آیا «عصر طلایی» یهودیان آمریکا به پایان رسیده است؟

تبیین:

شورای روابط خارجی آمریکا  : 27  اکتبر  – 5 آبان1404    www.cfr.org 

   نویسنده: الیوت آبرامز

نشر محتوای مقالات در اندیشکده های خارجی صرفا به منظور درک مناسبات تحلیلی خارجی و هم افزایی تحلیلی مخاطبان بوده و موسسه تبیین محتواهای مزبور را رد یا تأیید نمی کند.

چه برداشتی می‌توان از کشوری داشت که رئیس‌جمهورش نه تنها اسرائیل بلکه ارتش آن را، پس از حمله به خطرناک‌ترین دشمن اسرائیل، مورد لطف خود قرار می‌دهد، اما چند روز بعد یک مسلمان با سابقه طولانی در لفاظی و اقدامات افراطی علیه اسرائیل را به‌عنوان نامزد دموکرات‌ها برای شهرداری بزرگ‌ترین شهرش معرفی می‌کند؟ شخصی که ده‌ها هزار رأی از یهودیان دریافت می‌کند.

آیا رابطه میان اسرائیل و ایالات متحده از همیشه قوی‌تر است، یا حملات B-2 به تأسیسات هسته‌ای ایران فقط بازتاب دیدگاه‌های دونالد ترامپ است؟

آیا یهودیان آمریکایی همچنان به اسرائیل افتخار می‌کنند، یا پدیده «ممدانی» نشانه‌ای از شکاف و خطر در جامعه آنان است؟

پرسش دوم، یعنی اینکه آیا «عصر طلایی» یهودیان آمریکایی به پایان رسیده یا نه، اکنون به‌طور جدی در جامعه یهودی ایالات متحده مطرح است. آیا پس از شش یا هفت دهه از جنگ جهانی دوم، دوران نفوذ و پذیرش گسترده یهودیان و حمایت دوحزبی از اسرائیل - هم‌زمان با پایین‌ترین سطح یهودستیزی - به پایان رسیده است؟

یهودستیزی در غرب و نگرانی‌های تازه

در بسیاری از دموکراسی‌های غربی، یهودستیزی آشکار و نگران‌کننده شده است: کانادا، استرالیا، بریتانیا و فرانسه نمونه‌های شاخص‌اند.

به نظر می‌رسید آمریکا از این روند در امان باشد، اما آیا اکنون در حال تسلیم شدن است؟ و آیا روزهای حمایت عمومی از اسرائیل گذشته است؟

در دو دهه نخست پس از جنگ جهانی دوم، یهودستیزی در ایالات متحده هنوز وجود داشت: باشگاه‌ها، هتل‌ها و حتی محله‌هایی بودند که تا دهه ۱۹۶۰ از پذیرش یهودیان خودداری می‌کردند. اما این موانع به‌تدریج فرو ریخت. یهودیان در وال‌استریت، هالیوود و دولت‌های مختلف - از زمان کندی به بعد - جایگاه‌های برجسته‌ای یافتند.

نگاه به اسرائیل به‌عنوان باری بر سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا، نیز تا دو دهه پس از جنگ ادامه داشت و تنها پس از پیروزی قاطع اسرائیل در جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷ تغییر کرد. اگر بتوان از «عصر طلایی» سخن گفت، احتمالاً مربوط به نیم‌قرن پس از آن سال است.

آیا این دوران به سر آمده است؟

در مقایسه با سایر جوامع بزرگ دیاسپورا، آمریکا تفاوتی آشکار دارد:

در فرانسه، تعداد مسلمانان ۱۳ برابر یهودیان است؛ در بریتانیا ۱۵ برابر، در استرالیا ۸ برابر و در کانادا ۵ برابر. اما در آمریکا، جمعیت یهودیان تقریباً دو برابر مسلمانان است (۷ میلیون در برابر ۳.۵ میلیون). حتی با برآوردهای بالاتر برای مسلمانان (۴ تا ۴.۴ میلیون)، جامعه یهودی همچنان بزرگ‌تر است.

از آنجا که این کشورها دموکراتیک‌اند، سیاست داخلی و خارجی‌شان - از جمله در قبال اسرائیل - بازتاب ترجیحات رأی‌دهندگان است. طبیعی است که دولت‌ها وقتی از واکنش انتخاباتی مسلمانان بیم دارند، در برخورد با رفتارهای یهودستیزانه محتاط‌تر شوند.

با این حال، آمریکا در سنت رفتار با یهودیان استثناست. نامه معروف جورج واشنگتن به یهودیان نیوپورت (۱۷۹۰) بنیانی نو گذاشت:

«اکنون دیگر از تحمل به‌گونه‌ای سخن نمی‌گوییم که گویا بخششی از سوی گروهی برای گروهی دیگر است... دولت ایالات متحده هیچ مجوزی برای تعصب ندارد و از ساکنانش تنها انتظار دارد شهروندانی خوب باشند... باشد که فرزندان ابراهیم در امنیت زندگی کنند و هیچ‌کس آنان را نترساند.»

افزایش ترس و ناامنی

امروز اما بسیاری از یهودیان احساس ترس می‌کنند.

از حملات به کنیسه پیتسبورگ (۲۰۱۸) و کالیفرنیا (۲۰۱۹) تا قتل‌های مه ۲۰۲۵ در واشنگتن دی‌سی، طی هفت سال، ۱۸ یهودی کشته شده‌اند. در ماه ژوئن نیز در کلرادو مهاجمان خانه‌ای یهودی را آتش زدند.

اکنون تقریباً در همه کنیسه‌ها نگهبانان و تدابیر امنیتی دائمی وجود دارد. در نیویورک، بسیاری از یهودیان نگران‌اند که اگر نخستین شهردار مسلمان انتخاب شود، آیا از آنان در برابر یهودستیزی دفاع خواهد کرد یا شعار «جهانی‌سازی انتفاضه» را دنبال خواهد کرد.

افراطی‌گری در دو سوی سیاست

در جناح راست، چهره‌هایی چون تاکر کارلسون تأثیرگذار شده‌اند و در جناح چپ، بخشی از دموکرات‌ها آشکارا ضد اسرائیل‌اند. اکنون یهودستیزی، در قالب پادکست‌ها و سایت‌های افراطی راست‌گرا، و همچنین در جریان‌های چپ دانشگاهی، حضوری محسوس دارد.

در حالی‌که دهه‌ها پیش، روشنفکرانی چون ویلیام اف. باکلی جونیور، افراد یهودستیز را طرد می‌کردند، امروز رئیس‌جمهور ترامپ از همین چهره‌ها در جنبش MAGA استقبال می‌کند.

در دانشگاه‌های برتر نیز پس از حملات ۷ اکتبر، فضای ضدیهودی آشکار شد. بسیاری از نهادهای فرهنگی و رسانه‌ای آمریکا نیز، بی‌تفاوت یا حتی خصمانه با اسرائیل برخورد می‌کنند.

افول پیوند یهودیان با اسرائیل

کاهش پیوند یهودیان آمریکایی با اسرائیل نگران‌کننده است.

بیش از ۷۰٪ ازدواج‌های یهودیان غیرارتدکس مختلط است و تنها ۲۸٪ فرزندان چنین ازدواج‌هایی از نظر مذهبی یهودی تربیت می‌شوند. یک‌سوم از کسانی که در خانواده‌های یهودی بزرگ شده‌اند، دیگر خود را یهودی نمی‌دانند.

از ۲.۴ میلیون کودک دارای والدین یهودی در آمریکا، تنها نیمی به‌عنوان یهودی بزرگ می‌شوند.

در نتیجه، تضعیف هویت یهودی منجر به کاهش همدلی با اسرائیل شده است: تنها نیمی از یهودیان زیر ۳۰ سال در سال ۲۰۲۰ احساس وابستگی به اسرائیل داشتند، و فقط یک‌سوم آنان باور داشتند که اهمیت دادن به اسرائیل برای یهودی بودن ضروری است.

بحران در سه‌ضلعی آمریکا–یهودیان–اسرائیل

رابطه میان ایالات متحده، جامعه یهودیان آمریکا و اسرائیل تحت فشار است.

در میان اکثریت غیر یهودی، حمایت از اسرائیل کاهش یافته، به‌ویژه در نسل‌های جوان‌تر و میان دموکرات‌های جوان.

در حالی‌که در دهه‌های پیش حمایت از اسرائیل دوحزبی بود، امروز به مسئله‌ای تفرقه‌انگیز تبدیل شده است.

حمایت شدید ترامپ از اسرائیل هرچند چشمگیر است، اما شخصی و ناپایدار خواهد بود.

چه باید کرد؟

مبارزه با یهودستیزی ضروری است، اما کافی نیست.

باید با اجرای دقیق قانون، عاملان حملات ضدیهودی مجازات شوند.

در دانشگاه‌ها، سخنان و رفتارهای یهودستیزانه باید با اخراج همراه باشد.

یهودیان باید در سیاست مشارکت فعال داشته باشند؛ تصمیم آیپک برای تشکیل کمیته‌های اقدام سیاسی (PAC) در سال ۲۰۲۱ گامی مهم در این مسیر بود.

با این حال، درمان یهودستیزی وظیفه یهودیان نیست. مأموریت اصلی آنان باید حفظ و تقویت هویت یهودی نسل‌های آینده باشد: آموزش تاریخ، سنت و دین یهود، و پیوند با اسرائیل.

در حالی‌که بسیاری از نیکوکاران یهودی آمریکا کمک‌های خود را به حوزه‌های غیر یهودی اختصاص می‌دهند، کارزارهایی مانند «وعده آینده یهودیان» در تلاش‌اند نیمی از این کمک‌ها را به جامعه یهودی بازگردانند - تلاشی ضروری و حیاتی.

آینده و تهدیدهای بلندمدت

داده‌ها نشان می‌دهد آموزش یهودی، اردوهای تابستانی و سفر به اسرائیل نقش مهمی در تقویت هویت یهودی دارند.

سرنوشت جامعه یهودیان آمریکا در دست خود آنان است، نه در ذهن یهودستیزان.

در سیاست آمریکا نیز چالش‌ها در حال افزایش است.

افراط‌گرایی چپ و راست، انزواطلبی در سیاست خارجی، و کاهش توجه به ارزش‌های مشترک با اسرائیل نشانه‌هایی نگران‌کننده‌اند.

در حزب دموکرات، حتی سیاستمداران میانه‌رو نیز به انتقاد از اسرائیل روی آورده‌اند و فاصله با «دولت یهود» عادی شده است.

آیا عصر طلایی به‌پایان رسیده است؟

شاید دوران بدون یهودستیزی و حمایت دوحزبی از اسرائیل واقعاً پایان یافته باشد.

اما همان دوران، هم‌زمان شاهد فرسایش هویت یهودی و رشد آرام جریان‌های ضدیهودی در دانشگاه‌ها و فرهنگ آمریکا بود.

متن فوق حاصل نگاه یک صهیونیست بوده که برخی از واقعیتهای جامعه آمریکا را در کاهش محبوبیت صهیونیست ها نشان می دهد و همچنین راهکارهایی هم که برای مبارزه با صهیونیسم ستیزی در آمریکا می دهد حاکی از شدت خشونتی است که الان توسط دولت آمریکا برای مردمش وجود دارد.