ساخت ایران اسلامی مطلوب به عنوان یکی از مهمترین آرمان‌های مردم ایران پیشینه‌ای به قدمت دوره معاصر دارد. درواقع، از زمانی که ایرانیان با دنیای جدید آشنا شدند و در این مواجهه به ضعف و انحطاط ایران پی بردند، ساخت ایران اسلامی مطلوب به عنوان یک مطالبه جدی مورد توجه قرار گرفت، به‌گونه‌ای که در تمامی حرکت‌ها و نهضت‌های سیاسی اجتماعی ایران معاصر، این خواست متجلی بوده است. با این حال، پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود که این خواست و آرمان در مسیر تحقق قرار گرفت و عینیت یافت.

گویا دور پنج مذاکرات که گفته شده قرار است در اروپا برگزار شود، همسو با توهمات اروپاییان که به جریان مذاکرات تزریق می‌کنند، به ویتکاف نماینده امریکا نیز این توهم را داده که برخلاف روح و جریان حاکم بر مذاکرات، روی «ظرفیت غنی‌سازی» ایران خط بکشد!

در جهانی که پویایی‌های قدرت، ائتلاف‌ها و رقابت‌ها به سرعت در حال تغییر و تحول است، توانایی ارائه راه‌حل‌های دفاعی بومی، پیشرفته، قابل اعتماد و در عین حال مقرون‌به‌صرفه، می‌تواند به کشورمان امکان دهد تا نقش فعال‌تر، سازنده‌تر و موثرتری در شکل‌دهی به محیط امنیتی پیرامونی و بین‌المللی خود ایفا نماید

بالاخره بعد از کش و قوس های فراوان و بعد از گذشت ده سال، کنوانسیون پالرمو توسط مجمع تشخیص مصلحت نظام تصویب شد،گامی محتاطانه در مسیری نه چندان روشن!

مقامات ارشد دولت، از جمله مایک پمپئو، وزیر امور خارجه وقت، و مایکل والتز، مشاور امنیت ملی، بارها اعلام کردند که هدفشان انعقاد توافقی جامع و بازدارنده علیه ایران است. اما امروز شاهد تغییراتی در این رویکرد هستیم. در این شرایط جمهوری اسلامی این پیام را به بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی منتقل کرده است که فشار حداکثری یا به مذاکره منجر می‌شود یا به درگیری و بی‌ثباتی گسترده در منطقه. اگر جنگی رخ دهد، نه‌تنها ایران، بلکه کل منطقه ( از پایگاه‌های آمریکایی گرفته تا جریان انرژی و اقتصاد جهانی) تحت تأثیر قرار می‌گیرد. این واقعیت، واشنگتن را با یک دوراهی مواجه کرد و آن اینکه ادامه فشار با ریسک بی‌ثباتی منطقه‌ای یا بازگشت به دیپلماسی.