گزارش - تحلیل - یادداشت

سخنان اخیر رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بار دیگر نشان داد که مدارا و خویشتنداری ایران در برابر او نه‌تنها به کاهش رفتار خصمانه و جانبدارانۀ آژانس منجر نشده، بلکه دقیقاً نتیجه‌ای عکس داده است.

دولت لبنان با سکوت و انفعال در برابر تجاوزات صهیونیستی، عملاً بخشی از سناریوی طراحی‌شده برای تضعیف مقاومت شده است؛ در حالی‌که حزب‌الله با آگاهی و صلابت، خود را سپر اصلی استقلال و امنیت ملی معرفی می‌کند.

انتشار سند جدید امنیت ملی ایالات متحده، بار دیگر مباحث پیرامون احیای دکترین مونرو و فرض «انزوای خودخواسته» توسط دونالد ترامپ را به محور اصلی روایت‌های رسانه‌های غربی تبدیل کرده است.

اخراج دکتر شیرین سعیدی از دانشگاه آرکانزاس، نمادی از بحران آزادی بیان در غرب است؛ جایی که انتقاد از اسرائیل و حمایت از فلسطین به سرعت با فشار‌های سیاسی و امنیتی پاسخ داده می‌شود. این رویداد، دانشگاه‌ها را از پناهگاه نقد و اندیشه به ابزار مشروعیت‌بخشی قدرت‌های مسلط بدل کرده است.

تحلیلی بر ابزارها، اهداف و راهبرد‌های مقابله

این یادداشت به بررسی نشانه‌های نزدیکی فزاینده تونس به ایران می‌پردازد؛ نزدیکی‌ای که در پی سفر وزیر خارجه ایران به تونس و در بستر تضعیف موقعیت منطقه‌ای تهران و انزوای سیاسی–اقتصادی تونس شکل گرفته است. نویسنده استدلال می‌کند که همگرایی تونس با ایران و الجزایر می‌تواند برای هر دو طرف منافع سیاسی و راهبردی داشته باشد، اما در عین حال، پیامد‌هایی جدی برای روابط تونس با غرب و به‌ویژه ایالات متحده خواهد داشت و ممکن است توازن قوا در شمال آفریقا را تغییر دهد.

(تحلیل بازآرایی پروژه آشوب از فتنه‌های پرجمعیت به هسته‌های پراکنده و شبکه‌ای)

ایران بنا بر گزارش یدیعوت آحارونوت و واشنگتن‌پست، پیش از جنگ با اسرائیل به بررسی مفاهیم «سلاح هسته‌ای نسل چهارم» مبتنی بر همجوشی خالص پرداخته است؛ رویکردی که تاکنون هیچ کشوری به تولید عملی آن دست نیافته. همزمان تصاویر ماهواره‌ای از فعالیت‌های تازه در سایت نطنز نگرانی‌های غرب و اسرائیل درباره اهداف واقعی برنامه هسته‌ای تهران را افزایش داده است.

با توجه به اینکه داعش اکنون با حمله تروریستی ساحل بوندی مرتبط شناخته می‌شود، مقامات باید تلاش‌های خود را برای مقابله با جذابیت پایدار این گروه، به‌ویژه در ایام تعطیلات پایان سال، دوچندان کنند.

«سال ۲۰۲۵ نقطه اوج بی‌ثباتی جهانی بود؛ از گسترش سلاح‌های هسته‌ای تا جنگ‌های هیبریدی و رقابت فضایی. چشم‌انداز ۲۰۲۶ نشان می‌دهد که جهان در آستانه آزمونی سرنوشت‌ساز برای امنیت بین‌المللی قرار دارد.»