«ادامه سرگشتگی هویتی اعراب در سفر بن سلمان به آمریکا»

تبیین:

از سوی دیگر دستاوردهای این سفر برای آمریکا نیز پیشنهاد ارتقاء سرمایه گذاری سعودی در آمریکا از 600 میلیارد دلار به یک تریلیون دلار است که با توجه به کاهش قیمت نفت و کسری بودجه 65 میلیارد دلاری عربستان در سال 2025، امکان تحقق عدد مزبور که به اندازه کل تولید اقتصادی سالانه عربستان است، مانند شکست ابرپروژه »نئوم» در هاله ای از ابهام می باشد، مگر برای سوءاستفاده های رسانه ای ترامپ در داخل جامعه آمریکا که در رقابت با دموکرات ها، علاقه مند و محتاج اخبار بزرگ و پرسروصدا و حتی نشدنی است.  

 البته از این می گذریم که از این دست سفرها و ملاقات ها، آیا دستاوردهای واقعی برای مردم کشورهای دو طرف به یک اندازه دارد یا نه؟ و یا در اولویتی بالاتر منافع شخصی و شرکت های وابسته به حکام کشورها بیشتر از مردم و حتی دولت ها سود و رانت می برند.

 اما محور اصلی و مشترک دستاوردهای سفر بن سلمان به واشینگتن، چیزی جز سرگشتگی امنیتی، گم گشتگی هویتی و نشئه گی فرهنگی نیست. از طرفی شیدایی و سودای ظاهر مدرن غرب با رویای هوش مصنوعی و گم گشتگی در فرهنگ ابتذال برای همراه کردن یک سلبریتی فوتبالی مانند رونالدو و همسر غیر رسمی اش که هیچ ارتباطی به فرهنگ عربستان عرب و مسلمانان ندارد الا نشئه گی در بی هویتی تأسف برانگیز پادشاهانِ – عربِ – به اصطلاح مسلمان – و البته سکولار - با رفاه ناشی از حجم زیاد دلارهای نفتی.

 از طرف دیگر، حلقه گمشده و پاشنه آشیل برای نه تنها سعودی ها، بلکه همه پادشاهی های عربی حوزه خلیج فارس، گزاره راهبردی «امنیت بومی» است که غفلت در تأمین آن می تواند رویاهای شیرین همه تخت های شاهانه سلاطین را به یکباره بر هم بریزد. 

 اما در استحاله فرهنگی، هضم شدگی در لیبرالیسم و نزدیکی به قدرت های استکباری مانند آمریکا به شرط هزینه های میلیاردی، شیوخ در قدرت نشسته در تملق و ریخت و پاش های بیشتر برای آمریکا با هم رقابت دارند و اساسا گویی مسخ در ظاهر فریبنده این قدرت طاغوتی شده و هرگونه خوداتکایی و اعتماد به نفس را از سر پرانده اند. 

 همچنین به واسطه پروژه های کهنه و تکراری نفاق و ایران هراسی توسط آمریکا در منطقه، پادشاهان عربی علاوه بر اینکه مقهور جذبه قدرت های غربی شده اند، دچار اشتباه متعصبانه هراس از قدرت برادران مسلمان شیعه ایرانی گشته اند که نتیجه خطای راهبردی در تحلیل و فقدان آینده پژوهی حکام عرب است.

 البته ضرورت تأمین امنیت بومی و شاید تاحدودی شکست پروژه ایران هراسی در سیاست خارجی کشورهای عربی زمانی بیشتر محرز گردید که رژیم صهیونیستی با حمایت ایالات متحده آمریکا در سال جاری به ایران و قطر حمله کرد و علی رغم اینکه ایران مقتدرانه با تسلیحات بومی از خود دفاع کرد و پاسخ پشیمان کننده ای به مهاجمین داد؛ اما قطر با خاموشی سامانه پدافندی پاتریوت با سرمایه گذاری 38 میلیارد دلاری در هنگام تهاجم رژیم صهیونیستی علیه خاک، شهروندان و میهمانان خارجی خود مواجه شد که این سرنوشت مشابه همه کشورهای عربی است که امنیت جان، مال و تخت خود را به امثال پاتریوت ها و تادهای آمریکایی بسته اند.

 البته در برآیند کلی، سرگشتگی هویتی از جمله در قربانی کردن گزاره «استقلال» در برابر تن پروری، عافیت طلبی و شیفتگی بی حد و حصر به فرهنگ غرب، در فرهنگ سیاسی حکام فعلی عرب مشهود است که موجب دنائت طبع و وابستگی مطلق اعراب به مستکبران شده و آزادگی و سلحشوری تاریخی اعراب مسلمان را در موضوعاتی نظیر جنایات غزه زیر سوال خواهد برد.

 در پایان به نظر می رسد که اکنون عربستان و دیگر کشورهای عربی در یک موقعیت راهبردی و حساس، برای اتخاذ سیاست های جدید بین دو واقعیت منفی قرار دارند. یا تعامل با ایران قدرتمند، مسلمان و البته رقیب که اقتدار پاسخگویی به تهاجم ابرقدرت ها را با قدرت بومی خود دارد و یا سرسپردگی با هزینه میلیاردی برای امنیت در ذیل سایه پوشالی ابرقدرتی مانند آمریکا که نشانه هایی از طمع ورزی و غیرقابل اعتماد بودن آن را در مواقع ضرور و به ویژه در مقایسه با حمایت از رژیم صهیونیستی لمس کرده است. 

 در هر حال عربستان و دیگر حکام عرب اگر بر تعصب و کابوس هراس از رقیب فائق نیایند؛ طعم تلخ تحقیر، خودباختگی همراه با باج خواهی ناشی از بحران امنیت را همواره خواهند چشید.