يحيى دبوق در الاخبار نوشت: گزارش ها حاکی از ان است که اسرائیل یک کشتی نفت کش ایرانی را در دریای مدیترانه هدف گرفته است، حمله ای که تل آویو از طریق آن قصد دارد به تهران و هم پیمانان آن فشار وارد کند. اما مقابله دریایی که اسرائیل به دنبال آن است، تل آویو را در برابر واقعیتی دیگر قرار می دهد؛ واقعیتی که حاصل اشتباهات اسرائیل است.
در ادامه این مطلب آمده است: اسرائیل رسما مسئولیت حمله را بر عهده نگرفته اما این اطمینان وجود دارد که تل آویو عامل حمله بوده و قصد داشته مانع از عکس العمل ایران به اقدام قبلی اسرائیل یعنی هدف گرفتن نفت کش ایرانی که به سمت سوریه در حال حرکت بود، شود. اسرائیل به دنبال محاصره سوریه و جلوگیری از کمک تهران به سوریه است. طبق گزارشها، اسرائیل طرفی است که میدان درگیری دریایی را گشوده است.
اما فشار دادن ماشه توسط اسرائیل، منجر به ضرری می شود که تل آویو آن را در نظر نگرفته بود. این کار منجر به پخش شدن میزان زیادی نفت در سواحلی می شود که تا منطقه حیفا و کنار آن امتداد دارد و به ساحل جنوبی لبنان می رسد. به این ترتیب، نتیجه عملا برعکس می شود، چرا که اسرائیل در واقع با هدف گرفتن نفت کش ایرانی، خودش را هدف گرفت، در حالی که نفت کش مذکور به مسیر خود به سمت سوریه ادامه داد.
اما این اقدام و نتیجه آن، محل بحث نیست، بلکه مساله اصلی آن است که ایران و متحدانش و اسرائیل و متحدانش در یک مسیر مقابله دریایی قرار گرفته اند که می تواند منجر به وقوع جنگی شود. تل آویو تصور می کرد از امکاناتی برخوردار است که می تواند یک جنگ دریایی علیه کشتیهای تجاری ایران به راه اندازد. واضح است که ارزیابی های اسرائیل پر از اشتباه بود، چرا که اگر پیش بینی می کرد در معرض واکنشهای پی در پی قرار می گیرد و این احتمال وجود دارد که مقابله گسترش پیدا کند، اقدام به هدف گرفتن نفت کش ایرانی و غیر ایرانی به مقصد سوریه، نمی کرد. حال آنکه اسرائیل قادر به مقابله با تبعات جنگ دریایی نیست.
اسرائیل در تصمیم های خود مجموعه ای از عوامل را در نظر می گیرد. مهمترین و موثرترین این عوامل، سطح و میزان زیانی است که ممکن است متوجه خود اسرائیل شود. این معادله به تمام میدانهای تهدیدی که متوجه رژیم صهیونیستی می شود، مربوط است.
این بدان معناست که اسرائیل نمی تواند با هر بهایی وارد تحرکاتی شود که تنها دلیل آن، مقابله با تهدیدات است، چرا که فاصله زیادی بین امکان وجود تهدید و وقوع عملی آن وجود دارد. هدف از حمله به کشتی ها از سوی اسرائیل، لزوما به واکنش طرف مقابل مربوط نیست و این بار جنبه اقتصادی دارد و نه نظامی، هر چند که طبیعتا نتیجه آن، به مقابله نظامی هم خدمت می کند و باعث می شود سوریه و متحدان آن، به ظرفیتهای بیشتری دسترسی پیدا نکنند.
اراده هدف گرفتن کشتی تجاری ایرانی، طبق گزارشها، قرار بود یک اقدام نمادین باشد که پیامی را به طرف ایرانی برساند، به این امید که مانع از ادامه پاسخ های دریایی تهران باشد. اما شکست در رساندن این پیام هشدار و تبدیل آن به یک پاسخ کاملی که می توانست فاجعه امیز باشد، منجر به نزدیک شدن تهدید غیر علنی ایران شده است. بر این اساس، به نظر می رسد ما در برابر یک واقعیت مقابله در اینده قرار داریم که اسرائیل با هدف گرفتن کشتی هایی که به سمت سوریه در حرکت بودند، بوجود اورد و این اقدام، نتیجه ارزیابی های اشتباهی بود که می تواند رژیم صهیونیستی را در موقعیت خطرناکی قرار دهد.
طبق این پیش زمینه، مسئولان بلند پایه امنیتی در تل آویو، بر لزوم آرام کردن تنش های دریایی با ایران تاکید کرده و در صحبتهایی که پایگاه خبری«والا» آن را منتشر کرد، به رعایت این واقعیت سفارش نمودند که راه دریایی از آسیا تا اسرائیل، بویژه منطقه هرمز، از حساسیت زیادی برخودار است، چرا که این منطقه شاهد واکنش های ایران بوده است. این خبرگزاری عبری همچنین از منابع امنیتی نقل کرد که کوخاوی، رئیس ستاد مشترک اسرائیل به تبعیت از یک خط مشی آرامتر حمایت می کند، که باعث آتش بس دریایی با ایرانی ها شود.
در دو هفته گذشته، مقابله دریایی با ایران، مدار بررسیها و گفتگوهای امنیتی در اسرائیل بوده. از جمله انکه تهران تل آویو را مسئول حمله به کشتی تجاری ایرانی در مدیترانه کرد و این اتهام تا کنون با سکوت رسمی اسرائیل، مواجه شده و بنی گانتس، وزیر جنگ صهیونیستها، از اقرار به مسئولیت اسرائیل در جریان هدف گرفتن کشتی ایرانی، خودداری کرده و تصریح نمود اسرائیل در حال تلاش برای شکست دادن تحرکات مشکوک دریایی ایران است.
بنی گانتس در این باره گفت: «ما به دنبال تعطیل عملیات انتقال سلاح از ایران در سه مسیر هوایی زمینی و دریایی هستیم... اسرائیل مسئول نشت نفتی که باعث بحران آلودگی در سواحل شده است، نیست». اما چرا گانتس مسئولیت اسرائیل در این حمله را رد کرد؟ آیا دلیل آن نگرانی از تبعات آن در مورد مقابله دریایی یا شکست اطلاعاتی و آلودگی سواحل است؟
مهمترین سوالی که مطرح می شود آن است که آیا اسرائیل به جنگ در قالب حمله به کشتی ها در جبهه دریایی علیه ایران ادامه می هد؟ به نظر می رسد امور تنها به تصمیم اسرائیل وابسته نیست، هر چند این دولت صهیونیستی بود که درگیری دریایی با طرف ایرانی را آغاز کرد.
شنبه ؛ 03 آذر 1403 
ارسال نظرات