هنجارهای اجتماعی در شبکه‌های اجتماعی را جدی بگیریم

اگر در دنیای واقعی با کسی روابط رسمی دارید در تلگرام هم با او رسمی باشید. اگر در دنیای واقعی او را «خانم» یا «آقای» خطاب می‌کنید، نمی‌شود بدون هیچ پیش زمینه‌ای او را با لحن صمیمی خطاب کنید. گاهی اوقات نوشتن بهتر از بکار بردن نشانه‌ها (استیکرها) است؛ مثلاً این پیام که «الآن من خیلی خوشحالم» در مقایسه با اثرگذارتر است. این‌طور نیست؟ گاهی اوقات در گروه‌ها، دو نفر در مورد موضوعی صحبت می‌کنند که صرفاً به خود آن‌ها مربوط است. دلیلی ندارد که سایر اعضای گروه هم شاهد این گفتگو باشند. همین‌که از خبر یا مطلبی خوشتان آمد، فوراً آن را برای دیگران ارسال نکنید. قبل از ارسال از خودتان سؤال کنید آیا این خبر حقیقت دارد؟ بدانید هر پیام مانند یک قطره باران است و با ارسال هر کاربر، در نهایت می‌تواند سیل شود. مبنای ما آن نباشد که روابط واقعی‌مان با افراد را به روابط مجازی و تلگرامی کاهش دهیم. این کار در بلندمدت روابط اجتماعی را نابود می‌کند. مبنایمان این باشد که روابط مجازی را به روابط واقعی تبدیل کنیم. باور کنید اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی مسئله‌ای جدی است. اگر تاکنون عضو خانواده‌تان به شما درباره اعتیادتان چیزی نگفته؛ یا خودش هم مثل شما معتاد شده یا با خودش می‌گوید صبر کنم شاید التهاب و تب کار با گوشی هوشمند از سرش بپرد. در ایران شبکه‌های اجتماعی موبایلی عمدتاً برای به اشتراک گذاشتن پیام‌های عمومی و غیرشخصی نظیر جملات حکیمانه، اخطارها، پیشنهادها، جوک‌ها، طنز‌های سیاسی و اموری درباره سبک زندگی بکار می‌روند. پس پیام شخصی مهمی برای شما نرسیده است. لزومی ندارد که هر دقیقه گوشی را بردارید و پیام‌ها را چک کنید. لطفاً گوشی‌تان را با خودتان به تختخواب و حمام نبرید. بگذارید حمام و تختخواب تنها جا‌هایی باشند که هنوز به اشغال گوشی‌هایمان درنیامده‌اند. در ارتباطات، صدا در مقایسه با کلمه به واقعیت نزدیک‌تر است. برای احوالپرسی با دیگران، حتی‌الامکان صدایتان را ضبط کنید و برای دیگران بفرستید. این کار از ارسال پیام نوشتاری بهتر است. البته اگر به او زنگ بزنید خیلی بهتر است. درست است که مغز ما گنجایش بسیاری دارد. ولی گاهی اوقات بد نیست از خودمان سؤال کنیم «این حجم از اطلاعات و اخبار دریافتی به چه‌کار من خواهد آمد؟» شما در روز چند کیلومتر انگشت اشاره یا شصتشان را روی صفحه‌نمایش گوشی‌تان سُر می‌دهید؟ آیا واقعاً شما در روز به چند کیلومتر اطلاعات نیاز دارید؟ گاهی از خودتان سؤال کنید: مگر من فعال یا مفسر سیاسی هستم که این‌قدر پیام‌های سیاسی می‌خوانم؟ مگر من شاعر؛ متخصص دکوراسیون؛ فوتبالیست، طراح مد و ... هستم که این‌قدر در این خصوص می‌خوانم؟ پس گاهی اوقات لازم است که انگشتتان را خیلی تند روی صفحه گوشی سر بدهید. خیلی تند و بدون اینکه مطالب را بخوانید. برایتان پیام مهم است یا فرستندۀ پیام؟ دوست من؛ وقتی هنوز پیام را نخوانده‌اید صرفاً با دیدن نام فرستندۀ آن علامت لایک ارسال نکنید. وقتی هم پیام را می‌خوانید و با آن مخالف هستید مخالفت خود را ابراز کنید. زمانی کسی را به گروهی اد (اضافه) کنید که قبلاً نظر مثبت او را دریافت کرده باشید. بدون رضایت کسی، او را به گروهی وارد نکنید. وقتی عضوی، گروه را ترک می‌کند از دست او ناراحت نشوید. هر کس صاحب‌اختیار خودش است. دلیل خودش را داشته و رفته است. همه آدم‌ها به حضور فعال در شبکه‌های مجازی علاقه ندارند. بعضی‌ها فقط دوست دارند پیام‌ها را بخوانند. از دست آن‌ها ناراحت نشوید. اگر دو یا سه نفر از اعضای گروه با شما دوست صمیمی هستند یا جزو فامیل هستند تصور نکنید که گذاشتن عکس‌های یادگاری مربوط به ده یا بیست سال پیش حتماً آن‌ها را ذوق‌زده می‌کند. ممکن است این کار باعث کدورت شود. حتماً بعد از جلب رضایت آن‌ها، عکس‌ها را در گروه به اشتراک بگذارید. شبکه‌های اجتماعی موبایلی خیلی جذاب‌اند. ولی باور کنید هنوز رسانه‌ای جای کتاب را نمی‌گیرد. هر کتاب یک مقدمه، یک متن اصلی و یک پایان دارد. حرف‌های حکیمانه، جمله‌های عالمانه و موضوعات کوتاه و چند سطری شبکه‌های اجتماعی موبایلی فقط پایان یا نتیجه را به شما می‌گویند. به همین دلیل این روز‌ها ذهن ما پر شده از جمله‌های فیلسوفانه و عمیقی که ما درباره‌شان هیچ اطلاعات مقدماتی و جانبی نداریم. درباره همه‌چیز می‌توانیم تک جمله‌های قشنگی بگوییم. البته اگر خوب حفظ کرده باشیم!