جهان در انتظار موعود مهربان

ماه شعبان که می‌رسد، همه منتظر گل سرسبد ایام این ماه می‌شوند؛ نیمه شعبان، سالروز میلاد باسعادت آخرین ذخیره خداوند و موعود آخرالزمان، حضرت مهدی (عج) است؛ روزی که عالم به نور وجود آخرین امام شیعه و ذخیره خداوند برای روز موعود، آراسته شد؛ همان وجود نازنینی که همه انبیاء و اولیا بشارت آمدنش را داده‌اند و خاتم پیامبران حضرت رحمة للعالمین محمد مصطفی (ص) نیز وعده داده است که «او جهان را از عدل و داد پُر می‌کند، همانطور که از ظلم و ستم پُر شده است».
صد‌ها آیه شریفه و روایت نورانی، به دوران ظهور حضرت بقیة‌الله (عج) و عدالت‌گستری او در جهان پرداخته‌اند و مژده داده‌اند که با آمدن آن حجت حق، مستضعفان و مظلومان برتری می‌یابند و ظالمان و گردن‌کشان به خواری و ذلت می‌افتند و اگر جز این باشد، این همه توصیه به صبر و تلاش در آموزه‌های دینی و معرفتی، بی‌معنی و خالی از خاصیت می‌شد.
• اگر مهدویت نباشد ...
به گفته رهبر معظم انقلاب، «اگر مهدویت نباشد، معنایش این است که همه‌ی تلاش انبیاء، همه‌ی این دعوت‌ها، این بعثت‌ها، این زحمات طاقت‌فرسا، این‌ها همه‌اش بی‌فایده باشد، بی‌اثر بماند... جامعه‌ای می‌تواند پذیرای مهدی موعود ارواحنافداه باشد که در آن آمادگی و قابلیت باشد، وگرنه مثل انبیا و اولیای طول تاریخ می‌شود».
• کدام انتظار؟
در طول ۱۲ قرن بعد از غیبت کبرای حضرت ولیعصر (عج)، عده‌ای تلاش کرده‌اند تا مفهوم «انتظار فرج» را – که در روایات با عنوان برترین اعمال یاد شده – تحریف کرده و آن را به گوشه‌نشینی و بی‌مسئولیتی تعبیر کنند.
امام خامنه‌ای (مدظله العالی) همچون همه اندیشمندان شیعه در این باره می‌گویند: «انتظار یعنی قانع نشدن، قبول نکردن وضع موجودِ زندگی انسان و تلاش برای رسیدن به وضع مطلوب، که مسلّم است این وضع مطلوب با دست قدرتمند، ولی خدا، حضرت حجت ابن الحسن، مهدی صاحب زمان (صلوات اللَّه علیه و عجّل اللَّه فرجه و ارواحنا فداه) تحقق پیدا خواهد کرد» و تاکید کرده‌اند که «نیمه‌ی شعبان، مظهر امید به آینده است؛ یعنی همه‌ی امید‌هایی که ما به چیزی پیدا می‌کنیم، ممکن است بشود، ممکن است نشود؛ امّا امید به اصلاح نهایی به‌وسیله‌ی ولیّ مطلق حضرت حق، حضرت صاحب الزّمان (عج) امید غیر قابل تخلّف است. السَّلامُ عَلَیکَ یا وَعدَ اللهِ الَّذی ضَمِنَه؛ وعده‌ی تضمین‌شده‌ی خدا است؛ السَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا العَلَمُ المَنصُوبُ وَ العِلمُ المَصبُوبُ وَ الغَوثُ وَ الرَّحمَةُ الوَاسِعَةُ وَعداً غَیرَ مَکذُوب؛ (۱) این وعده‌ی تخلّف‌ناپذیر الهی است. فقط هم ما -شیعه- نمی‌گوییم، فقط هم ما مسلمان‌ها نمی‌گوییم، [بلکه]همه‌ی ادیان عالم منتظر یک روز آن‌چنانی هستند. امتیاز کار ما این است که ما طرف را می‌شناسیم، وجودش را حس می‌کنیم، حضورش را قبول داریم، با او حرف می‌زنیم، با او مخاطبه می‌کنیم، از او می‌خواهیم و او هم پاسخ می‌دهد به ما؛ تفاوتش این است. دیگران – مسلمانان غیر شیعه و متدیّنین غیر مسلمان - به یک چیز مبهمی معتقدند؛ ما شیعه نه؛ مشخّص است که چه می‌خواهیم، با چه کسی حرف میزنیم؛ [نیمه‌ی شعبان]روز امید است...».
• ارزش دعا برای فرج
حجت‌الاسلام فکری کارشناس علوم دینی در پاسخ به این سوال که «آیا دعا کردن‌های ما تاثیری در فرج امام زمان (عج) دارد یا در زمان مقرری که خداوند در قضای خویش قرار داده است، امام زمان ظهور خواهند کرد» می‌گوید: «دعا قطعاً تاثیر دارد، زیرا قضا و قدر به آن معنا نیست که خداوند زمان خاصی را در نظر گرفته باشد و قابل تغییر نباشد. حتی در لسان روایات از معصومین آمده است که گاهی بعضی از شیعیان اشتباهی کردند و اسرار اهل بیت (ع) را فاش کردند، دشمن به آن‌ها ضربه زد و بداء حاصل شد. این روایت نشان از آن دارد که اگر شرایط همانطور که برنامه ریزی شده بود، پیش می‌رفت، تعجیل در فرج حاصل می‌شد. اکنون نیز این گونه است. صرف دعا خواندن کافی نیست، ما باید به مضامین دعا توجه کنیم و از آن نیرو و استعدادی که خدا به ما داده استفاده کرده و کاستی نکنیم، «إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُرکُم» اگر (آیین) خدا را یاری کنید، شما را یاری می‌کند؛ بنابراین هرچه ما زودتر شرایط را در خودمان فراهم کنیم و یاران حضرت آماده شوند، خداوند فرج را خواهد رساند و در فرج حضرت تعجیل خواهد شد»؛ و یادآوری می‌کند که «خداوند این دنیا را دنیای علت و معلول قرار داده است، اعمال و رفتار ما در سرنوشت ما تأثیرگذار است. اگر ما انسان صالح و خواهان امام معصوم باشیم، خداوند امام را می‌فرستد، اگر جامعه خواهان نباشد فرج امام زمان (عج) به تعویق خواهد افتاد تا شرایط فراهم شود؛ بنابراین اگر کسی چنین برداشتی و نظری داشت حداقل این است که ما با حفظ احترام می‌گوییم که نظر شما اشتباه است، زیرا خداوند دستور داده است که شما چنین باشید، من برای شما چنان می‌کنم. مثلاً اگر اهل تقوا باشید، نعمات و برکات الهی برای شما نازل خواهد شد. خواجه نصیرالدین طوسی می‌گوید: «وجوده لطف و تصرفه لطف آخر و غیبته منا» وجود امام زمان (عج) برای ما لطف الهی است، فایده لطف اقتضا می‌کند حجت الهی باشد. تصرف امام در عالم تکوین و حکومت یک لطف دیگر است. مردم زمانی به دنبال امام علی (ع) می‌روند و بیعت می‌کنند، امام حاکمیت را می‌پذیرد و یک زمان از یاری امام خودداری می‌کنند. شما نهج البلاغه را نگاه کنید که چقدر امام از مردم گلایه می‌کند، اگر بنا به مقدّر قطعی باشد دیگر گلایه معنی ندارد. امام می‌فرماید: اگر شما از یاری امام معصوم کوتاهی کردید کار به جایی می‌رسد که معاویه بر جامعه مسلط می‌شود»