شدت گرفتن موج مشکلات روانی در سرزمین‌های اشغالی/ چرا سریال ادامه دار خودکشی نظامیان اسرائیلی پایان نمی‌یابد؟

در سرزمین‌های اشغالی، موج فزاینده مشکلات روانی، به ویژه در میان نیروهای نظامی رژیم صهیونیستی، به یک بحران عمیق و ادامه‌دار تبدیل شده است. از زمان آغاز جنگ غزه در اکتبر ۲۰۲۳، آمار خودکشی در ارتش اسرائیل (IDF) به طور چشمگیری افزایش یافته و به بالاترین سطح در ۱۳ سال اخیر رسیده است.

بر اساس گزارش‌های رسمی، از اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، دست‌کم ۵۴ سرباز اسرائیلی خودکشی کرده‌اند، که شامل ۱۷ مورد در ۲۰۲۳، ۲۱ مورد در ۲۰۲۴ و ۱۶ مورد در نیمه اول ۲۰۲۵ می‌شود.

این روند نه تنها نشان‌دهنده فشارهای روانی ناشی از درگیری‌های مداوم است، بلکه زنگ خطری برای یک سیستم سلامت روان ناکارآمد است که قادر به مقابله با حجم عظیم آسیب‌های روحی نیست. این بحران، که ریشه در سیاست‌های اشغالی و جنگ‌های بی‌امان دارد، مرزهای فردی را درنوردیده و به یک مسئله جمعی تبدیل شده است.

دلایل این افزایش خودکشی‌ها عمدتاً به ترومای جنگی بازمی‌گردد، جایی که سربازان، به ویژه نیروهای ذخیره‌ای که بیش از ۷۰۰ روز در مناطق جنگی مستقر بوده‌اند، با صحنه‌های وحشتناک، از دست دادن همرزمان و فشارهای مداوم روبرو می‌شوند.

تحقیقات داخلی ارتش اسرائیل نشان می‌دهد که بیشتر موارد خودکشی اخیر به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، خستگی عاطفی و احساس بی‌معنایی پس از بازگشت به زندگی عادی مرتبط است.

هزاران سرباز به دلیل استرس روانی از وظایف رزمی کناره‌گیری کرده‌اند، و با وجود تلاش‌هایی مانند کارگاه‌های تاب‌آوری روانی، کمبود متخصصان – تنها حدود ۱۰۰۰ روانپزشک در کل اسرائیل – و انگ اجتماعی در جستجوی کمک، این مشکل را تشدید کرده است. این سریال خودکشی‌ها، که هر ماه دو مورد را ثبت می‌کند، نمادی از شکست سیستم نظامی در حمایت از نیروهای خود است.

در سطح گسترده‌تر، بحران سلامت روان در سرزمین‌های اشغالی، از جمله در میان غیرنظامیان، به یک "سونامی" تبدیل شده است.

گزارش‌های وزارت بهداشت اسرائیل و سازمان بهداشت جهانی (WHO) حاکی از آن است که حدود ۳ میلیون بزرگسال صهیونیست‌ ساکن فلسطین اشغالی از اضطراب، افسردگی و علائم PTSD رنج می‌برند، که این رقم از زمان حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ بیش از ۹۰۰ درصد افزایش یافته است.

این بحران، که با کمبود بودجه و زیرساخت‌های ناکافی تشدید می‌شود، نه تنها بر سربازان بلکه بر کل جامعه تأثیر گذاشته و حتی به عنوان یک تهدید امنیتی ملی توصیف شده است. در عین حال، سیاست‌های اشغالی مداوم، مانند بمباران‌ها و محاصره‌ها، چرخه‌ای از تروما را برای نسل‌های آینده رقم زده است.

پروفسور هاگای هرمس، روان‌پزشک و بنیانگذار انجمن موسوم به «برای زندگی» در این رابطه عنوان می‌کند که آمار ارائه‌شده از خودکشی در ارتش اسرائیل تنها نوک کوه یخ است و سالانه بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ نفر خودکشی می‌کنند که آمار آنها از چشم رسانه‌ها دور می‌ماند. خودکشی نیروهای ارتش بسیار مرا آزار می‌دهد؛ زیرا پسر خودم در دوره سربازی خودکشی کرد و من معتقدم که یکی از راهکارهای اصلی برای پیشگیری از خودکشی، ارائه اطلاعات دقیق است و باید داده‌های درست در مورد ابعاد پدیده خودکشی در ارتش و جامعه اسرائیل منتشر شود.

بر اساس گزارش‌های منتشرشده در رسانه‌های عبری زبان، روند فرار و خودکشی در ارتش از ابتدای سال جاری و به‌ویژه پس از آغاز عملیات موسوم به «ارابه‌های گدعون ۲» شدت گرفته است. اما ارتش اسرائیل از اعلام آمار واقعی خودداری کرده و تنها به این بسنده می‌کند که این موارد «تحت پیگیری» هستند.

هاآرتص:

استرس روانی، جنگجویان را از پا درمی‌آورد - و هزاران نفر تاکنون خدمت رزمی را ترک کرده‌اند

حضور مداوم در مناطق جنگی غزه، روح بسیاری را فرسوده می‌کند. برخی دیگر دیگر نمی‌توانند کشتار بی‌هدف را تحمل کنند

تخمین زده می‌شود که از آغاز جنگ، هزاران سرباز عادی جبهه را بدون قصد بازگشت ترک کرده‌اند و این تعداد فقط در حال افزایش است

طبق گزارش‌ها، نظامیان صهیونیست برای فرار از حضور در میدان جنگ غزه به روش‌های گوناگون متوسل می‌شوند. به عنوان مثال، برخی نظامیان با ارائه مدارک پزشکی ساختگی یا ادعای ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) تلاش می‌کنند از اعزام به واحدهای رزمی معاف شوند. اما در مواردی دیگر، نیروهای ارتش با وجود وضعیت بحرانی روانی مجبور به بازگشت به میدان جنگ می‌شوند؛ روندی که احتمال بروز خودکشی را افزایش می‌دهد.

گزارش وبگاه عبری زبان واللا نشان می‌دهد که بخش توانبخشی ارتش در حال حاضر ۸۱ هزار پرونده فعال از جنگ‌های گذشته را تحت پیگیری دارد که ۳۱ هزار مورد آن مربوط به مشکلات روانی است. تنها در جریان جنگ کنونی غزه بیش از ۲۰ هزار مصدوم جدید ثبت شده‌اند که نیمی از آنان با بحران‌های روانی روبه‌رو هستند.

این بخش برآورد کرده که تا سال ۲۰۲۸ شمار مصدومان جسمی و روانی تحت مراقبت از مرز ۱۰۰ هزار نفر عبور خواهد کرد؛ آماری که بار مالی و انسانی سنگینی بر ارتش تحمیل خواهد کرد.

واللا نیوز به نقل گلعاد کاریو، عضو کنست اسرائیل در این رابطه نوشت؛ ساختار بهداشتی در اسرائیل در برنامه‌ریزی بلندمدت شکست خورده است، نهادهای مردم‌نهاد فعال در این رابطه تأکید دارند که توانبخشی صهیونیست‌هایی که تحت تأثیر عملیات ۷ اکتبر قرار گرفته‌اند، به‌شکل کافی و صحیح انجام نمی‌شود و باعث می‌شود بسیاری از این افراد اصلاً درخواست کمک نکنند تا به آنها انگ دیوانگی زده نشود.

بر اساس این گزارش، کمیته بهداشت کنست پدیده رو به گسترش خودکشی را میان افرادی که تحت تأثیر حملات ۷ اکتبر قرار گرفته‌اند یا خانواده‌های آنها مورد بررسی قرار داده است. در خواست بررسی این مسئله را تعدادی از اعضای کنست رژیم صهیونیستی داده و تاکید کرده بودند که این مسئله باید در سایه افزایش قابل تأمل خودکشی‌ها در جامعه اسرائیل مورد بررسی قرار بگیرد.

کاریو عضو کنست اسرائیل و از پیشنهاددهندگان این بررسی در این رابطه گفت؛ "ما با یک پدیده بسیار نگران‌کننده و در عین حال رو به گسترش روبه‌رو هستیم، از ۷ اکتبر به بعد ما شاهد جهش در موارد خودکشی هستیم که این افزایش به افرادی که از حوادث ۷ اکتبر جان سالم به‌در بردند یا خانواده قربانیان این حادثه تعلق دارد، آنهایی که در جنگ روزهای اول شرکت داشتند هم جزو این عده محسوب می‌شوند."

همچنین روزنامه جروزالم پست در گزارشی تحت عنوان «نظام بهداشتی اسرائیل برای بزرگترین اختلال روانی تاریخ آماده می شود»، نوشت: حدود ۳۰ درصد جمعیت اسرائیل در ماه های آینده دچار اختلال روانی می‌شوند.

به گفته این رسانه صهیونیستی، اسرائیل در حال مقابله با شدیدترین موج اختلال روانی از زمان تاسیس غیر قانونی این رژیم در فلسطین اشغالی است و نظام بهداشت و درمان توان پاسخ گویی به این میزان درخواست کمک روانی از سوی اسرائیلی ها را ندارد. به گفته این روزنامه بیماری های روحی در اسرائیل تا حدی زیاد شده که متقاضیان باید برای ملاقات با روانپزشک، ماه ها در فهرست انتظار بمانند.

اذعان رسانه‌های عبری زبان به مشکلات روانی گسترده در فلسطین اشغالی و شواهدی که در حال حاضر در سرزمین‌های اشغالی دیده‌ می‌شود، همراه با سانسور و پنهان کاری سازمان‌های صهیونیستی،‌ از جمله ارتش این رژیم، همگی نشانه‌های وقوع یک ابربحران روانی - اجتماعی در جامعه صهیونیست‌ها را می‌دهد، بحرانی که در حال حاضر همچون نوک کوه یخ، بخش کوچکی از آن آشکار شده است.