مدیریت شهری یا مدیریت معابر؟!

 

عموماً مدیران شهری هدفی جز بهبود رفاه شهروندان ندارند.تمامی برنامه ها و اهداف میان مدت آنها نیز در خدمت رسیدن به این هدف است.این برنامه ها ابعاد مختلف عمرانی،فرهنگی،اجتماعی و...را در برمی گیرد.در حقیقت مدیران شهری با اخذ عوارض و مالیات از شهروندان خدمات رفاهی از جمله ساخت آزاد راه،تونل،توسعه خطوط مترو،افزایش سرانه فضای سبز ،کتابخانه و... به آنها ارائه می دهند.اما اگر از قبل این خدماتی که با عوارض شهروندان ساخته شده بخواهند درآمد زایی کنند و کم کاری و کسری مالی خود را جبران کنند،برای شهروندان یک کلان شهر پذیرفتنی نیست؛گویی که عصاره نبوغ و سیاست شهری شورای پنجم و شهردار منتخب آنها ارائه و تصویب طرح «اخذ عوارض عبور و مرور»بوده است.

 

مدیریت کلان شهر تهران به دلیل داشتن جمعیت بالا(حدود13میلیون نفر) وبودجه حساسیت بالایی دارد و تا حدودی با ریاست جمهوری در برخی کشورهای کم جمعیت قابل مقایسه است.جریان های سیاسی نیز با درک این حساسیت به ساختمان بهشت به عنوان پله ای برای رسیدن به پاستور نگاه می کنند.اصلاح طلبان پس از چند دوره ناکامی با بکارگیری همه ظرفیت های موجود توانستند صاحب تمام صندلی هایشورای پنجم شوند تا سیاست های خود را با انتخاب گزینه مطلوب در شهرداری در اولویت اجرایی قرار دهند.اما به مانند شورای اول که از قضا اعضای آن اصلاح طلب بودند،درگیر اختلافات سیاسی شدند و سایه سنگین سیاست اجازه نداد تا اعضا به مسائل و معضلات اجتماعی مبتلا به در کلان شهر تهران بپردازند و سرمایه های مادی و معنوی شهر را به هدر داده و فرصت های زیادی را به ضرر شهروندان سوزاند.

آغاز ماجرا پولی شدن معابر از اینجا بود که معاونت حمل‌ونقل و ترافیک پیش‌نویس لایحه‌ای را به معاونت برنامه‌ریزی، توسعه شهری و امور شوراهای شهرداری تهران ارائه کرده است که براساس آن پنج تونل تهران و اتوبان‌ صدر مشمول دریافت عوارض عبور و مرور می‌شوند. براساس این لایحه، تونل‌های نیایش، رسالت، توحید، شهدای غزه و امیرکبیر و اتوبان‌صدر مشمول دریافت عوارض شده و خودروهای عبوری برای هربار عبور باید رقمی را به‌عنوان عوارض پرداخت کنند که گفته می‌شود حداقل عوارض پیش‌بینی‌شده حدود سه‌هزار تومان خواهد بود.

محسن پور سید آقایی در جایگاه معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران و بانی احیاء طرح اخذ عوارض عبور و مرور با سخن خود،اوج هنر و درایت اصلاح طلبان در مدیریت شهری را به تصویر می کشد.آنگونه که پور سید آقایی عنوان می کند برنامه هایی همچون اخذ عوارض از عبور و مرور در معابر،کنترل فراگیر معاینه فنی و طرح ترافیک جدید هر چند ممکن با سخت گیری جامعه به همراه باشد اما برای رسیدن به شهری زیست پذیر و انسانی لازم است!! اما برخلاف اظهارات این مقام مسئول شهری باید گفت،تجربه ها و ایده های شخصی ایشان و هم نوعانشان مبنی بر سخت گیری به شهروندان با مقوله رفاه شهروندان تضاد دارد.

بی شک تغيير روند تصميم گيري در شوراها برای جلوگیری از عملیاتی شدن طرح های سوخته و کارشناسی نشده و نهایتاً سخت شدن زندگی شهری و فشار به طبقه متوسط و فرودست در کلان شهر،بستری برای جلوگیری از تکرار خطاهای گذشته و بازگشت آن به مسير صحيح است، که تحقق این مهم نيازمند مطالبه اي عمومي و رسانه اي به خصوص در فضای مجازی است که بايد در اين چند روزه شدت گيرد تا سرنوشت کلا نشهر تهران با طرح های بی پایه و اساس به ورطه قهقرا نرود.ایجاد منابع مالی جدید و ترغیب مردم برای استفاده از ناوگان عمومی الزاماً به معنای پولی شدن تونل و بزرگراه ها نیست و این قدیمی ترین، آسان ترین و بدیهی ترین لایحه ای بود که می شد آن را مطرح و به جریان انداخت،مضافاً اینکه تا به حال هیچ طرح و اقدامی از سوی مدیران شهری شورای پنجم پیرامون توسعه زیرساخت ناوگان حمل و نقل عمومی و مترو صورت نگرفته که شهروندان به آن دل خوش کنند.