رئیس جمهور ضدفساد؛ محصول فرهنگ عمومی-3

سومین ویژگی یک رئیس جمهور مطلوب از دیدگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی، عدالت خواهی و ضدفساد بودن است. اگر چه طی سال‌های اخیر با کوشش قوه قضائیه فصل جدیدی از مقابله با مفسدان و رانت خواران اقتصادی آغاز شده است، اما واقعیت آن است که این مبارزه و برخورد به تنهایی کافی نیست. چرا که تا وقتی با منابع و سرچشمه‌های تولید فساد برخورد نشده و آن‌ها از بین نروند، این روند ادامه داشته و برخورد قضایی نمی‌تواند ماجرا را ریشه کن کند.

متاسفانه باید گفت: سیستم مدیریت و اجرایی کشور بیش از آنکه متکی بر روند‌ها و سیستم‌های ثابت و قابل پایش باشد، سیستمی فردمحور است که افراد در آن حرف اول را می‌زنند و می‌توانند تصمیمات خلق الساعه و متضادی را بگیرند. این مسئله بسترساز بروز فساد می‌تواند باشد. موضوع امضا‌های طلایی یکی از نمود‌های این ضعف مدیریتی است.

در چنین شرایطی اوضاع کشور در زمینه فساد و مبارزه با آن تا حد بسیار زیادی منوط به شخصیت مقام اول اجرایی یعنی رئیس جمهور دارد. اگر او فردی عدالتخواه و ضدفساد باشد، منافذ و راه‌های بروز فساد را تعقیب کرده و سعی در مسدود کردن آن‌ها خواهد داشت، اما اگر فاقد چنین روحیه‌ای باشد، بطور طبیعی راه برای بروز فساد و تبعیض بازتر خواهد شد.

مبارزه با فساد متأسفانه در کشور ما با سیاست گره خورده و مانند بسیاری از کشور‌ها با آن برخورد سیاسی و جناحی می‌شود. مبارزه با فساد بخصوص فساد اقتصادی باید با روال عادی همیشه و در همه دولت‌ها در جریان باشد و تبدیل به یک مطالبه اجتماعی شود. افرادی هم که در جبهه این مبارزه حضور دارند باید لباس عافیت‌طلبی را از تن به در کنند و بدانند مبارزه در زمانی که مقتضی صد در صد موجود و مانع بکلی مفقود باشد و هیچ تردیدی در پیروزی وجود نداشته باشد ارزشی ندارد بلکه این راهی است پر خطر و پر وسوسه. جناح‌بندی‌های سیاسی در مقوله مبارزه با فساد فقط بر پیچیدگی موضوع می‌افزاید و آن را غیر‌قابل کنترل می‌کند.

هزینه کار سیاسی در کشور باید بالا برود و تنها افرادی وارد این عرصه شوند که سودای خدمت دارند نه مال اندوزی و رانت خواری. باید شرایط فراهم شود که مردم از میزان درآمد و دارایی حکمرانان مطلع شوند و همچنین دارایی افراد قبل و بعد از پوشیدن و درآوردن ردای خدمتگزاری مشخص شود. با وجود سرمایه نیروی انسانی مناسبی که در کشور در تمامی زمینه‌ها وجود دارد هیچ نیازی نیست که فرزندان دولتمردان شغل پدرانشان را ادامه دهند و یا از امتیاز آقازادگی استفاده کنند. نه تنها هیچ ضرورتی برای این کار وجود ندارد بلکه باید به شدت با این رفتار‌ها برخورد شده وجلوی رانت خواری‌های ناشی از آن را گرفت. مبارزه با اشرافی گری که به عنوان یکی از نماد‌های طاغوت باید همواره مورد توجه صدر تا ذیل جامعه قرار گرفته و همه نسبت به آن حساس باشند.

مبارزه با فساد بیش از همه یک امر فرهنگی است؛ باید بپذیریم تا زمانی که مردم فساد را در انواع اشکال آن بپذیرند و واکنشی نسبت به آن نداشته باشند و برخورد با آن مطالبه اصلی آن‌ها از دولت‌ها نباشد این مبارزه راه به جایی نخواهد برد. وقتی مردم روحیه ضدفساد پیدا کردند، این امر اجتماعی خود را در انتخابات نیز بروز خواهد داد و منجر به انتخاب فرد یا افراد فسادستیز خواهد شد.