گزارش - تحلیل - یادداشت

تحلیلی بر ابزارها، اهداف و راهبرد‌های مقابله

این یادداشت به بررسی نشانه‌های نزدیکی فزاینده تونس به ایران می‌پردازد؛ نزدیکی‌ای که در پی سفر وزیر خارجه ایران به تونس و در بستر تضعیف موقعیت منطقه‌ای تهران و انزوای سیاسی–اقتصادی تونس شکل گرفته است. نویسنده استدلال می‌کند که همگرایی تونس با ایران و الجزایر می‌تواند برای هر دو طرف منافع سیاسی و راهبردی داشته باشد، اما در عین حال، پیامد‌هایی جدی برای روابط تونس با غرب و به‌ویژه ایالات متحده خواهد داشت و ممکن است توازن قوا در شمال آفریقا را تغییر دهد.

(تحلیل بازآرایی پروژه آشوب از فتنه‌های پرجمعیت به هسته‌های پراکنده و شبکه‌ای)

ایران بنا بر گزارش یدیعوت آحارونوت و واشنگتن‌پست، پیش از جنگ با اسرائیل به بررسی مفاهیم «سلاح هسته‌ای نسل چهارم» مبتنی بر همجوشی خالص پرداخته است؛ رویکردی که تاکنون هیچ کشوری به تولید عملی آن دست نیافته. همزمان تصاویر ماهواره‌ای از فعالیت‌های تازه در سایت نطنز نگرانی‌های غرب و اسرائیل درباره اهداف واقعی برنامه هسته‌ای تهران را افزایش داده است.

با توجه به اینکه داعش اکنون با حمله تروریستی ساحل بوندی مرتبط شناخته می‌شود، مقامات باید تلاش‌های خود را برای مقابله با جذابیت پایدار این گروه، به‌ویژه در ایام تعطیلات پایان سال، دوچندان کنند.

«سال ۲۰۲۵ نقطه اوج بی‌ثباتی جهانی بود؛ از گسترش سلاح‌های هسته‌ای تا جنگ‌های هیبریدی و رقابت فضایی. چشم‌انداز ۲۰۲۶ نشان می‌دهد که جهان در آستانه آزمونی سرنوشت‌ساز برای امنیت بین‌المللی قرار دارد.»

«ضعف روسیه در خاورمیانه به معنای عقب‌نشینی نیست؛ بلکه فرصتی است برای چابکی، دیپلماسی هدفمند و بهره‌برداری از شکاف‌های منطقه‌ای. کرملین با رویکرد بیشتر با کمتر همچنان غرب را به چالش می‌کشد.»

اخیرا سرکرده هیئت تحریرالشام درباره پشت‌پردهٔ ۱۱ روز آخر حکومت بشار اسد در سوریه به نکات و خاطراتی اشاره کرده که شاید از دید برخی مخاطبان جدی و واقعی تلقی شود، اما در حقیقت چیزی جز نوعی فرافکنی و تلاش برای انحراف از "واقعیت ماجرا"محسوب نمی‌گردد!

دکترین مونرو (۱۸۲۳) که هدفش ممانعت از مداخله اروپا در نیمکره غربی بود، در طول زمان تبدیل به ابزاری برای سلطه آمریکا شد. اما آیا سیاست‌های ترامپ، با ماهیت تجاری و تمرکز بر منافع کوتاه‌مدت، واقعاً احیای این استراتژی قدیمی است؟

در این سند استراتژیک، تمرکز بر حفاظت از مردم و رفاه داخلی به جای مدیریت همه بحران‌های جهانی و بازگشت به واقع‌گرایی راهبردی و پایان سیاست‌های جهانی‌گرایانه پس از جنگ سرد دو محور اصلی محسوب می‌شود.