گام مخلصانه ناجا در مسیر بهشتی اربعین

بی‌تردید اربعین امام حسین (ع) مانند قیامش از جهت کمی و کیفی بی‌نظیر است. پیاده‌روی اربعین و زیارت امام حسین (ع) هرچند از گذشته توسط علماء و روحانیان و هیئت‌های مذهبی و عده محدودی از مردم مرسوم بود، اما به شکل امروزی پرشور نبود.
آنچه امروز شاهدش هستیم این است که همه راه‌های منتهی به کربلا از مرز میرجاوه در ایران عزیز تا مرز‌های سوریه و ترکیه مملو از جمعیت متشکل از اقوام مختلف فارس، ترک، لر، کرد، بلوچ، آذری، گرجی، پشتو و همه کشور‌های اروپایی، آمریکایی، آفریقایی و ... با نوای لبیک یا حسین به‌سوی قبله دل‌ها حرم امام حسین (ع) و حرم ابوالفضل العباس (ع) درحرکت‌اند.
حرکتی که قطعاً در عصر حاضر از معجزه‌های عصر جدید است. چنانکه مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در این خصوص فرمودند: «در روزگای که دشمنان اسلام و دشمنان امت اسلامی با انواع و اقسام ابزار‌ها و وسایل، باپول، باسیاست، باسلاح علیه امت اسلامی دارند کار می‌کنند، خداوند متعال حادثه‌ی راه‌پیمایی اربعین را این‌جور عظمت می‌دهد. این آیت عظمای الهی است. این نشان می‌دهد که اراده‌ی خدای متعال بر نصرت امت اسلامی تعلق‌گرفته است.» این روز‌ها خیلی از همکاران و خانواده‌های محترم ناجا برای شرکت در این حماسه عبادی و سیاسی حسینی لحظه‌شماری می‌کنند، اما به علت مأموریت‌های محوله امکان حضورشان نیست به همین جهت لحظه‌لحظه‌های آن‌ها با آه و حسرت همراه است و چشمان بصیرشان مملو از قطرات اشک می‌شود که البته این از خصایص معرفت و عاشقی است.
نکته‌ای که می‌تواند این دسته از همکاران را آرام کند این حدیث نبوی است که جابر بن عبدالله انصاری در اربعین امام بر سر تربت سید الشهداء فرمود: و آن را در اینجا می‌آوریم.
طبری با سند خود از عطیه عوفی نقل می‌کند: «من با جابر بن عبدالله انصاری به‌قصد زیارت قبر حسین بن علی به کربلا رفتیم، جابر در فرات غسل کرد و یک ردا و یک ازار پوشید (همانند افراد مُحرم)، سپس کیسه‌ای را باز کرد که در آن سعد بود و خود را با آن خوشبو کرد. هر قدم که برمی‌داشت، ذکر خدا را می‌گفت؛ تا این‌که به قبر مطهر حضرت رسید گفت: دست مرا روی قبر بگذار. من این کار را انجام دادم؛ او خود را روی قبر انداخت و از هوش رفت. پس من به روی او آب ریختم تا به هوش آمد. سه مرتبه صدا زد یا حسین و گفت: آیا دوست جواب دوست را نمی‌دهد؟! و خودش پاسخ داد: چگونه جواب بدهی درحالی‌که رگ‌های خونین تو در بالای شانه‌ات نمایان شده و بین بدن و سر مقدس تو جدایی افتاده است؟!
سپس نگاهی به اطراف قبر مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) کرد و گفت: سلام بر شما‌ای ارواحی که در راه حسین (ع) فدا شدید و شهادت می‌دهم که شما نماز را به پا داشتید و زکات را پرداختید و امربه‌معروف و نهی از منکر نمودید و با ملحدان جهاد کردید و خدا را آن‌قدر عبادت کردید تا به مرحله یقین رسیدید و قسم به کسی که حضرت محمد (ص) را به نبوّت و حق مبعوث کرد، ما در آنچه شما وارد شدید و عمل کردید، شریک هستیم. عطیه می‌گوید: به جابر گفتم: ما چگونه در ثواب آن‌ها شریک هستیم، درحالی‌که ما نه به وادی فرود آمدیم و نه از کوهی بالا رفتیم و نه شمشیر زدیم، ولی این گروه میان سر و بدن‌هایشان جدایی افتاده و فرزندانشان یتیم شده‌اند و همسرانشان بیوه گشته‌اند؟!
جابر گفت:‌ای عطیه! از حبیب خود رسول خدا (ص) شنیدم که فرمود: «اگر کسی گروهی را دوست داشته باشد، با آن گروه محشور خواهد شد و کسی که کار گروهی را دوست بدارد، با آنان در کار آنان شریک خواهد شد و قسم به آن‌کس که محمد (ص) را به پیامبری مبعوث کرد، نیّت من و نیّت یاران بر آن چیزی است که امام حسین (ع) و اصحاب او بر آن گذشته و رفته‌اند.»
و در روایت دیگر می‌خوانیم:
«هنگامی‌که امیرالمؤمنین (ع) از جنگ صفین مراجعت می‌نمود، شخصی از اصحاب آن حضرت خدمت ایشان آمد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین دوست داشتم برادرم هم در این جنگ می‌بود و به فیض درک رکاب شما نائل می‌شد. حضرت در جواب وی فرمود: بگو نیّت او چیست؟ آیا برادر تو معذور بود و نتوانست بیاید و در جنگ شرکت کند؟ یا نه بدون هیچ عذری از شرکت در جنگ خودداری کرد و نیامد؟ اگر معذور نبود و نیامده؛ بهتر همان‌که نیامد و اگر عذری داشته است و نتوانسته بیاید، ولی دلش و میلش با ما بوده و تصمیم داشته که با ما باشد پس با ما بوده است.
آن مرد عرض کرد: بله یا امیرالمؤمنین این‌طور بوده یعنی نیّتش این بود که با ما باشد، حضرت فرمود: نه‌تن‌ها برادر تو با ما بود، بلکه با ما بوده‌اند کسانی که هنوز در رحم‌های مادرانند و افرادی که هنوز در صُلبِ پدرانند و تا دامنه قیامت، اگر افرادی یافت شوند که واقعاً از صمیم قلب نیّت و آرزویشان این باشد که «ای کاش علی را درک می‌کردیم و در رکاب او می‌جنگیدیم» ما آن‌ها را جزو اصحاب خود می‌شماریم.
با توجه به این دو روایت امروز همه‌کسانی که دلشان می‌خواست در پیاده‌روی و زیارت اربعین شرکت کنند، اما نتوانستند به‌ویژه آن دسته از افرادی که به دلیل خدمت‌رسانی به زائران اربعین نتوانستند بروند مانند همکاران نیروی انتظامی به‌ویژه همکارانی که در مرزبانی، راهور و پلیس‌راه، پلیس امنیت، گمرک‌ها، یگان ویژه و... خدمت می‌کنند، قطعاً که ثوابشان بیشتر از زائران نباشد، کمتر نیست. خروج بیش از سه میلیون نفر از کشور و رهایی منازل، مکاسب، زن و فرزند خود به پشتوانه مجاهدت و تلاش شبانه‌روزی مجاهدان خستگی‌ناپذیر است. این کار توفیق بزرگی است که خداوند به ما داده است که بیشتر حضور میلیونی و انجام مراسم عبادی سیاسی شیعیان حضرت را در عراق فراهم آوریم و دل امام عصر (عج) را شاد و دشمنان را ناامیدتر از گذشته کنیم و دشمنان از این جهت بسیار ناراحت و خشمگین هستند و به همین جهت تمام تلاششان این است که به هر شکلی که شده است مانع حضور مردم در مراسم اربعین شوند و برای رسیدن به این هدف با استفاده از ابزار‌های مدرن روز، روی به تخریب و تضعیف مقدسات و ترویج شبهات و شایعات می‌آورند.
نکته حائز اهمیت دیگری که باید همه همکاران به‌ویژه عزیزان صف اول خدمات‌رسانی و ناطقین و ناظرین ورود و خروج زائران مدنظر قرار بدهیم این است که در ارائه خدمات حداکثر مهرورزی و مهربانی و اخلاق‌مداری را در کلام و عمل داشته باشیم و در اعمال قانونی حداکثر مراعات حال زائران را که ممکن است به علل خستگی و یا دیگر مشکلات، برخلاف انتظار، عملی انجام دادند بکنیم و مواظب خود و زیرمجموعه و اطرافیان باشیم که در دام پیدا و ناپیدای دشمنان گرفتار نشویم که در صورت گرفتار شدن در کمند دشمنان ممکن است دچار آسیب شویم که به‌هیچ‌وجه و به هیچ قیمتی قابل جبران نباشد.
بی‌شک اقدامات کارکنان نیروی انتظامی در ساماندهی زائران اربعین حسینی، حرکت به‌سوی گام دوم و عمل به منویات مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) است که ان شاء ا... مورد رضایت پروردگار و دارای برکات دنیوی و اخروی می‌باشد.