می‌گوید که شرمش می‌آید... و تازه ورزش‌هایی که بلدیم بیشتر تک‌نفره و مشت و لگد و این چیزهاست؛ درحالی‌که زیربنای ورزش اروپا دو‌و‌میدانی است! در هلند با 15 میلیون جمعیت، 11 میلیون دوچرخه دارند و‌...

ناگفته پیداست که دولت و شهرداری‌ها در تأمین سرانه‌های خدمات شهری خوب عمل نکرده‌اند. اما وقتی در کنار این کمبودها و کم‌کاری‌ها به مصوبه ۶۶۶ کمیسیون ماده ۵ نگاهی می‌اندازیم، مشاهده می‌کنیم که برخی از اقدامات شهرداری، اگرچه شهردار تهران آن را قانونی می‌داند، اما به گفته کارشناسان شهری آثار مخرب گسترده‌ای بر شهر تهران به لحاظ تأمین خدمات خواهد داشت. درواقع، این مصوبه به بیان ساده، امکان افزایش طبقات در اراضی نسبتا درشت‌دانه شهر را با سهل‌گیرانه‌کردن اعمال شرط عرض گذر بر تعداد طبقات (و نقض بخش‌نامه‌های ملاک عمل ۱۰‌ساله شهر تهران) فراهم می‌کند.

اگرچه این مصوبه به ادعای تهیه‌کنندگان آن می‌تواند حدود 62 هزار واحد و نزدیک به حدود 187 هزار نفر جمعیت به شهر تهران اضافه کند، (که فقط در خصوص الزام تأمین فضاهای آموزشیِ برای این جمعیت، طبق ماده 4 «قانون تنظیم برخی از مقررات مالی، اداری و پشتیبانی وزارت آموزش‌و‌پرورش و تبصره‌‌های آن» (ابلاغی سال 1399 مجلس شورای اسلامی)، تعداد قابل‌توجهی مدرسه جدید باید ساخته شود، اما طبق محاسبات کارشناسان شورای شهر تهران این مصوبه حدود 240 هزار واحد مسکونی و جمعیتی بیش از 700هزار نفر را به تهران تحمیل می‌کند‌ که نیاز آموزشی آن معادل صدها مدرسه خواهد بود و عملا چگونگی رفع این نیاز عظیم در مصوبه مغفول مانده است. این در شرایطی است که وزارت آموزش‌و‌پرورش در تأمین سرانه‌های آموزشی فعلی و آتی با کمبودها و تنگناهای بسیاری دست‌به‌گریبان است و استطاعت تأمین نیاز آموزشی این واحدهای ناخوانده را ندارد. در اینجا از ذکر جزئیات فنی این بخش‌نامه خودداری می‌کنم‌ اما عقل سلیم حکم می‌کند که برای تنفس در بافت‌های مسکونی پرتراکم، به رسمیت شمردن ساختمان‌های هفت طبقه در کوچه‌های هشت‌متری فرسوده به وخامت اوضاع می‌افزاید. البته شورای شهر تهران هم در‌این‌باره تذکر لازم را داده و با شهرداری در این زمینه مکاتبه کرده است‌؛ اما بی‌نتیجه.

به اعتقاد کارشناسان حوزه شهری بند یک مصوبه 666 کمیسیون ماده 5 بدون درنظرگرفتن نقش قانونی شورای شهر تهران و نیز نقش قانونی شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، مسیر تصویب، ابلاغ و عملیاتی‌سازی را نه فقط در بافت‌های فرسوده بلکه در کل پهنه‌های غالب شهر تهران، به‌سرعت طی کرده است.

این مصوبه نفی‌کننده هرگونه رابطه مستقیم میان افزایش تراکم و افزایش جمعیت و کاهش سرانه و آلودگی‌های شهری است و بسیاری از ملاحظات اساسی مانند نظم بصری شهر، نور، هوا، مدیریت بحران و ظرفیت و کیفیت زیست‌پذیری شهر را نادیده گرفته است.

قبلا نیز در همین ستون در باب مصلحت و منفعت عمومی گفته بودیم‌ اما هرچه بگوییم بازهم کم است. منفعت عمومی به اموری اشاره دارد که برای همه آحاد جامعه مفید است. حقوق و آزادی‌ها، محاکم قانونی، پلیس و آتش‌نشانی، جاده‌ها، مدارس دولتی، آب و برق و غذای سالم و منابع طبیعی همگی نمونه‌هایی از منفعت عمومی هستند. دکتر مرتضی جابری‌مقدم و همکارانش در دانشگاه تهران عقیده دارند که «منفعت عمومی یکی از زیربنایی‌ترین و مهم‌ترین موضوعات در حوزه شهرسازی است. اهمیت این موضوع به اندازه‌ای است که هیچ اقدام شهرسازی بدون داشتن توجیهی مبنی‌بر قرارگیری آن در راستای منفعت عمومی، به انجام نمی‌رسد؛ اما مسئله زمانی بروز می‌یابد که تلقی‌ها از اینکه منفعت عمومی چیست و از چه طریقی باید به دست آید، متفاوت می‌شود. در این شرایط تعیین اینکه کدام برنامه یا اقدام شهری در راستای منفعت عمومی است، بسیار دشوار می‌شود». از سوی دیگر مفهوم «مصلحت عمومی» باید در حوزه سیاسی نیز وارد شود تا جنبه حقوقی نیز پیدا کند و آنچه برای جامعه شهری تصمیم گرفته می‌شود، بتواند نزد عموم نیز مقبول بیفتد. یعنی «آنچه به مصالح عامه مربوط می‌شود، باید از سوی عامه نیز مورد تصویب قرار گیرد». متأسفانه این ملاحظات این روزها مغفول می‌مانند.

دیروز 31 اکتبر از سوی سازمان ملل #روز_جهانی_شهرها بود. امسال «تأمین مالی پایدار شهرها» در مرکز توجه این روز قرار دارد. مقررات کافی برای تأمین مالی و توسعه زیرساخت‌ها و تلاش برای تمرکززدایی از مسئولیت‌های دولتی، از جمله اهداف این روز است. چه خوب است به این اهداف توجه کنیم و بگذاریم همه در ارتقای شرایط زندگی‌شان نقش پیدا کنند.

کجاست انسانیت؟

کمال الدین پیرمؤذن

دنیایی که امروز حقوق بشر و حقّ حاکمیّت مردم بر سرنوشتشان را می‌ستاید، چگونه است که در برابر کشتار بی‌شمارِ بی‌رحمانۀ فلسطینیان و کودکان آنان به‌دست سربازان غاصب اسرائیل و جنگنده‌های جانبی آنان و پایمال شدن مطلق حقّ حاکمیّت یک ملّت در موطن خود، دچار لکنت زبان و نارسایی اقدام شده است و چگونه است مفاهیم انسانیّت، صلح، آزادی و دموکراسی حقّ تعیین سرنوشت به‌عنوان حقوق اولیّه که، نه، حقّ زنده بودن و زندگی کردن فلسطینیان در غزه و کشور فلسطین و سرزمین‌های اشغالی نادیده گرفته می‌شود؟ چرا و چگونه جهان غرب خاصّه انگلیس، آلمان، فرانسه و بویژه آمریکای پرمدّعا، در برابر این ظلم‌ها و جنایات گستردۀ آشکار و نسل کشی نه تنها خویشتن دار بلکه جانبدار و به کمک ظالمان و جنایتکاران شتافته‌اند؟ انسانیّت ایجاب می‌کند همۀ ملّت‌ها و جهانیان خصوصاً مسلمانان و بویژه کشور‌های عربی و اسلامی، به هر طریق ممکنه به یاری مردم ستمدیده و در حال شهید شدن فلسطینی بشتابند و با متحوّل کردن اذهان بیمار حاکمان سلطه طلب جانی و غرب و آمریکا، اهتمام لازم معمول دارد.

نفرین بر شرق که آنان هم صرفاً بفکر منافع ملّی خودشان هستند و بس. کجاست وجدان پاک جهانیان؟ نمی‌توان اسمِ انسان به‌خود نهاد و شاهد این همه کشتار بشر و کودکان بود و سکوت کرد.

نصیب مرد جز خون جگر چیست/به نامردان چو افتد رشتۀ کار

دموکراسی آمریکا و اروپا، چیزی جز یک جانبه نگری و پرستش دلار نیست. بی‌تردید این خون‌های مظلوم، جان همۀ جانیان و جانبداران و حامیان آنان را خواهد گرفت. مسلمانان امروز عموم کشور‌های اسلامی، عملاً فاصلۀ زیادی از اسلام دارند لذا شایسته نیست هیچ یک از اعمال فردی و اجتماعی آنان به‌ویژه حاکمان کشور‌های عربی را مورد استفاده قرار داد. فلسطینیان مظلوم، بیش از جنایت وحشتناک رژیم صهیونیستی، از هموطنش و یا حاکمان کشور‌های عربی اسلامی آسیب دیده و می‌بیند…

هر یردَه صُلح اولسا / او یرده ضَرَر اولماز

سکوت آدم‌های خوب دنیا و کشور‌ها، تباهی‌ها را در جهان بطور عام و در خاورمیانه و فلسطین به‌طور خاص بیشتر و بیشتر می‌کند. ‌ای دو صد وای بر برخی از حاکمان دول عربی!

خانم اوریانا فلاچی جملۀ معروفی دارد که زندگی جنگ است و دیگر هیچ. البته برای فلسطینی‌ها، ظاهراً با زندگی هم همیشگی است! چرا خودمان را گول بزنیم، دارند همۀ فلسطینیان را قتل عام می‌کنند؟ فاجعۀ انسانی دردناکی در پیش چشم همۀ جهانیان، دارد اتّفاق می‌افتد.

بر مُرده دلان پند مده خویش می‌ازار/ زیرا که ابوجهل مسلمان شدنی نیست

کارنامۀ آمریکا و اسرائیل و مزدوران آنان در خاورمیانه، آکنده از ظلم و جنایات و کشتار کودکان و مظلومان است.

ملل آزادۀ محدود دنیا، اجازه توفیق و سلطۀ اسرائیل و آمریکا را در صحنۀ خونبار غزه و فلسطین به جهانیان ندهند و تهاجم یزیدیان زمان را برنتابند. دل بستن به حاکمان مزدور و یا دنیاطلب کشور‌ها، خیالی خام است.

دلیران جهان، همّت گمارند / به حلقوم اراذل، پا گذارند

سینه مالامال درد است، ‌ای دریغا مرهمی! بدون تردید، اگر ادارۀ امور جهان به صاحبانِ فرهنگ واگذار می‌شد، دنیای امروز ما، دنیای صلح و سلم و دوستی بود. اخلاق را بایستی در جهان و خاورمیانه احیا کرد.

حال و روز قصّابان غاصب