علی خسروشیری

تحریم‌های اقتصادی به‌عنوان ابزاری قوی جهت دستیابی به اهداف سیاسی بار‌ها و به بهانه‌های مختلف علیه جمهوری اسلامی ایران به کار گرفته شد و این روند تا کنون نیز ادامه داشته و حتی شدت هم یافته است.

به لحاظ تئوریک در تحلیل سیاست خارجی و نظام بین الملل، دولت‌ها از تحریم‌های اقتصادی برای برآورده کردن طیفی از اهداف سیاست خارجی استفاده می‌کنند که یکی از این اهداف تلاش برای تغییر سیاست داخلی کشور‌های هدف است.

اجلاس صلح غزه در شهر شرم‌الشیخ مصر در روز دوشنبه ۲۱ مهر ماه (۱۳ اکتبر۲۰۲۵)، با شرکت بیش از ۲۰ کشور و با ریاست مشترک دونالد ترامپ و عبدالفتاح السیسی برگزار شد. این اجلاس به دنبال اعلام طرح ۲۰ماده ای ترامپ و توافق اجرای مرحله اول آتش بس جنگ غزه که با میانجی گری مصر، ترکیه، قطر و آمریکا میان حماس و رژیم صهیونیستی منعقد شده بود؛ برگزار گردید. در این اجلاس چندین نکته اساسی وجود داشت که بسیار جلوه نمود و نگاه نظاره کنندگان و تحلیلگران را به خود خیره ساخت. نکته اول؛ هم رژیم صهیونیستی و هم حماس به عنوان دو طرف اصلی توافق، در اجلاس حضور نداشتند؛ رژیم صهیونیستی به دلیل مخالفت برخی دولت های حاضر و حماس به خواست خود. نکته دوم؛ وجه نمادین اجلاس و صحنه آرایی و قدرت نمایی شخصی ترامپ به‌عنوان قهرمان مرکزی صحنه و نوع تعامل و رفتار او با رهبران حاضر بود. نکته سوم؛ خودداری ایران از شرکت در اجلاس بود.