمله به سامانه توزیع سوخت یک عملیات تروریستی از عملیات تروریستی که مدت هاست جمهوری اسلامی ایران  دچار آن می باشد، است. اما اگر به هماهنگ بودن جریان حمله به سامانه توزیع سوخت و بحث پوشش فوری رسانه ای آن توجه داشته باشیم متوجه می شویم که  این حمله  بسیار فراتر از یک حمله سایبری ساده بوده است.

هدف اولیه و ظاهری این اقدام،  ایجاد اخلال در توزیع سوخت در کشور بود و مدتی بود که بحث تغییر قیمت سوخت و همچنین افزایش آن توسط رسانه های مخالف ایران دست به دست می شد تا زمینه ساز این جریان باشد. این بود که بعد از حمله سایبری به سامانه سوخت کشور  به یکباره این حرکت دشمن با پوشش بسیار گسترده رسانه ای مواجه شد که نه فقط رسانه های فارسی زبان مخالف جمهوری اسلامی، بلکه حتی رسانه های مخالف جمهوری اسلامی در  غرب آن را پوشش دادند. این در حالی بود که باوجود این حمله سایبری گسترده و اخلال ایجاد شده در نظام توزیع سوخت کشور، توزیع سوخت آزاد در تمام جایگاه ها انجام می شد.

مشخص است که تنظیم کنندگان این عملیات تصور می کردند با ایجاد اخلال در توزیع سوخت و همزمان ایجاد حمله رسانه ای و روانی، شرایط به گونه ای  رقم می خوردکه به یکباره مردم به جایگاه های سوخت هجوم آورند و بنزین جایگاه ها ظرف چند ساعت خالی شود و سپس با این ذهنیت که سامانه تعطیل است و بنزین هم توزیع نمی شود، زمینه درگیری و اغتشاس را همچون فتنه بنزینی آبان 1398فراهم گردیده و در نهایت، حوادث دو سال پیش تکرار شود و با موج سواری رسانه ای بتوانند یک بحران بزرگ تر از 98 را برای ایران طراحی و اجرا کنند.

کسانی که اخبار این روزها را رصد می کنند  نسبت به این خبر هفته گذشته که رژیم صهیونیستی اعلام کرد  بودجه یک و نیم میلیارد دلاری برای حمله نظامی به تاسیسات زیر بنایی و مراکز هسته ای ایران  در نظر گرفته است، با دید تردید به آن نگاه کردند؛ چرا که به نظر نمی رسد هدف اصلی رژیم صهیونیستی از تخصیص  این بودجه برای حمله به تاسیسات زیربنایی ایران، بحث حمله هوایی و نظامی مورد نظر بوده است، بلکه به نظر می آید این بودجه برای انجام عملیات تخریبی و حمله های سایبری و رسانه ای بر علیه ایران تخصیص داده شده و رژیم صهیونیستی برای اینکه اذهان را از برنامه اصلی خود منحرف کند با فضا سازی تلاش می کنند همه توجه ها را به بحث حمله هوایی خود منحرف کنند.

امروزه، حملات سایبری به اتفاقی پر حجم و روزمره در دنیا تبدیل شده  است و آمریکا و رژیم صهیونیستی هر چند پیشگام برخی از خرابکاری‌ها و حملات سایبری بوده‌اند، اما از ضربات متقابل نیز در امان نمانده‌اند.

به این چند نمونه که در طول یک سال گذشته اتفاق افتاده است، توجه کنید:

-  حمله استاکس‌ نت به تاسیسات نطنز، با درخواست سیا و موساد و مشارکت هلند، انگلیس، آلمان و فرانسه عملیاتی شد. یک مهندس اجیر شده توسط سرویس اطلاعاتی هلند، داده‌های حساس برای ورود بدافزار استاکس‌نت به تاسیسات نظنز را در اختیار واشنگتن قرارداد و سپس به وسیله یک حافظه فلش بدافزار را وارد تاسیسات نطنز کرد.

-  بر اساس خبرهای منتشر شده در رسانه های جهان در سال گذشته بیش از 200 شرکت آمریکایی هدف حمله سایبری قرار گرفته اند.

-  در پی حمله سایبری به بزرگترین خط لوله انتقال سوخت در آمریکا، کاخ سفید در 17 ایالت حالت اضطراری اعلام کرد. خط لوله کلونیال، 45 درصد از سوخت شرق آمریکا را تامین می‌کند و 8850 کیلومتر طول دارد و روزانه سوختی معادل 2.5 میلیون بشکه از طریق آن به بخش‌های مختلف به ویژه نیویورک منتقل می‌شود.

 -   همین چند ماه پیش بود که در یک حمله سایبری به تاسیسات برق رژیم صهیونیستی ، باعث خاموشی گسترده در  تل آویو، حیفا، اور شلیم (قدس اشغالی) و برخی شهرهای دیگر  این رژیم شد. همچنین در یک اقدام هماهنگ، هکرهای ایرانی در حملات سایبری گسترده، 80 شرکت صهیونیستی را هدف قرار دادند.

همه این موارد ، گویای آن است که در حال حاضر ما با یک جنگ فرگیر مواجه ایم و  از این پس دیگر نباید انتظار جنگ های کلاسیک را داشت. جنگ های امروز  از حالت نظامی به سمت « جنگ ها سایبری» گرایش پیدا کرده است و در این جنگ ، طرفی پیروز میدان خواهد بود که آمادگی بیشتری داشته باشد و زیرساخت های کشورش را آنچنان مصون  نگه داشته باشد که در صورت مواجهه با حملاتی از نوع سایبری ، کمترین آسیب  را ببیند و این امکان پذیر نخواهد بود مگر اینکه دارای « شبکه ملی اطلاعات » باشد. یعنی همان چیزی که بارها مورد تاکید رهبرمعظم انقلاب نظام بوده است و در طول این سال ها با وجود گذشت دو دولت احمدی نژاد و روحانی به اذعان مسئولان بین 35 تا 40 درصد رشد داشته است. داشتن شبکه ملی اطلاعات به آن مفهوم نیست که از آن پس  کشور با خطر حمله سایبری مواجه نخواهد شد، بلکه منظور آن است که با وجود چنین شبکه ای اولا؛ در کمترین زمان می توان زیرساخت های آسیب دیده را ترمیم کرد  و حداقل همه بخش های زیر ساختی کشور را درگیر نخواهد کرد و ثانیا؛  در صورت تلاش دشمن برای هک کردن اطلاعات راهبردی کشور و مردم، می توان مانع خروج این اطلاعات شد.