نقض حقوق بشری با پرپر کردن ۲۹۰ مسافر بی‌گناه در خلیج همیشه فارس!

سقوط هواپیمای ایرباس ایرانی که در تیرماه سال 1367 توسط آمریکایی‌ها مورد هدف قرار گرفت موجب شهادت 290 نفر انسان بیگناه شد. این جنایت از سوی آمریکایی‌ها تنها یک نمونه‌ی کوچک از نقض حقوق بشری است که سال‌ها و بلکه ده‌هاست که رویه دولتمردان امریکایی بوده و هست.

از ویتنام و ژاپن گرفته تا ایران و افغانستان و عراق ردپای نقض حقوق بشری از سوی سردمداران آمریکایی به چشم می‌خورد و صفحات زیادی از تاریخ با این نقض حقوق انسانی، از کشوری که داعیه دموکراسی و دفاع از حقوق بشری را همیشه دارد، ورق خورده است.

هرچند در تاریخ معاصرمان خرداد را ماه پرحادثه می‌دانیم ولی تیرماه حوادث تلخ و تکانده دهنده‌ی زیادی برای مردم مظلوم و بی‌دفاع‌مان بجای گذاشته است. حادثه هفتم تیرماه 1360 و شهادت 72 نفر از یارانش، بمباران شیمیایی سردشت در تیرماه 1366 و سقوط هواپیمای مسافربری ایرانی با 290 سرنشین در سال 1367 تنها بخشی از جنایات سردمداران حقوق بشری است.

12 تیرماه 1367 تنها یک سال و چند روز پس ازحادثه بمباران شیمیایی سردشت، فاجعه انسانی دیگری از سوی مدعیان حقوق بشری در آسمان خلیج فارس افتاد و آن سرنگون کردن هواپیمای مسافربری با 290 سرنشین از سوی ناو آمریکایی بود که تعداد زیادی ازمردم بی‌گناه و  زنان و کودکان مظلوم  را در خلیج فارس به شهادت رساند. 

این حادثه‌ی تلخ توسط ناو آمریکایی در خلیج فارس، هنوز بعد از گذشت 32 سال با بی‌تفاوتی مدعیان حقوق بشری در دنیا، غم سنگینی همچنان وجود هر ایرانی وطن دوست را در برمی‌گیرد.

«مهدی بختیاری» طی یادداشتی عنوان کرد: طی روزهای اخیر، اظهارنظری از سوی امیر خلبان شهرام رستمی درخصوص ماجرای شلیک ناو آمریکایی «وینسنس» به هواپیمای مسافربری ایران در ۱۲ تیر ۶۷ حاشیه‌ساز شده و برخی واکنش‌ها را درپی داشته است.

امیر رستمی از خلبانان پیشکسوت و صاحب‌نام تامکت (F-۱۴) که بواسطه سوابق خدمتی خود در سالهای دفاع مقدس -ازجمله هدف قرار دادن اولین جنگنده فاکسبت (MiG-۲۵) عراقی- فردی قابل احترام است،در گفت‌وگو با حسین دهباشی در برنامه خشت خام، در بخشی از سخنان خود، ماجرای سرنگونی ایرباس ایرانی توسط آمریکایی‌ها را اینطور روایت می‌کند:

«در آن مقطع به دلیل اینکه از طرف عراق، حمله‌ای در نزدیکی بندرعباس و علیه کشتی‌های نفتکش ایرانی انجام شده بود، تعدادی از جنگنده‌های F-۱۴ (تامکت) برای مقابله با آنها به بندرعباس گسترش داده شدند. آن روز یک درگیری در پایین بین نیروهای سپاه و کشتی آمریکایی بود.

یک فروند F-۱۴ برای آنکه اجازه ندهد هواپیماهای دشمن به سراغ بقیه بیاید می‌آید در باند لاین آپ می‌کند تا پرواز کند ولی به دلیل اینکه مشکلی به وجود می‌آید از باند خارج می‌شود و بلافاصله ایران ایر لاین‌آپ کرده و ایرباس در همان مسیری پرواز می‌کند که در پایین آن درگیری بود. ولی کریدوری که در آن پرواز می‌کند یک کریدور معمولی بود.

آمریکایی‌ها شنود داشتند و لاین‌آپ F۱۴ را می‌شنوند. در آن مقطع یک سری صحبت‌ها هم بود که می‌گفتند برخی خلبان‌های ایرانی می‌خواهند خودشان را به ناو آمریکایی‌ بکوبند. شما همه اینها را کنار هم بگذارید.

هواپیمای ایرباس هواپیمای بزرگی است و F۱۴ هم یک هواپیمای بزرگ است که در رادار تقریبا شبیه هم هستند. همه اینها در کنار هم منجر به این می‌شود که ناو آمریکایی موشک به سمت هواپیما در ارتفاع ۱۴-۱۳ هزار پا شلیک می‌کند.

اینجا هم مشکل ماست. سیستم ما باید طوری باشد که چه در ایام جنگ و چه غیرجنگ فرماندهی کنترل مشخص باشد. باید طوری طراحی کنیم که وقتی هر هواپیمایی در آسمان است -چه جنگی و چه غیرجنگی- از یک جا کنترل شود. نمی‌توان این موضوع در دست دو ارگان مختلف باشد. اگر در همان مقطع پدافند هوایی کنترل را داشت اجازه نمی‌داد ایران ایر پرواز کند ولی هر کسی کار خودش را کرده که منجر به این فاجعه شده است.»

درخصوص این اظهارات امیر رستمی چند نکته قابل ذکر است. یکی از این موارد، ادعای اشتباه کردن آمریکایی‌ها در تشخیص هدف است و اینکه آنها نتوانستند نوع هواپیما (جنگی یا غیرجنگی) را تشخیص دهند.

او یکی از دلایل این اشتباه در تشخیص را بزرگ بودن هردو هواپیمای ایرباس A۳۰۰ و جنگنده تامکت F-۱۴ می‌داند در حالی که نگاهی به مشخصات فیزیکی هردو هواپیما، تفاوت فاحش آنها با یکدیگر را نشان می‌دهد.

طول هواپیمای تامکت ۱۹ متر و طول دوبال آن ۱۹.۵ متر در حالت باز و ۱۱.۵ متر در حالت بسته است در حالی که ایرباس A۳۰۰ طولی درحدود ۵۴ متر دارد و طول بال آن نیز ۴۴.۸ متر است. از طرف دیگر هواپیماهای جنگنده به لحاظ سرعت نیز قابل مقایسه با یک هواپیمای مسافربری نیستند.

موضوع دوم در رد این ادعا، مجهز بودن ناو آمریکایی وینسنس به تجهیزات مدرن و به‌روز است که در آن مقطع بی‌گمان در زمره پیشرفته‌ترین ناوهای آمریکایی بود.

یکی از سیستم‌های مورد استفاده در این ناوهای موشک‌انداز، سامانه I.F.F (مخفف «Interrogating Friend and Foe») است که نوع هواپیمای در حال پرواز، اعم از خودی و غیرخودی و یا جنگی و غیرجنگی را نشان می‌دهد.

سامانه‌های شناسایی ناو و اثر ایرباس ۵۴ متری بر روی صفحه رادار نیز غیرنظامی بودن هواپیما را تایید می‌کرد اما فرمانده ناوشکن «وینسنس» بر روی این موضوع اصرار داشت که با یک جنگنده ایرانی از نوع تامکت طرف هستند.

هرکسی در دنیا نداند قطعا سازندگان آمریکایی این هواپیما بخوبی مطلعند که تامکت‌های ایرانی توان درگیری هوا به سطح را نداشتند و تنها برای عملیات‌های هوا به هوا استفاده می‌شدند مگر آنکه خودش را به ناو بکوید! حال آنکه علاوه بر غیرمنطقی بودن این ادعا، هواپیما برای حمله به ناو می‌بایست به سمت آن شیرجه می‌رفت نه اینکه ارتفاع خود را افزایش دهد.

به لحاظ تحلیل سیاسی نیز کاملا واضح است که آمریکایی‌ها با این اقدام شنیع و غیرانسانی در واقع پیام روشنی برای جمهوری اسلامی ایران ارسال کردند که در صورت به پایان نرسیدن جنگ، چه تبعاتی دامن‌گیر آنها خواهد شد. یعنی دقیقا همان کاری که در جریان جنگ جهانی دوم با بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی کردند. آنها دقیقا می دانستند چه کار می‌کنند. حقوق بشری که آنها داعیه دفاع از آن دارند، اکنون در دنیای کنونی محلی از اعراب ندارد و کلا این حقوق از سوی آمریکا و متحدانش زیرذ سوال رفته است.

یاد تمامی سرنشینان هواپیمای سقوط کرده مسافربری ایرباس ایرانی در 12 تیرماه 1367 که ناجوانمردانه از سوی دشمن به سوی جایگاه ابدی پر کشیدند و مسافر سفر اخروی شدند، گرامی باد.