تالار‌های پذیرایی از ورشکستگی عبور کرده و به وضع نابودی رسیده‌اند

خسرو ابراهیمی نیا رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی درخصوص تاثیر بازگشایی موقت تالار‌ها در جبران ضرر و زیان‌های به وجود آمده برای این صنف گفت: طرح چنین مسائلی بیشتر به لطیفه گویی شبیه است. چون تالار‌های پذیرایی بیش از یک سال است که تعطیل هستند و این تعطیلی باعث ورشکستگی مطلق این صنف شده است. متاسفانه در این مدت هیچ مسوولی هم توجهی به وضع صنف ما نداشته است. نه تنها توجهی نشده بلکه اداره دارایی هم جریمه‌ها و مالیات‌ها و هم دیرکرد‌ها را در شرایطی که واحد‌های صنفی ما ورشکست شده اند اخذ می‌کند.

 

وی ادامه داد: سازمان تامین اجتماعی هم مالیات مربوط به حقوق و جرایم را اخذ می‌کند. در کنار این‌ها شهرداری هم برای مکان تالار‌ها که در یک سال گذشته تعطیل بوده عوارض شغلی و جرایم مربوط به آن و نیز عوارض پسماند صادر می‌کند. من برای همه این مسوولان نهایت تاسف را دارم که با این شمشیر دو لبه جنازه صنف ورشکسته تالار‌ها را قیمه قیمه می‌کنند.

ابراهیمی نیا با اشاره به وضع خاص تالارهای پذیرای خاطرنشان کرد: تالار پذیرایی مثل یک مغازه معمولی نیست که مشتری‌ها پشت در به صف ایستاده باشند تا هر وقت کرکره‌ها بالا رفت برای خرید هجوم بیاورند. شرایط تالار‌های پذیرایی متفاوت است. وقتی این صنف برای بیش از یک سال تعطیل مانده باشد در صورت فراهم شدن امکان بازگشایی عملیات مفصلی لازم خواهد بود. درواقع همه چیز از جمله آشپزخانه و تجهیزات مورد نیاز تالار باید از نو بازسازی شود. یا کارکنان و نیرو‌های تخصصی که باید از نو به کار گرفته شوند.

 

وی افزود: این درحالی است که صاحبان تالار‌ها به خاطر تعطیلی طولانی این صنف درحال حاضر امکان مالی لازم برای بازگشایی را ندارند. چون طی این مدت هیچ درآمدی نداشته اند و در تامین معیشت روزانه خودشان هم مانده اند و عوارض و جرایم گوناگون را هم باید بپردازند؛ بنابراین نمی‌توان انتظار داشت که این‌ها بتوانند با یک بازگشایی محدود به شرایط عادی برگردند.

 

رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی اشاره داشت: نکته دیگری هم که وجود دارد در آن مقطعی که اعلام شد تالار‌ها بازگشایی بشوند برای یک مقطع زمانی کوتاه بود و محدودیت‌های زیادی هم وجود داشت. این طور نبود که تالار‌ها بتوانند مراسم برگزار کنند. چون گفته شد تالار‌ها برای پذیرش جمعیتی حداکثر پانزده یا بیست نفری فعال شوند. واضح است که برای چنین جمعیتی تالار‌هایی که ظرفیت گنجایش چهارصد یا پانصد نفره دارند و فقط کارکنان خودشان بیش از سی یا چهل نفر هستند امکان خدمت رسانی ندارند؛ بنابراین بازگشایی محدود تالار‌ها هیچ کمکی به بهبود شرایط تالار‌ها نکرده و بیشتر شبیه این بوده که ما برای لحظاتی بتوانیم سرمان را از آب بیرون بیاوریم تا ذره‌ای اکسیژن دریافت کنیم.

 

وی تصریح کرد: در همان مقطع زمانی کوتاه که بازگشایی‌ها اتفاق افتاد عده‌ای آمدند و قرارداد بستند و واحد‌های صنفی ما هم برنامه ریزی کردند که بیعانه‌ای بگیرند و دوباره تالار‌ها را تجهیز کنند و با صاحبان تالار‌ها برای تمدید اجاره‌ها به توافق برسند. اما باز به سرعت شرایط به روال قبلی برگشت. امروز عملا تالار‌های پذیرایی از ورشکستگی هم عبور کرده و به وضع نابودی رسیده اند.